Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣΠοια να είναι άραγε η καλύτερη λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει το ένδοξο πέρας μιας επίπονης προσπάθειας ανθρώπων που με αγώνες και στερήσεις πετυχαίνουν τον στόχο τους ?
Ποια λέξη χαρακτηρίζει άραγε καλύτερα το πέρας μιας συστηματικής και μεθοδευμένης προσπάθειας προς την νίκη που περνά από ένα δρόμο με τραυματισμούς, αγωνίες, ιδρώτα, πόνο και στερήσεις, και καταλήγει με ένα χρυσό μετάλλιο στο στήθος του νικητή,?
Υποθέτω η λέξη δικαίωση. (χωρίς ίχνος εισαγωγικών)
Ποια να είναι άραγε η καλύτερη λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει το πέρας μιας προσπάθειας πολιτικού άρχοντα να αποδείξει την αθωότητα του βασιζόμενος, στην επίπονη και γεμάτη ιδρώτα κίνηση του δακτύλου του από το βήμα της βουλής και στην επίπονη επανάληψη της φράσης «δεν παραιτούμαι» μέχρι να του κλείσει ο λαιμός ?
Υποθέτω η λέξη «δικαίωση» (με εισαγωγικά)
Ποιος είναι ο καταλληλότερος να βραβεύσει έναν δικαιωμένο (χωρίς εισαγωγικά), δίνοντάς του το μετάλλιο που θα φορέσει στο στήθος?
Υποθέτω κατά την Ελληνική πολιτεία ένας «δικαιωμενος»
Κατανοώντας λοιπόν αυτή την «λογική» επιταγή, η Ελληνική Πολιτεία απέδωσε τις δέουσες τιμές στους δικαιωμένους χρυσούς νέους μας του Ευρομπάσκετ 2009, με την ενεργό συμμετοχή του προσφάτως «δικαιωθέντα» κυρίου «Δεν Παραιτούμαι» στις απονομές αυτές
Η πολιτεία έκανε όμως ένα μικρό ατόπημα. Περιόρισε τον «δικαιωμένο» στην απονομή μόνο δυο ή τριών μετάλλιων αν τα μέτρησα καλά.
Όλα έπρεπε να τα απονέμει κύριοι. Όλα...
Όσο για τα δικά σας μετάλλια, υπομονή και έρχονται...
Δείτε το βίντεο της απονομής