Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Broker στη Νέα Υόρκη: στο τέλος, σχεδόν πάντα κερδισμένοι
Οι οικονομικές ειδήσεις των τελευταίων μηνών από τον διεθνή και τον ελληνικό χώρο, είναι ενδεικτικές του κλίματος που επικρατεί αλλά και των «μελλούμενων». Σαν να μην έχει αλλάξει απολύτως τίποτα εδώ και δεκαετίες. Τα πάντα επαναλαμβάνονται όπως ακριβώς μετά από όλες τις προηγούμενες οικονομικές κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών. Οι ίδιοι άνθρωποι που δημιούργησαν την κρίση, καλούνται με τα ίδια ακριβώς μέσα να μας βγάλουν από την κρίση! Για να γίνω πιο κατανοητός και πιο σαφής, είναι όπως, μετά τη διαπίστωση ότι το σωφρονιστικό σύστημα στην Ελλάδα κατέρρευσε να καλούνται όλοι οι εμπλεκόμενοι ( Βλαστός, Τρομπούκης, νυν Αρχιφύλακες και διευθυντές φυλακών) να βρουν μια λύση για την «επανίδρυση των φυλακών» υπό τον συντονισμό του Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Στο χθεσινό τους φύλλο οι Financial Times γράφουν για ένα σκάνδαλο, που φαίνεται πως δεν ενοχλεί κανέναν. Το πιο σωστό βεβαίως θα ήταν ότι, εκείνους που πραγματικά θα έπρεπε να ενοχλούσε, δηλαδή τους αμερικανούς φορολογούμενους και εκείνους που έχασαν τα σπίτια τους, συνήθως δεν τους ενοχλεί διότι δεν γνωρίζουν. (ας είναι καλά οι «δημοσιογράφοι» των ταμπλόϊντς) . Εκείνοι που συνήθως διαβάζουν τους Financial Times, δεν έχουν κανένα λόγο να ενοχλούνται αφού ανήκουν συνήθως στους κερδισμένους παρόμοιων μέτρων. Ποιο είναι το σκάνδαλο που δεν είναι, αφού για να είναι θα πρέπει να υπάρξουν αντιδράσεις; Είναι γνωστό σε όλους, ότι οι ΗΠΑ ενίσχυσαν το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα με εκατοντάδες δις. Μια από τις τράπεζες που ενισχύθηκαν ήταν και η Goldman Sachs και εδώ, σύμφωνα με τους Financial Times, αρχίζει το σκάνδαλο. «Την ίδια εποχή που η τράπεζα δεχόταν τα χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων πουλούσε μετοχές της αξίας 700 εκατομμυρίων δολαρίων και μοίραζε μπόνους στα υψηλόβαθμα στελέχη της. Για να μην διενεργηθεί εντωμεταξύ κρατικός έλεγχος, τον περασμένο μήνα επέστρεψε η τράπεζα τα 10 δις δολάρια που είχε πάρει από την αμερικανική κυβέρνηση». Το ίδιο κάνουν και άλλες αμερικανικές αλλά και ευρωπαϊκές τράπεζες. Αυτές που δημιούργησαν το πρόβλημα και που πριν μερικούς μήνες κινδύνευαν με χρεοκοπία, εδώ και καιρό σημειώνουν ρεκόρ κερδών, εν μέσω μιας γενικότερης οικονομικής αβεβαιότητας και αυξανόμενης ανεργίας και εδώ είναι ίσως το αντιφατικό αλλά όχι και παράλογο. Το ότι, παρά τα δις των φορολογουμένων, που υποτίθεται πως δόθηκαν στις τράπεζες για να ενισχύσουν την πραγματική οικονομία, η ανεργία συνεχίζει να καλπάζει διεθνώς και τα ΑΕΠ να μειώνονται, δεν οφείλεται στη βούληση του Θεού. Είναι η συνέχιση της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής με άλλα μέσα (ενδυμασίας), των G8, των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Είναι γνωστό, ότι τις καλές εποχές των χρηματιστηρίων, η είδηση ότι η τάδε εταιρεία προτίθεται να απολύσει μερικές χιλιάδες εργαζόμενους, εκτόξευε την αξία της μετοχής στα ύψη. Το ότι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (Μαλαισία), σε όλες τις χώρες του κόσμου οι προβλέψεις για την οικονομία είναι δυσοίωνες και οι προβλέψεις για την απασχόληση είναι καταστροφικές, ανεβάζει ακόμη περισσότερο τις τιμές στα χρηματιστήρια αξιών. Που είναι όλοι εκείνοι (Παπαντωνίου, Αλογοσκούφης, Δούκας, και σία) που κάθε φορά που ανέβαινε ο Γενικός Δείκτης του ΧΑΑ προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι το χρηματιστήριο συμβαδίζει μαζί με την οικονομία και αποτελεί κριτήριο οικονομικής άνθησης;
Το δίλημμα και το κύριο πρόβλημα είναι ένα και το εξής: Θέλουμε ανεργία ή νομισματική σταθερότητα. Οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου από την δεκαετία του 70 και μετά, οι τράπεζες, πολύ απλά, επιθυμούν νομισματική σταθερότητα (μηδενικό πληθωρισμό αν γίνεται) με κάθε τίμημα ακόμη και αν αυτό σημαίνει ανεργία 20%, αρκεί οι άνεργοι να παραμένουν ήσυχοι και πειθαρχημένοι όπως σήμερα. Αυτό είναι το σημερινό και το χθεσινό μοντέλο οικονομικής πολιτικής και θα συνεχίσει, Ceteris paribus (αν συνεχίσουμε να είμαστε αφελείς, εύπιστοι και μακάκες), να είναι και το αυριανό, προς τιμή και δόξα των τραπεζών, που αποδεικνύονται ευφυέστατες αλλά και οι μεγαλύτεροι εχθροί του αγοραίου συστήματος, μεγαλύτεροι ακόμη και από τους αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς.