Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΜε τις δηλώσεις του, ότι «για τα σκάνδαλα δεν φταίνε πολιτικοί αλλά υπάλληλοι» ο έλληνας πρωθυπουργός κατήργησε το νόμο του Gauss. Σύμφωνα με το νόμο αυτό, οι γενετικές ιδιότητες υπακούουν σε μια φυσιολογική κατανομή. Είναι απίθανο, ένας πληθυσμός Χ, στη συγκεκριμένη περίπτωση όλοι οι έλληνες, να είναι εκ γενετής βεβαρημένοι με ελαττώματα από τα οποία είναι απαλλαγμένοι οι πολιτικοί μας.
Μήπως τελικώς οι πολιτικοί μας είναι από το Σείριο και καταδικάστηκαν από το Θεό να κυβερνήσουν εμάς του αχρείους;
Τι είδος ανθρώπων είναι τελικά οι πολιτικοί; Τι είναι αυτό που τους ωθεί στην πολιτική και από ποια «υψηλά ιδανικά και οράματα διακατέχονται»;
Στο βιβλίο του για την «πολιτική και τον πολιτισμό, (εκδόσεις scripta, Αθήνα 2000)», ο γερμανός στοχαστής H. Magnus Enzensberger γράφει:« Αν ρίξουμε μια ματιά στην εξελικτική πορεία των πολιτικών σε ολόκληρη την Ευρώπη, βλέπουμε πως ο επαγγελματίας πολιτικός είναι κατά κανόνα ένας άνθρωπος χωρίς κανένα επάγγελμα. Ηδη από την εφηβεία του περνά τον καιρό του σε μια μαθητική ή πανεπιστημιακή κομματική οργάνωση. Μόνο όποιος παραμελεί τις σπουδές καταφέρνει να γίνει εκπρόσωπος, αντιπρόσωπος ή πρόεδρος. Είναι ένα δύσκολο σχολείο η πολιτική, όπου μαθαίνει κανείς να χρησιμοποιεί σωστά τους αγκώνες του για να σπρώχνει. Μόλις αυτή η επίπονη εκπαίδευση, που περνά μέσα από τον τοπικό σύλλογο, τη νομαρχιακή επιτροπή και το δημοτικό συμβούλιο, αποπερατωθεί και το άλμα στην κομματική ιεραρχία στεφθεί από επιτυχία, καθίσταται πλέον περιττή η αναζήτηση ενός βιοποριστικού επαγγέλματος».
Από τη στιγμή που μπήκε κάποιος στην πολιτική, θα πρέπει να μάθει ότι η ζωή του είναι εκτεθειμένη σε μια ανήκουστη πλήξη, στο βασίλειο του παντοτινά όμοιου και της ανελέητης επανάληψης. Συνεδριάσεις και συμμετοχές σε κοινοβουλευτικές ομάδες, σε επιτροπές, σε υποεπιτροπές, σε συμβούλια, σε ημερίδες, κ.λ.π. γεμίζουν την .......
ημέρα του. Τον ελεύθερο χρόνο που του απομένει ασχολείται με την ανάγνωση ενός ανεξάντλητου χειμάρρου εγγράφων, υποθέσεων, εγκυκλίων, νομοσχεδίων, κ.λ.π., κ.λ.π. Αυτό δεν μπορεί να μην έχει επακόλουθα. Αν σκεφθεί κανείς ότι παράλληλα θα πρέπει να φροντίσει να εμφανιστεί σε τηλεοπτικά παράθυρα, σε talk shows ή σε απροσδόκητες συνάξεις κηδειών και γάμων να βαφτίζει κάθε χρόνο μερικές δεκάδες παιδιά, είναι απορίας άξιο, που βρίσκει χρόνο για να καλλιεργήσει τον εσωτερικό του κόσμο; Πότε να διαβάσει ένα καλό βιβλίο, αφού ακόμη και τους λόγους, τις περισσότερες φορές, τους γράφουν άλλοι;
Ποιος λοιπόν μπορεί να κατανοήσει το μαρτύριο του πολιτικού, που ενώ είναι συνεχώς ανάμεσα σε ανθρώπους, υποφέρει πλήρως από κοινωνική απομόνωση αφού δεν έχει καθόλου ιδιωτική ζωή. Ολες οι εκδηλώσεις της ζωής του είναι δημόσιες και όλα τα ραντεβού του επαγγελματικά. Εν τω μεταξύ, όσο ανέρχεται ιεραρχικά, τόσο περισσότερο αποκόπτεται από την κοινωνία. Ο υπάλληλος της προσωπικής του ασφάλειας είναι ταυτόχρονα ο δεσμοφύλακάς του. Ακριβώς όπως οι τρόφιμοι ενός ιδρύματος, έτσι και ο πολιτικός βρίσκεται υπό διαρκή επιτήρηση. Αν παραμείνει κανείς πολλά χρόνια, προκαλούνται βλάβες που χαρακτηρίζονται με τον ιατρικό όρο ιδρυματισμός. Όταν μάλιστα κάποιος έχει συνειδητοποιήσει τη μετριότητά του, και βλέπει ότι εξακολουθούν να τον ψηφίζουν, αρχίζει να νιώθει μια βαθιά περιφρόνηση προς τους «πελάτες-ψηφοφόρους». Η περιφρόνηση προς τη νοημοσύνη των ψηφοφόρων οδηγεί πολλούς πολιτικούς, κυρίως εκείνους που εκλέγονται πάνω από δυο-τρεις θητείες, να ψεύδονται πλέον ασυστόλως λε και απευθύνονται, όχι σε νοήμονα όντα αλλά σε απόλυτους βλάκες.
Η μοναδική ανθρώπινη αίσθηση-ορμή, που διατηρεί μετά από χρόνια ο επαγγελματίας πολιτικός, είναι η σεξουαλικότητα. Ως γνωστόν η δύναμη της εξουσίας, όπως λένε οι ψυχολόγοι, είναι το πιο δραστικό αφροδισιακό. Γι αυτό ακούγονται τόσα πολλά παραπολιτικά για ερωτικές απιστίες στο χώρο της πολιτικής, η οποία εμφορείται από το τρίπτυχο, αλαζονική εξουσία - κοινωνική απομόνωση και έκρηξη ορμών, οι οποίες πρέπει να κατευναστούν άμεσα και πολλές φορές χυδαία. (καλύτερα να κατευνάζονται εκεί που πρέπει και όχι στο λαό). Οι έλληνες πολιτικοί έχουν ένα επιπλέον λόγο δυσαρέσκειας. Οντας απολύτως έντιμοι, είναι καταδικασμένοι να κυβερνούν έναν ατίθασο και διεφθαρμένο λαό.
Ο γερμανός καθηγητής πολιτικών επιστημών, Franz Walter, στο βιβλίο του « Δημοκρατία χωρίς στόχους», μας δίνει μια περιγραφή των νέων ηθών στη σύγχρονη πολιτική: «η βασική αιτία απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών βρίσκεται στην αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής και των κομμάτων. Η πραγματική ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση ήταν η ψυχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η ευρέως διαδιδόμενη διαπίστωση ότι «όλοι είναι ίδιοι», κλόνισε αισθητά αυτήν τη σχέση των οπαδών με τα κόμματά τους αλλά και ένα από τα θεμέλια της δημοκρατίας». Τα κόμματα προσπαθούν να συμψηφίσουν τη χαμένη τους κοινωνική επιρροή, με την με κάθε τρόπο αρπαγή της εξουσίας και της, με το αζημίωτο, διαχείρισης του τεράστιου εθνικού πλούτου. Οι περισσότεροι νέοι αρχίζουν να αποστασιοποιούνται από τα κόμματα Αυτό έχει σαν συνέπεια, οι νεολαίες να κυριαρχούνται πλέον από λίγους καιροσκόπους, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πολιτική καριέρα. Οσο αποϊδεολογικοποιούνται τα κόμματα, τόσο περισσότερο απομακρύνονται από τα μέλη τους και από το λαό. Και όσο γίνεται αυτό, τόσο περισσότερο γίνονται δέσμια της οικονομίας και των ΜΜΕ. Η στρατολόγηση των νέων υποψηφίων πολιτικών από το επιχειρηματικό λόμπι, σήμερα, αρχίζει πλέον από τις νεολαίες.
Αν ο 19ος και ο 20ος αιώνας ήταν οι αιώνες των κινημάτων αλληλεγγύης για αγώνες και διεκδικήσεις για μια καλύτερη ζωή ( επιτυχία της οκτάωρης εργασίας και άλλων δικαιωμάτων), ο 21ος αιώνας δείχνει να είναι ο αιώνας του ατομισμού, των χαμηλών εισοδημάτων και της κατάργησης πολλών δικαιωμάτων των αδύναμων. Ο αισιόδοξος, μαχητικός και συνειδητοποιημένος εργαζόμενος αγωνιστής παραχωρεί τη θέση του στον «δεν ξέρω τι μου γίνεται», συγχυσμένο και καταθλιπτικό εργαζόμενο «επί ενοικίω». Σε τέτοιους πολίτες, «απράγμονες και αχρείους», όπως έλεγε ο Περικλής στον «Επιτάφιο, αξίζουν καλύτεροι πολιτικοί; Όχι βεβαίως