Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΝα είσαι προικισμένος από την φύση καλλιτέχνης (Λαζόπουλος) και να κολακεύεις από τηλοψίας προκλητικά την βλακώδη επιλογή της αποχής από την μία και μοναδική σου ανά τετραετία ευκαιρία για την έστω και κατά τύποις συμμετοχή σου στην διαμόρφωση της πολιτικής πορείας της χώρας και όχι μόνον να απεμπολείς το δικαίωμά σου αυτό αλλά και να προπαγανδίζεις τουναντίον την συγγραφή της ιστορίας της απουσία του λαού στον οποίο αναφέρεται, τότε αν δεν είσαι λαϊκιστής ή λαμόγιο είσαι εξαιρετικά ηλίθιος..
Να είσαι διακριτά μορφωμένος πολιτικός, (Παυλόπουλος) και να μοιρολογείς θεατρικά επί της εξ’ αιτίας της αποχής απωλεσθείσας ψήφου εμπιστοσύνης στο κόμμα σου, όταν πρώτον γνωρίζεις άριστα πως αυτή δεν ήταν δεδομένη και δεύτερον πως αν η ψήφος δεν απείχε οι πιθανότητες να βλαφτεί η πολιτική υγεία του δικομματικού καθεστώτος ψηφίδα στο μωσαϊκό του οποίου είσαι και εσύ, ήταν πάρα πολύ σοβαρές, τότε από την αξιόπιστη ερμηνεία τού ρόλου σου ως τεθλιμμένος συγγενής εξάγεται ότι αυτός που έχασε είναι το θέατρο δίχως ωστόσο η πολιτική να κερδίσει τίποτα από την απώλεια αυτή.
Να είσαι τηλεοπτικά επιφανής δημοσκόπος, (Νικολακόπουλος), να έχεις υποστεί μόλις μερικά μισάωρα προς της εξόδου από το υπουργείο Εσωτερικών των επίσημων εκλογικών αποτελεσμάτων μια ταπεινωτική ήττα η οποία αμφισβήτησε συνολικά την αξιοπιστία του «προϊόντος» που διαχρονικά παράγεις, αλλά παρ’ όλ’ αυτά εσύ να εξακολουθείς με καινοφανείς δικαιολογίες ν’ ανασυγκροτήσεις τα κομμάτια της χαμένης αξιοπρέπειάς σου, τότε σημαίνει ότι είσαι θιασώτης της στατιστικής του επιμερισμού διά δύο, ενός κοτόπουλου που όμως το έφαγε ένας. Κι αυτός ο ένας είναι εκείνος που σου παρέχει το προνόμιο της λιπαρής ζωής σου. Το καθεστώς.
Και για να τελειώνουμε. Η αποχή δικοί μου είναι από την μια το προνόμιο των ευνομούμενων και ευημερούντων λαών (κεντρική και βόρεια Ευρώπη) και από την άλλη η ισόβια καταδίκη των απολύτως απελπισμένων. (ΗΠΑ.). Κοινό τους αλλά και αντιφατικό μεταξύ τους χαρακτηριστικό, είναι η βαθιά πεποίθησή τους πως με την ψήφο τους τίποτα δεν θ’ αλλάξει. Η εσωτερική αντινομία εντοπίζεται στο ότι κατά την πρώτη περίπτωση (κεντρική και βόρεια Ευρώπη) δια της αποχής δηλώνεται ηχηρά η διαιώνιση της συγκεκριμένης τάξης πραγμάτων, ενώ κατά την δεύτερη (ΗΠΑ) αν και η συντριπτική πλειοψηφία διακαώς θα επιθυμούσε την προς το συμφέρον της ανατροπή, ξέρουν πως δια των εκλογών δεν θα συμβεί ποτέ. Εμείς λοιπόν δια της αποχής κατά ποιο τρόπο τους τρομοκρατήσαμε και κυρίως τους δηλώσαμε τι; Ότι αρεσκόμαστε να παρακολουθούμε την άθλια ζωή μας από video wall;
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr