Την προηγούμενη Τετάρτη το πρωί η "Σέχτα Επαναστατών", η πιο βίαιη, κυνική και αποφασισμένη οργάνωση πολιτικής τρομοκρατίας που έδρασε ποτέ στη χώρα μας, έδειξε τη διαδρομή. Θέλησε με το έγκλημά της εναντίον ανθρώπινου στόχου: Πρώτον, να διασυνδεθεί με τη "μητέρα οργάνωση" του κύκλου της Μεταπολίτευσης, τον "ΕΛΑ". Δεύτερον, να δείξει ότι κανένας μάρτυρας κατηγορίας δεν μπορεί να νιώθει πλέον ασφαλής. Τρίτον, ότι κανένας αστυνομικός, ακόμη και κατώτερου βαθμού, επίσης δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής. Τέταρτον, ότι το "αντάρτικο πόλης" είναι εδώ.Ετοιμοπόλεμο και αποφασισμένο να παραμείνει ισχυρό, σκοτώνοντας χωρίς έλεος τους ανθρώπους και τους συμβολισμούς του κράτους. Του θεσμικού και πολιτικού συστήματος. Υπό την έννοια αυτή η τρομοκρατία, όπως εκφράσθηκε από την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, τη δεκαετία του 70', ούτε δικάζεται, ούτε βρίσκεται στη φυλακή ("ΕΛΑ" και "17Ν"). Αρα και όσοι μετά το 2003 μίλησαν για την εξάρθρωσή της, βρίσκονται σήμερα υπό καθεστώς έμπρακτης διάψευσης. Αλλά και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της παλιάς τρομοκρατίας, από τον Γιωτόπουλου και τον Τσιγαρίδα, μέχρι τους αδερφούς Ξηρούς και τον Κανά, είναι όμηροι των εξελίξεων. Των επιλογών, των εγκλημάτων και της στρατηγικής της νέας Τρομοκρατίας. Τα ύστερα θα κρίνουν και τα προηγούμενα. Το όλο φαινόμενο τρομοκρατία στον κύκλο της Μεταπολίτευσης θα κριθεί ιστορικά εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα αυτό, τουλάχιστον επί του παρόντος, δεν το γνωρίζουμε, αφού θα κριθεί από την εξέλιξη. Από τους επόμενους στόχους. Τις δολοφονίες επωνύμων και ανωνύμων, τις εκρήξεις σε κτίρια και αυτοκίνητα, τις σφαίρες και τις οβίδες. Τα περίστροφα, τα οπλοπολυβόλα και τα μπαζούκας......
Η "Σέχτα Επαναστατών" είναι μια εκτός ελέγχου οργάνωση, αποφασισμένη να μην κάνει πολιτική, αλλά αντάρτικο. Να μην κάνει ανάλυση, αλλά εκτελέσεις. Το αναφέρει η ίδια στις προηγούμενες προκηρύξεις της. Εμφανίσθηκε λίγους μήνες πριν. Τον Φεβρουάριο. Εφθασε στη δολοφονία του πρώτου αστυνομικού τον Ιούνιο, μ' ένα μακρύ χρονικό διάστημα σιωπής, περίπου 3 μηνών στο ενδιάμεσο. Πολλά από τα στελέχη της Αστυνομίας εκτιμούν ότι είναι μία "πρόχειρη οργάνωση, οργισμένων νεαρών του αντιεξουσιαστικού χώρου". Μπορεί και να έχουν δίκιο. Το λάθος, όμως, σε κάθε περίπτωση βρίσκεται στο γεγονός ότι η οργάνωση αυτή, η "Σέχτα" όπως αυτοκαθορίζεται, για να δείξει τη σχέση της με τον "Επαναστατικό Αγώνα" (τον νέο "ΕΛΑ"), όχι μόνο δεν "κατέβασε τα όπλα", αλλά τα έστρεψε ενάντια σε ανθρώπινο στόχο. Η "Σέχτα" με τον τρόπο αυτό πραγματοποίησε τον πρώτο κύριο σκοπό της. Nα λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής βίας, να βρεθεί στην πρωτοκαθεδρία του νέου "αντάρτικου πόλης" και να το καθοδηγήσει στην "απόλυτη σύγκρουση" με το σύστημα της Μεταπολίτευσης (πολιτικό, θεσμικό και εκδοτικοδημοσιογραφικό), που βρίσκεται όμως, πλέον, υπό πλήρη κατάρρευση.
Τώρα οι άλλες οργανώσεις και κυρίαρχα ο "Επαναστατικός Αγώνας" είτε θα πρέπει ν' ακολουθήσει τη "Σέχτα" και να "στοχοποιήσει" ανθρώπους, είτε ν' αποδεχθεί την πραγματικότητα που αυτή δημιουργεί. Γιατί πολύ απλά η βία ανατροφοδοτείται και στην πολιτική τρομοκρατία το κριτήριο είναι η εμπέδωση του εγκλήματος και όχι οι κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις, που πολλοί της Αριστεράς, ιδιαίτερα στα χρόνια της παλιάς τρομοκρατίας, αρέσκονταν να προβάλουν μαζί με τους εαυτούς τους.
Σήμερα η Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, δείχνει αμήχανη και φοβισμένη. Νιώθει ότι η "Σέχτα" είναι διαφορετική. Δεν ενδιαφέρεται καν για τη νομιμοποίηση ή την κάλυψη που τυχόν θα της προσέφερε με την εντός και εκτός ΜΜΕ ιντελιγκέντσια που διαθέτει. Λοιδορεί ολόκληρο το σύστημα της Μεταπολίτευσης και, το χειρότερο, απειλεί να δολοφονήσει και κυρίαρχους εκπροσώπους του, ιδιαίτερα στα media. Την κορυφαία έκφραση ισχύος του συστήματος.
Από αυτήν εδώ τη στήλη, χρόνια πριν, όταν οι αποκαλύψεις και οι συλλήψεις στον άξονα της παλιάς τρομοκρατίας εξελίσσονταν, δανείσθηκα ένα σχήμα από την εισαγωγή στην Πολιτική, του Μορίς Ντιβερζέ, για να περιγράψω την ουσία του κύκλου της Μεταπολίτευσης. Με αυτό ο πρύτανης της Σορβόνης περιέγραφε τον ορισμό της Πολιτικής.
Εγώ περιέγραψα τον κύκλο της Μεταπολίτευσης. Οχι ως πορεία εκδημοκρατισμού, αλλά ως εξουσιαστικό φαινόμενο. Είναι η διπλή όψη του Θεού Ιανού. Που συμβόλιζε τη φωτεινή και σκοτεινή πλευρά της ζωής, άρα και της πολιτικής. Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης καθορίσθηκε στη φωτεινή του πλευρά από τα δημοκρατικά Συντάγματα. Στη σκοτεινή του από την ελληνική ιδιαιτερότητα της τρομοκρατίας, που προδιέγραψε στρατηγικές αποφάσεις και εξελίξεις με τη δράση και τα εγκλήματά της. Παράγοντες του κύκλου της Μεταπολίτευσης, όχι απαραίτητα πολιτικοί, συνέδεαν τη φωτεινή πλευρά με τη σκοτεινή. Και με την έννοια αυτή υπήρξαν για περισσότερα από 30 χρόνια οι "κυρίαρχοι του παιχνιδιού". Πρωταγωνιστές και στη νύχτα και στην ημέρα.
Στο τέλος, στο κατώφλι του 21ου αιώνα και λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 υπήρξε και συμφωνία. Συλλήψεις επιχειρησιακών ομάδων, ενεργών της παλιάς τρομοκρατίας και κάποιοι πυρήνες από τη "μήτρα" της ελληνικής τρομοκρατίας, του "ΕΛΑ", που είχε αυτοδιαλυθεί. Ολοι πίστεψαν ότι το τέλος της τρομοκρατίας για την Ελλάδα είχε φθάσει. Οτι ο λογαριασμός έκλεισε, αφού μάλιστα οι κυρίαρχοι πρωταγωνιστές, στο προσκήνιο ή παρασκήνιο της Μεταπολίτευσης, είτε πέθαιναν, είτε γέρασαν, είτε ένιωθαν πολύ ισχυροί για να χρειάζονται τη "μαφιόζικη μεθοδολογία" προκειμένου να επικρατήσουν.
Μάλιστα καλοί συνωμότες όπως ήταν και είναι, οργάνωσαν και την "επανάσταση" στα μέτρα τους. Τον "Επαναστατικό Αγώνα" με τις βόμβες, τα μπαζούκας και τις εκρήξεις, αλλά χωρίς δολοφονίες, νεκρούς και παράπλευρες απώλειες. Τα "γκαζάκια" και τους κουκουλοφόρους με τις μολότοφ των Εξαρχείων, να δημιουργούν εντυπωσιακές ταραχές. Το οργισμένο πλήθος των αντιεξουσιαστών, των μεταναστών και των πλιατσικολόγων του Δεκεμβρίου, που εξέφραζε την οργή των "φτωχών και των καταφρονεμένων" ενάντια στην κρατική καταστολή. Και όλα αυτά γιατί; Πολύ απλά γιατί κατά τη γνώμη τους η "χύτρα" της κοινωνικής και πολιτικής συγκρότησης θα πρέπει να έχει και "βαλβίδα ασφαλείας για να φεύγει ο ατμός". Να μειώνεται με ελεγχόμενο τρόπο η πίεση. Τα Εξάρχεια και οι συμμορίες τους έπαιξαν και παίζουν αυτόν τον ρόλο.
Τα πάντα ήταν στη θέση τους. Μέχρι που εμφανίσθηκε η "Σέχτα", που δείχνει βίαιη και αποϊδεολογικοποιημένη. Εξω από το πλαίσιο του συστήματος της "εξέγερσης". Τώρα αρχίζουν τα εγκλήματα και οι παράπλευρες απώλειες. Δείχνουν οι εκτελεστές της να μην ενδιαφέρονται για τις παλιές προκηρύξεις της "17Ν" και του "ΕΛΑ". Αλλά να ασπάζονται την "καθηγιασμένη βία" απέναντι σε όλα. Το κράτος και το παρακράτος της Μεταπολίτευσης, τους δεξιούς και αριστερούς "ψάλτες" του συστήματος, τους θεωρητικούς κάθε τύπου ενσωμάτωσης. Πέντε ή έξι πιστόλια, απέναντι σε 50.000. Τόσα διαθέτει η Αστυνομία. Η βία και ο θάνατος ως ιδεολογία. Το έγκλημα ως μοναδική πρακτική. Σαν ταινία του Ταραντίνο, δηλαδή, που τόσο αγαπάμε στη χώρα μας. Μόνον που στην περίπτωση αυτή οι νεκροί και οι παράπλευρες απώλειες θα είναι πραγματικοί.