Γράφει ο ΠαρατηρητήςΑφορμή για να γράψω τις παρακάτω γραμμές μου έδωσε το χθεσινό ρεπορτάζ των τηλεοπτικών καναλιών, που εκάλυπταν την φωτιά που εκδηλώθηκε στον Υμμητό.
Ούτε λίγο ούτε πολύ ξανά-εμφανίστηκαν στο τηλεοπτικό γυαλί πάσχοντες συμπολίτες μας, οι οποίο κατακεραύνωναν την Πυροσβεστική και το κράτος που δεν έστειλαν έγκαιρα τα αεροπλάνα για να σώσουν από τις φλόγες τις κατοικίες τους που έχτισαν παράνομα μέσα στο Δάσος!!!
Το γελοίο βέβαια της υπόθεσης ήταν η αγωνία των reporters που, πιστοί στο τρίπτυχο Αίμα-Σπέρμα-Ψέμα, “συνέπασχαν” με τους δυστυχείς τέως καταπατητές και νυν ιδιοκτήτες των απειλουμένων κατοικιών.
Αγαπητοί μου, καιρός είναι πλέον να τελειώνει το παραμύθι του παραμελημένου από το κράτος Έλληνα πολίτη.
Για την καθημερινή κατάντια που ζούμε φταίμε πρωτίστως όλοι .....
εμείς και κυρίως ο καθένας μας ξεχωριστά. Γίναμε ένας λαός χωρίς αντιστάσεις και ιδανικά. Ο εαυτός μας πάνω απ’ όλα.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, εδώ που φτάσαμε έχει να κάνει με δύο κυρίως παράγοντες:
Την οικονομική πρόοδο και την παιδαγωγική καλιέργεια. Όταν σ’ έναν λαό η οικονομική πρόοδος προηγείται της αντίστοιχης παιδαγωγικής, τότε τα φαινόμενα και τα συμπτώματα της συμπίπτουν μ’ αυτά της σημερινής Ελλάδας. Δυστυχώς η επικράτηση του εύκολου κέρδους και της ίσσονος προσπάθειας, από μια χρονική στιγμή, μετά την μεταπολίτευση, μας έφερε σ’ αυτό το σημείο.
Όσο ανίκανες και διεφθαρμένοες να είναι οι κάθε λογής εξουσίες που μας κουμαντάρουν, κανένας δεν μας εξαναγκάζει να φερόμαστε μ’ αυτό τον τρόπο απέναντι στο περιβάλλον (2000 παράνομες χωματερές), στα παιδιά μας (χρήμα αντί χρόνος), στον εαυτό μας (εορτοδάνεια αντί ορθολογικής κατανάλωσης), στους συμπολίτες μας (ξυλοδαροί και βρισιές στα γήπεδα, στα σχολεία, στούς δρόμους), παραληρούντα σημαιάκια στις προεκλογικές πλατείες, ελαστικές συνειδήσεις για μιά θέση στο Δημόσιο.
Δυστυχώς αυτή η υποκουλτούρα, η μιζέρια, η έλειψη αισθητικής και πάνω απ’ όλα η μετά βδελυγμίας απόρριψη της ατομικής ευθύνης, είναι τα στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν σαν κοινωνία αλλά και σας άτομα.
Κατά συνέπεια δεν έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε, όταν εμείς δεν υποβάλουμε τους ευατούς μας σε καμμία πειθαρχία, προτιμώντας να ζούμε με δανεικά, τόσο εμείς όσο και το κράτος, παριστάνοντες τις ανθρωπόμορφες στρουθοκαμήλους.
Προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει ελπίδα να δούμε κάτι ν’ αλλάζει, αφού και οι νέες γενιές είναι αντίγραφα των γονέων τους και των ψευτο- ειδώλων που τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαθλίωσης) μας επιβάλλουν.
Κάποιοι “ονειροπόλοι” αναπολούν την εποχή των συνταγματαρχών, κάποιοι άλλοι βλέπουν την κόκκινη σημαία με τα κάθε λογής σφυροδρέπανα, σαν την μόνη λύση από το σημερινό χάλι, ενώ οι περισσότεροι πλέον δεν πιστεύουν τίποτε και κανέναν.
Απλά άγονται και φέρονται καθισμένοι μπροστά στον τηλεοπτικό “εικονοπλάστη” και μεταξύ άλλων οικτήρουν με ιερή αγανάκτηση τους αλήτες που καίνε την πόλη και δαίρνουν τους δασκάλους τους, αηδιάζουν με την θέα των εγχρώμων μεταναστών, ενώ μακαρίζουν την τύχη τους που με την βοήθεια του μισθού και των πιστωτικών καρτών, μπορούν να κρατούν ακόμα στεγανό το θερμοκήπιο που τους περιβάλει, αγνοώντας την καταιγίδα που έξω μαίνεται...
Ίσως η μόνη ορατή ελπίδα να είναι η παγκόσμια οικονομική κρίση. Τώρα που η προσγείωση στην πραγματικότητα θα είναι οδυνηρή για μάς, ίσως αυτό μας βοηθήσει να δούμε την σχέση μας με τους ευατούς μας και τους άλλους κάτω από άλλο πρίσμα, γιατί η εποχή που ζούσαμε με δανεικά, αλλά συμεριφερόμαστε σαν να μας χρωστάνε όλοι κάτι, πέρασε ανεπιστρεπτί. Δυστυχώς ο εχθρός (κοινωνία δύο ταχυτήτων) είναι πρό των (ανοικτών) πυλών.
Παρατηρητής