Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης«Η Ραμόνα Σ. δεν εργάζεται σε μια τριτοκοσμική χώρα, εργάζεται στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο QF της Δρέσδης για 3,65 ευρώ την ώρα και δεν είναι η μόνη. Είναι χιλιάδες σαν κι αυτήν».(Der Spiegel-online 15.06)
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι οι άνθρωποι δανειζόταν αντικείμενα ή χρήματα και σε κάποιες κοινωνίες όπως τη δουλοκτητική ακόμη και σκλάβους, όχι όμως ανθρώπους γιατί οι σκλάβοι δεν εθεωρούντο άνθρωποι.
Ηδη, «το 1840 οι εργαζόμενοι του Τσάρλσταουν, της Μασαχουσέτης, δήλωναν:είμαστε νοικιασμένοι άνθρωποι και οι νοικιασμένοι άνθρωποι, όπως τα νοικιασμένα άλογα, δεν έχουν ψυχή. Όταν αρρωσταίνουμε και πεθαίνουμε, η απώλεια είναι δική μας και όχι των εργοδοτών. Υπάρχουν πολλοί έτοιμοι να πάρουν τη θέση μας» (Τσάρλς & Κρις Τίλυ:Η εργασία στον καπιταλισμό, εκδ. Καστανιώτη, Αθ. 2001, σελ.226). Στη δουλοκτητική κοινωνία ο θάνατος του σκλάβου ήταν απώλεια και για το αφεντικό, αφού ο εργάτης-σκλάβος ήταν ιδιοκτησία του, άρα το αφεντικό είχε κάθε λόγο να παραμένει υγιής και εν ζωή ο σκλάβος του. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον ενοικιαζόμενο. Όταν αρρωστήσει ή καταστεί ανίκανος προς εργασία, είναι «ελεύθερος» να κάνει ότι θέλει.
Εδώ και χρόνια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έχει δώσει την ευλογία της «για το δανεισμό εργατών μεταξύ των εργοδοτών», με δηλωμένο στόχο λέει, «να ανακόψει (δήθεν) το κύμα μαζικών απολύσεων και να περιορίσει τη μαύρη εργασία» και με ........
αφανή στόχο να μειώσει το κόστος παραγωγής. Οι «εικον-ομολόγοι», που δημιουργήθηκαν για να ντύνουν κάθε επερχόμενη βαρβαρότητα με επιστημονικοφανή μανδύα, ονόμασαν αυτό το νέο φρούτο εργασιακών σχέσεων “outsourcing”. Ετσι, όλες οι μεγάλες εταιρείες σταμάτησαν πλέον να προσλαμβάνουν προσωπικό. Ιδρύουν θυγατρικές εταιρείες δανεισμού προσωπικού ή απευθύνονται σε τέτοιες για να προσλάβουν προσωπικό με μειωμένο κόστος, αλλά το σημαντικότερο, να προσλάβουν προσωπικό δίχως εργασιακά δικαιώματα, όπως π.χ. η Daimler-Benz (Μερσεντές), η οποία προσλαμβάνει προσωπικό μέσω της θυγατρικής της δανεισμού εργαζομένων. Αυτοί οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να οργανωθούν στο συνδικάτο του μετάλλου (IGMetall) και δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα. Όταν η ΕΕ , ψηφίζοντας το νόμο επεσήμαινε ότι, σύμφωνα με την «Αρχή της Μη Διάκρισης», οι «επί ενοικίω» εργάτες δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά από το μόνιμο προσωπικό της επιχείρησης, αναγνωρίζοντας ότι «μπορούν να υπάρξουν εξαιρέσεις», γνώριζε πολύ καλά ότι η Αρχή της Μη Διάκρισης είναι για τα σκουπίδια. Εντωμεταξύ το λεγόμενο “outsourcing” έχει περάσει ήδη στο ελληνικό δημόσιο και στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Η Ραμόνα Σ, γερμανίδα εργαζόμενη στην οικονομικά ισχυρότερη χώρα της ΕΕ, παίρνει 3,65 ευρώ την ώρα και η εταιρεία δανεισμού, η B+K , παίρνει 6,58 την ώρα για την Ραμόνα και τις άλλες 3099 Ραμόνες που απασχολεί «επι ενοικίω». Σαν την Ραμόνα υπάρχουν ήδη εκατομμύρια εργαζόμενοι σε ολόκληρη την ΕΕ και η τάση έχει πάρει πλέον διαστάσεις επιδημίας.
Σήμερα, πάνω από το 80% των προσλήψεων στην Ευρώπη αφορούν πλέον ευέλικτες μορφές εργασίας, όπως μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, μορφές απασχόλησης στα όρια μεταξύ μισθωτής εργασίας και ανεξαρτήτων υπηρεσιών. Ο δανεισμός τείνει να πάρει την πρώτη θέση και στην Ελλάδα, αρχίζοντας από τους σεκιουριτάδες, τις καθαρίστριες, κ.α. Σε αυτά τα πολύ σοβαρά θέματα έπρεπε να ερωτηθούν και να πάρουν θέση οι ευρωβουλευτές μας εν όψει των ευρωεκλογών. Ποιοι όμως θα έθεταν αυτές τις ερωτήσεις; Οι εντολοδόχοι δημοσιογράφοι των νταβατζήδων; Αυτοί δεν έχουν κανένα λόγο να θέσουν τέτοια ερωτήματα, αφού δεν τα θεωρούν καν ειδήσεις που θα ενδιέφεραν τους τηλεθεατές τους, τους οποίους θεωρούν ηλίθιους. Εάν συνεχιστεί αυτή η εξέλιξη και όλα δείχνουν πως βαδίζουμε προς μια τέτοια κατάσταση επιστροφής σε μεσαιωνικές σχέσεις εργασίας, τότε θα λυθεί αυτομάτως και το μεταναστευτικό πρόβλημα, αφού ο Παράδεισος της Δύσης, για τους πολλούς, θα αποδειχθεί σύντομα παρελθόν. Όταν εργαζόμενοι δίνουν την πλειοψηφία σε νεοφιλελεύθερα κόμματα που είναι υπεύθυνα γι αυτήν την κατάσταση, γιατί να μην περάσουν αυτά σε ακόμη πιο αντιεργατικά μέτρα; Ποιος ανόητος είπε ότι οι άνθρωποι ψηφίζουν με βασικό κριτήριο το προσωπικό συμφέρον τους, αφού οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν καν;