Πολιτικά Τζάκια

Γράφει ο Ματθαίος Χ. Ανδρεάδης

Ο Χρ. Γιανναράς στο άρθρο του"Ψηφίζουμε Μονάρχη, όχι κόμμα" (Διάβασε εδώ)
Για το πρώτο θέμα:
,ουσιαστικά,ασχολείται με την πολιτική κληρονομικότητα των Ελλήνων κομματικών ηγετών υπονοώντας σαφώς οτι και ο Ελληνικός λαός έχει σχετικά με την κατάντια του τόπου ευθύνες.

Το πολιτικό καταγωγικό στον τόπο μας πάντοτε σήμαινε ενα είδος
πολιτικής δυναστείας,κυρίαρχων προσώπων. Εκτός Ελλάδος όμως και σ΄ όλη
την κοινοβουλευτική ιστορία του δυτικού κόσμου δεν βρίσκεται

κληρονομική διαδοχή στην πολιτική εξουσία.Ακόμη και στη μητέρα του

κοινοβουλευτισμού,τη Βρεταννία (πλην δυο πρωθυπουργών με το όνομα Πίττ).
Αλλά και στον τέως ανατολικό κόσμο και λοιπών δικτατοριών,μόνο
στους Ζίφκωφ,Μπρέζνιεφ,Μάο, Τσαουσέσκου,Σαντάτ,και ήδη στην Κούβα των
Κάστρο (και σε λίγους,ίσως άλλους),παρατηρήθηκαν φαινόμενα οικογενειακής
διαδοχής.
Στην Ελλάδα,κατά τον 19ο αιώνα,κυριάρχησαν οι πολιτικοί Ιω.Κωλέττης,Δ.Βούλγαρης,Αλεξ.Κουμουνδούρος, Χαρίλ.Τρικούπης και
Θεόδ.Δηλιγιάννης,αλλά κανείς τους δεν άφησε,εξ αίματος ή εξ
αγχιστείας,πολιτικούς απογόνους.
Τα πολιτικά τζάκια εμφανίσθηκαν ως διαδοχή γενεών τον 20ο αιώνα,οταν ο εθνικός διχασμός ανάμεσα Βενιζελικών και αντιβενιζελικών,έφερε και τους πρώτους πολιτικούς κληρονόμους,(Σοφοκλή Βενιζέλο, Παναγ. Κανελλόπουλο,αντίστοιχα,κ.ά).Για να προστεθούν,
μεταπολεμικά,σ΄αυτούς οι Κων.Τσαλδάρης,Γ.Ράλλης κ.ά,και μεταπολιτευτικά
οι πολιτικοί κληρονόμοι του Γεωργίου Παπανδρέου,Ανδρέας και υιός του
Γεώργιος Παπανδρέου (μαζί και οι συγγενείς τους),οπως οι Καραμανλήδες

(κι΄εδώ οι αντίστοιχοι της ευρύτερης οικογένειας διάδοχοι) κ.ά.

Για το δεύτερο ζήτημα,δηλαδή τη διαχρονική συμπεριφορά του λαού, που έθεσε ο Χρ.Γιανναράς στην επιφυλλίδα του αυτή,χρειάζεται κάποια ευρύτερη ανάπτυξη