Γράφει ο Τριαντάφυλλος ΚαρατράντοςΕίχα αποφασίσει να γράψω αυτό το κείμενο από τη στιγμή που διάβασα τις 9 Δεσμεύσεις των Νέων Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, Σοσιαλδημοκρατικών, Εργατικών και Προοδευτικών. Με εντύπωση, διαπίστωσα ότι οι απόγονοι της Κομμούνας του Παρισιού και του Μάη του ’68 δεσμεύονται. Δεσμεύονται για 15.000.000 νέες θέσεις εργασίας έως το 2014. Δεσμεύονται για δημόσια υγεία, εκπαίδευση και ασφάλιση. Δεσμεύονται για την εξάλειψη της φτώχιας. Δεσμεύονται για την κατάργηση της άχρηστης γραφειοκρατίας. Δεσμεύονται για την αντιμετώπιση των πραγματικών αιτιών της μετανάστευσης. Δεσμεύονται για ίσα δικαιώματα για όλους. Δεσμεύονται για ένα βιώσιμο τρόπο ζωής. Δεσμεύονται για τον ειρηνικό αφοπλισμό. Last but not least, που λένε και εις τας Αγγλίας, βάζουν τέλος στην παγκόσμια οικονομική κρίση και ρυθμίζουν τη δίκαιη παγκοσμιοποίηση.
Ωραίοι στόχοι, ωραία λόγια, μεγάλα λόγια, δύσκολες δεσμεύσεις δεν βρίσκετε; Μπορούν όμως οι Νέοι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές, Σοσιαλδημοκράτες, Εργατικοί και Προοδευτικοί να δεσμευτούν για όλα αυτά; Μπορούν να δεσμεύονται για έναν καλύτερο κόσμο μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου; Μπορεί ο Barack Obama να δεσμευτεί για τη δίκαιη ρύθμιση της παγκοσμιοποίησης και τον τερματισμό της οικονομικής κρίσης; Εάν δεν μπορεί ο Obama, μπορούν οι Νέοι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές, Σοσιαλδημοκράτες, Εργατικοί και Προοδευτικοί; Κανονικά όχι, και ας μην σας φανεί περίεργο. Δεσμεύεται κανείς για ότι μπορεί να πραγματοποιήσει, για ότι πραγματικά περνάει από το χέρι του, για ότι μπορεί να επηρεάσει με την πολιτική του πρόταση.
Αυτή είναι η έννοια της δέσμευσης, της ουσιαστικής πολιτικής δέσμευσης. Μπορεί κανείς να δεσμευτεί για λόγους τακτικής, μπορώ ακόμη και εγώ να δεσμευτώ, από εδώ, ότι θα καλλιεργήσω ντομάτες στο διάστημα, θα μου ζητήσει κανείς τα ρέστα αν δεν το κάνω; Θα μου κοστίσει κάτι; Το πολύ-πολύ να με πούνε γραφικό. Είναι όμως σοβαρή πολιτική πρόταση η δέσμευση για κάτι που δεν μπορείς να υλοποιήσεις; Δυστυχώς όμως είμαι αποδεκτή πρακτική, από τη ........
στιγμή που όρχησε η δέσμευση σταμάτησε η πολιτική, όταν αρχίσαμε να δεσμευόμαστε σταματήσαμε να αγωνιζόμαστε.
Ο αγώνας, ο αγώνας και το όραμα ήταν τα στοιχεία των νέων του Μάη του ’68, αυτοί δεν δεσμεύονταν, αγωνίζονταν. Όταν αγωνίζεσαι σημαίνει ότι διεκδικείς να αλλάξεις τον κόσμο, όταν όμως δεσμεύεσαι να αλλάξεις τον κόσμο, χωρίς να μπορείς να το κάνεις, σημαίνει ότι συμβιβάζεσαι και βολεύεσαι, απλώς τυλίγεις σε απαστράπτων χαρτί το συμβιβασμό σου.
Την ίδια αίσθηση πικρίας με το μανιφέστο, μου άφησε και μία συζήτηση που παρακολούθησα προχθές στην τηλεόραση, μία συζήτηση μεταξύ των νεότερων υποψηφίων των Ευρωπαϊκών ψηφοδελτίων. Εάν άφηνα μόνο τον ήχο θα νόμιζα ότι μιλούσαν 60ρηδες, τέτοια απογοήτευση μου προκάλεσε η μη εκφορά του λόγου, η μη χρήση επιχειρημάτων και οι εξυπνακίστικες πολιτικάντικες κορώνες. Σκάνδαλα, αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών, Σκόπια, είμαστε ή δεν είμαστε και τα δύο μεγάλα κόμματα ίδια. Με αυτά και λοιπά εσωτερικά ενδιαφέροντα ασχολήθηκαν οι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές, τι να την κάνουμε μωρέ τη συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης και τη θέση της Ελλάδας σε αυτή; Ποιον νοιάζει;
Απογοητευμένος έκλεισα την τηλεόραση, μύριζε τόσο έντονα τσιτάτο, καμαρίλα και παλαιοκομματισμός στην πολιτική ατμόσφαιρά που δεν το άντεξα. Αναρωτήθηκαν ποτέ οι νέοι αυτοί, που θέλουν να δηλώνουν ότι εκπροσωπούν και το σύνολο της Ελληνικής νεολαίας, γιατί το ποσοστό της αποχής στις Φοιτητικές Εκλογές ήταν της τάξης του 70%; Εάν το αναρωτηθούν τότε θα καταλάβουν γιατί οι νέοι στρέφουν την πλάτη τους στην πολιτική.
Καταληκτικά, οι όμορφοι στόχοι των Νέων Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, Σοσιαλδημοκρατικών, Εργατικών και Προοδευτικών, δεν πρέπει να είναι δεσμεύσεις αλλά κελεύσματα αγώνα. Όσο μένουν δεσμεύσεις θα μου θυμίζουν τα λόγια που έβαλε ο Arthur Koestler στο στόμα του Rubassof: «τότε γράφαμε ιστορία, σήμερα κάνουμε πολιτική».