Γράφει ο Dimmy the GreekΕγώ δεν έχω πολύ καιρό που έκανα το Καφενείο στέκι. Θα προτιμούσα βέβαια να υπήρχαν ακόμα εκείνα τα παλιά καφενεία.
Είχα ρωτήσει μία φίλη ψυχολόγο γιατί τρέχουμε στους ψυχολόγους ενώ η προηγούμενη γενιά δεν τους είχε ανάγκη. Και μου απάντησε πως και η γενιά εκείνη είχε την ψυχοθεραπία της: Οι άνδρες στα καφενεία, οι γυναίκες στους καφέδες με τις γειτόνισσες... Φαίνεται πως δεν μπορούμε να αναβιώσουμε εκείνες τις ψυχοχαλαρωτικές λύσεις. Ο κόσμος προχωράει. Δεν είχει σημασία αν ανηφορίζει ή κατηφορίζει. Όμως πάντα, ότι μας χαλαρώνει είναι θετικό.
Για να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία, ξεκίνησα και εγώ κάποτε το δικό μου blog με την ψευδαίσθηση ότι μοιραζόμουν τις σκέψεις και τις αγωνίες μου με άλλους. Να συμφωνούν, να διαφωνούν, να επικροτούν ακόμα και να βρίζουν. Ο καφετζής μου πρότεινε να μπω στην παρέα και χάρηκα. Γιατί όλο και περισσότεροι ακούν ότι λέω. Και κάθε που μία σκέψη μου δημοσιεύεται, δεν κρύβω πως περιμένω με αγωνία να δω τα σχόλια. Όχι για τίποτα άλλο αλλά γιατί τα σχόλια και οι ανοιχτές συζητήσεις έχουν πράγματα να μας δώσουν
Εκτός από τις εγκάρδιες ευχές μου στο Καφενείο για μακροζωία θα ζητήσω κι εγώ κάτι από τους θαμώνες: Διαβάστε αλλά και γράψτε, σχολιάστε, συζητήστε. Είναι για όλους μας χρήσιμο. Και την στιγμή που η πατρίδα μας περνάει δύσκολες ώρες κάθε λιθαράκι είναι σημαντικό