Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΕδώ και 70 σχεδόν χρόνια, η μεγάλη ιταλίδα παιδαγωγός Maria Montessori (1870-1952) μας προειδοποιούσε, για τις αρνητικές συνέπειες του ανταγωνισμού που καλλιεργούν τα επίσημα εκπαιδευτικά συστήματα δημιουργώντας μικρούς νάρκισσους-εγωιστές: “Η εκπαίδευση στη σημερινή της μορφή εντείνει την αίσθηση απομόνωσης του παιδιού και την επιδίωξη των προσωπικών του ενδιαφερόντων…….Τα παιδιά διδάσκονται να μη βοηθούν το ένα το άλλο, να μην παρακινούν αυτούς που δεν ξέρουν κάτι, να μη σκέφτονται παρά μόνο τη δική τους ανέλιξη και να στοχεύουν αποκλειστικά στην απόκτηση βραβείων ανταγωνιζόμενα τους συμμαθητές τους. Και αυτοί οι αξιολύπητοι εγωιστές, οι πνευματικά εξουθενωμένοι όπως μας αποκαλύπτει η πειραματική ψυχολογία, βγαίνουν αργότερα στον κόσμο, όπου ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο σαν κόκκοι άμμου στην έρημο- ο καθένας αποκομμένος από το γείτονά του, και όλοι στείροι. Αν έρθει μια θύελλα, αυτή η ανθρώπινη σκόνη, χωρίς καθόλου πνευματική ουσία για να της δώσει ζωή, θα παρασυρθεί σε έναν θανατηφόρο ανεμοστρόβιλο’’
Μπορεί να είναι νωρίς για να κάνουμε μια οποιαδήποτε διασύνδεση του τραγικού συμβάντος στη σχολή μαθητείας του ΟΑΕΔ, με τις παραπάνω διαπιστώσεις της Μοντεσόρι, δεν είναι όμως καθόλου νωρίς για να διαπιστώσουμε ότι φιλαυτία και εγωισμός είναι σήμερα τα κύρια χαρακτηριστικά των συμπεριφορών μας και αυτά σχετίζονται με την παιδεία μας.
Δεν θα είχε κανένα νόημα να........ αρχίσουμε πάλι με τις ίδιες χιλιοειπωμένες διαπιστώσεις για το ότι δεν υπάρχουν πλέον αξίες, για το ότι το χρήμα, η δημοσιότητα και η καριέρα έγιναν οι μοναδικές απόλυτες αξίες και άλλα τέτοια τετριμμένα πλέον. Τετριμμένα, διότι τα γνωρίζουν όλοι αλλά κανείς δεν κάνει το παραμικρό για να αλλάξει κάτι. Οσοι δε το τολμήσουν, και αυτοί είναι συνήθως μειοψηφίες, χαρακτηρίζονται από τους δήθεν ρεαλιστές γραφικοί, διότι στη Δημοκρατία, ο ρεαλισμός και η αλήθεια είναι πάντοτε με το μέρος της πλειοψηφίας.
Οσοι πάλι πιστεύουν ότι το γεγονός αυτό είναι μεμονωμένο και πως εμείς οι έλληνες είμαστε αλώβητοι από φαινόμενα τέτοιου είδους, αυτοί σίγουρα δεν έχουν καταλάβει πολλά πράγματα.
Δεν έχουν καταλάβει, ότι οι νέοι βιώνουν πιο έντονα το κλίμα παγκόσμιας ανασφάλειας και φόβου, που κυριαρχεί παντού. Δεν έχουν καταλάβει τη σημασία των σύγχρονων ΜΜΕ και τη δύναμη που ασκούν, κυρίως πάνω στους νέους, που είναι εξοικειωμένοι με τα μέσα αυτά. Δεν έχουν καταλάβει επίσης, ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε και στη δημιουργία του οποίου συνεισφέρουμε με όσα επιδιώκουμε στη ζωή μας, αλλάζει και μάλιστα ραγδαία.Γίνεται ολοένα και δυσκολότερο σήμερα να είναι κανείς συνετός και προνοητικός, να σκέφτεται το μέλλον, όταν δεν έχει πολύ νόημα να αποκτά προσόντα για τα οποία αύριο ίσως να μην υπάρχει ζήτηση. Τη χρονική στιγμή που οι νέοι και οι νέες μπαίνουν στο παιχνίδι της ζωής, κανείς δεν μπορεί να πει ποιοι θα είναι οι κανόνες του παιχνιδιού στο μέλλον. Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι οι κανόνες θα αλλάξουν πολλές φορές, προτού το παιχνίδι τελειώσει.