Γράφει ο Dimmy the GreekΣχετικά με τους εργολάβους στα πανεπιστήμια και ειδικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Είναι ένα καθεστώς που ξεκίνησε από την αδυναμία του κράτους να κάνει προσλήψεις μονίμων εδώ και 20χρόνια. Τελευταίες προσλήψεις μονίμων υπαλλήλων στο ΑΠΘ έγιναν, αν δεν κάνω λάθος, το 1983. Από τότε υπάρχουν οι συμβασιούχοι (πρόσφατα με το ΠΔ Παυλόπουλου και παλιότερα το 2003 έγιναν μονιμοποιήσεις με την έννοια των συμβάσεων αορίστου χρόνου) περίπου 600 ατόμων και οι εργολαβίες. Αν οι 600 σας φαίνονται πολλοί, βα σκεφτείτε πως για να λειτουργεί το πανεπιστήμιο με 40 τμήματα, 2.000 διδάσκοντες και 60.000 φοιτητές απαιτούνται περί τους 2-3 χιλιάδες υπάλληλοι και σκεφτείτε παραιτήσεις και συνταξιοδοτήσεις...
Οι εργολαβίες ήταν μία λύση, όπως όλες οι προσωρινές λύσεις στην Ελλάδα που γίνονται μόνιμες, αφού οι μόνιμοι διορισμοί περνάνε από το Υπουργείο Παιδείας και κανένας υπουργός Παιδειας από το 1983 δεν ενέκρινε προσλήψεις. Κατέληξε να χαρακτηρίζεται, και όχι πολύ άδικα, σε καθεστώς ομηρίας αλλά σκεφτείτε και κάτι: Στην Ελλάδα που όλοι γνωρίζουμε, και με βάση ότι τα δικά μας παιδιά ζουν στις πανεπιστημιακές αίθουσες, πως αντιμετωπίζεται η ελλειπής καθαριότητα από μία καθαρίστρια; Με επίπληξη; Από ποιον; Και που θα πάμε μετά από τους συνδικαλιστές. Απαράδεκτο φυσικά σαν επιχείρημα. Όμως ποιος μπορεί να αρνηθεί πως στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε όλοι την προοπτική της μονιμότητας ως εφαλτήριο για να μην ελέγχει κανείς την αποτελεσματικότητα μας στη δουλειά; "Να διορίσω το παιδί μου στο δημόσιο, να πληρώνεται και να μην δουλεύει" άκους να λένε οι τυπικοί γονείς...
Το απίστευτο είναι ότι...... αυτοί οι 600 που ανέφερα παραπάνω, δούλευαν χρόνια σε ερευνητικά προγράμματα δημιουργώντας με τα χρόνια πολύτιμη ερευνητική εμπειρία, έχουν οι περισσότεροι μεταπτυχιακά και τώρα που μονιμοποιήθηκαν τους πήρανε από την έρευνα και τους βάλανε να κάνουν δηλώσεις μαθημάτων στις γραμματείες με το εκβιαστικό δίλημα ότι αλλιώς πρέπει να πάνε σε ανεργία.
Αυτό άραγε συνδέεται με το γεγονός ότι στην Επιτροπή Ερευνών που κάποτε το προσωπικό είχε τεράστιο φόρτο εργασίας, τώρα χτυπάνε μύγες;
Λές και έχουμε στην Ελλάδα την πολυτέλεια να θυσιάσουμε την έρευνα στο όνομα της διοίκησης...