Γράφει ο Τριαντάφυλλος ΚαρατράντοςΣτις 11 Νοεμβρίου 2000, περίπου 200 ομοφυλόφιλοι και τραβεστί Ινδονήσιοι μαζεύτηκαν στην Central Java για να παρακολουθήσουν μία σειρά από καλλιτεχνικές παραστάσεις που λάμβαναν χώρα στα πλαίσια της Εθνικής Ημέρας Υγείας. Οι παραστάσεις στηρίζονταν από ένα πλήθος οργανώσεων υγείας και από το τοπικό Γάλλο-Ινδονησιακό Ινστιτούτο. Γύρω στις 21:30 έκαναν την εμφάνισή τους 150 εξαγριωμένοι και παθιασμένοι άντρες. Αλαλάζοντας «ο θεός είναι μεγάλος» επιτέθηκαν στους παρευρισκομένους με μαχαίρια, μασέτες (είδος τοπικού μαχαιριού-σπαθιού που χρησιμοποιείται για γεωργικές εργασίες) και σπαθιά.
Σάββατο 7 Μαρτίου 2009 στην Αθήνα στη Λυρική Σκηνή μέλη της ΟΛΚΕ και πολίτες θέλησαν να διαβάσουν ένα κείμενο διαμαρτυρίας για την πρωτοφανή λογοκρισία του έργου «Ρούσαλκα» του Αντονίν Ντβόρζακ Άνδρες της ασφάλειας, διάφοροι τεχνικοί του θεάτρου αλλά δυστυχώς και μουσικοί -μέλη της ορχήστρας επιτέθηκαν στα μέλη της ΟΛΚΕ και σε δημοσιογράφους, μη επιτρέποντας την ανάγνωση του......κειμένου πριν την έναρξη της παράστασης. Η ένταση ξεκίνησε από τις πρόβες της παράστασης όταν μέλη της ορχήστρας αντέδρασαν σε μία κορυφαία σκηνή του έργου, όπου ο πρωταγωνιστής με βάση το έργο φιλά τον εαυτό του, σκηνοθετικά η αναπαράσταση έγινε με το φιλί μεταξύ δύο ανδρών. και απαίτησαν να αφαιρεθεί από την παράσταση. Στην πρεμιέρα του έργου μάλιστα μοιράστηκε κείμενο που χαρακτήριζε έκφυλο και ομοφυλοφιλικό το έργο, ενώ μερίδα του κοινού γιουχάρισε τους Γάλλους συντελεστές.
Μία σειρά αντίστοιχων γεγονότων, όπως αυτό του 2000, στην Ινδονησία δημιούργησαν τον όρο Πολιτική Ομοφοβία. Μία πολιτιστική λογική σύνδεσης του συναισθήματος, της σεξουαλικής προτίμησης και της πολιτικής βίας που έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης Ινδονησιακής δημόσιας κουλτούρας. Η νέου αυτού τύπου πολιτική βία, υπερβαίνει τα όρια του θρησκευτικού συντηρητισμού και φανατισμού. Αφορά το μαλακό υπογάστριο της οικοδόμησης της εθνικής ταυτότητας στην μετά-αποικιακή περίοδο. Η νόρμα του ιδανικού πολίτη, στηριζόμενη στην εθνικό διαχωρισμό των φύλων, βασικό κομμάτι της Ινδονησιακής ταυτότητας, προσεβλήθη από του ομοφυλόφιλους άντρες και το αποτέλεσμα ήταν η άσκηση πολιτικής βία, οι συμμετέχοντες στην οποία είχαν την αίσθηση της συμμετοχής στην νέα εθνική κάστα ανδρών. .
Το Σάββατο το βράδυ λοιπόν ο «καθαρός» Ινδονήσιος συνάντησε τον «καθαρό» Έλληνα. Η Ισλαμική Ινδονησία συνάντησε την Χριστιανική Ελλάδα. Ένιωσε όμως άνετα. Δεν είδε κάτι ξένο απέναντί της. Δεν είδε μία προοδευτική χώρα της Δύσης, αλλά μία συντηρητική, θρησκόληπτη, ομοφοβική χώρα που λίγο έλειψε να δικαιολογήσει τον διαχωρισμό των πολιτισμικών σφαιρών του Samuel Huntington. Η ποιότητα της δημοκρατίας μας και η υγεία της πολιτικής και κοινωνικής μας κουλτούρας είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το διαφορετικό, πόσο μάλλον όταν το διαφορετικό αυτό είναι μία σκηνοθετική ματιά. Αντέχει η Ελλάδα αυτό το ρατσιστικό της πρόσωπο; Τι θα έλεγαν μερικοί από τους «μεγάλους Έλληνες» για αυτή την αντίδραση;