Γράφει η Ρόδι
ΟΙ μαρμελάδες του χωρισμού !!!!.
Επειδή στο πάζλ της ζωής χωράνε και τα δυσάρεστα ή αυτά , που φαίνονται δυσάρεστα, μια συνταγή από το μπέστ σέλερ της Αμερικανίδας Δημοσιογράφου Deddy Bull << Μαρμελάδες του χωρισμού >> θα μας ανακουφίσει :
……….. το μαξιλάρι μου ήταν ακόμα μουλιασμένο στα δάκρυα και λεκιασμένο απ' τη μάσκαρα. Μια φίλη μου σύστησε την ψυχαναλύτρια της κι έτσι πήγα να συναντήσω την Ντόνα. Της αφηγήθηκα το σενάριο της σχέσης μας. Όσο αυτός έγραφε το μυθιστόρημα του, εγώ φρόντιζα να μην του λείπει τίποτα. Ψώνιζα, κούρευα το γκαζόν, καθάριζα το σπίτι, διόρθωνα τα γραπτά του και, βέβαια, μ' αυτά και μ' αυτά, δεν μου 'μεινε δραχμή στην τράπεζα. Ντρεπόμουν για τον εαυτό μου. Τόση βλακεία πια........ Έκλαιγα καθώς τα ξαναθυμόμουν, ειδικά τη σκηνή με το πάρτυ, τότε που μου ανακοίνωσε τηλεφωνικά ότι χωρίσαμε. Γιορτάζαμε την έκδοση του μυθιστορήματος του, το είχε αφιερώσει σε μένα υποτίθεται, αλλά μ' έναν τόσο μυστήριο τρόπο που έπρεπε να 'σαι μάγος για να το καταλάβεις, σαν τα συμβόλαια, που πρώτα τα υπογράφεις και μετά παίρνεις είδηση τα μικρά κολυβογράμματα στο κάτω μέρος της σελίδας …………….
Έκανα άλλη μια στάση στη Γιούτα γιατί μου φάνηκε ήσυχη και νοικοκυρεμένη και μετά πήρα το δρόμο της επιστροφής στο........ σπίτι μέσα από το Αϊντάχο. Όμως ξαναβγήκα απ' την εθνική όταν είδα μια ταμπέλα που έγραφε: «Παγκόσμιο μουσείο πατάτας». Με έστειλαν στη ρεσεψιόν όπου ένας άντρας μου έδωσε ένα κουπόνι για μια δωρεάν πατάτα. Ύστερα, εντελώς ξεκάρφωτα, είπε λυπημένα:
«Σήμερα κλείνει μήνας που με παράτησε η κοπέλα μου».
Μου αφηγήθηκε τα πάντα καθώς τρώγαμε κάτι πολύ μυστήριες πατάτες, προϊστορικό είδος όπως όλα τα πατατοειδή άλλωστε. Απ' όσα κατάλαβα, η κοπέλα του πρέπει να ήταν τέρας.
«Γιατί έμεινες με μια γυναίκα που σου φερόταν
έτσι;», ρώτησα χωρίς να σκεφτώ ότι έπρεπε να κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου .
Μετά μπήκα στο πατατομουσείο δοκίμασα λο- σιόν για τα χέρια, φτιαγμένη από πατατοχυμό τότε κατάλαβα ότι θα πρέπει να γεμίζεις ελπίδες για μέλλον, άμα σκεφτείς το πώς τελείωσε μια ερωτική σχέση και όχι το πώς άρχισε.
Με το που ξαναβρέθηκα σπίτι μου τα βατόμουρα κόντευαν να ξεραθούν. Η κηπουρική άρχιζε να με μαθαίνει να αποδέχομαι τις αλλαγές , τον απρόοπτο τρόπο που άλλα έρχονται και άλλα φεύγουν . Ειδικά στο δικό μου κήπο, τίποτα δεν ζει αιώνια. Μερικά πράματα, όμως, βγάζουν φρούτα κι άμα θες τα κάνεις κονσέρβα. Άρα μπορείς να τους προσθέσεις διάρκεια ζωής. Η μαρμελάδα βατόμουρου ναι πολύ εύκολη υπόθεση.
Άμα πήξει η μαρμελάδα, είναι έτοιμη. Ούτε απαιτεί ατέλειωτο μαγείρεμα. Ούτε καν χρειάζεται να δοκιμάσεις. Της ρίχνεις μια ματιά και ξέρεις .Μια φορά ακολούθησα μια συνταγή του αιώνα που έλεγε το εξής σοφό: «βράστε βατόμουρα με ζάχαρη και βάλτε τα στα βάζα». Λόγου τιμής όλα φως φανάρι. Δηλαδή, όλα μου το 'δειχναν πριν το πάρτι.
Μαρμελάδα τον χωρισμού με βατόμουρα.
Βάζα των 250 γραμμαρίων
Βατόμουρα
Ζάχαρη
1. Βάζουμε τα βατόμουρα σε ένα φαρδύ τηγάνι. Αν είναι βατόμουρα απ' τον κήπο σας, μπράβο σας! Παίρνετε άριστα! Βάλτε μικρή ποσότητα, με υπομονή, περίπου 4 με 5 φλιτζάνια, όχι παραπάνω. Μη σας πάρει από κάτω και αλαφιαστείτε. Λιώστε τα βατόμουρα, ώστε να βγάλουν λίγο απ' το ζουμί τους. Σιγο-βράστε τα για ένα μισάωρο ή μέχρι να μαλακώσουν αρκετά, ανακατεύοντας συνεχώς, για να μην καούν στον πάτο.
Γέμισα πολλές μοναχικές ώρες ανακατεύοντας, με τις σκέψεις μου να πετάνε ελεύθερες. Φανταζόμουν πόσο καλά θα 'ταν να 'μουν ομορφότερη. Κανείς δεν παρατάει εύκολα μια καλλονή. Προσπαθούσα με κόπο να φέρω στο μυαλό μου κάτι που μου είχε πει κάποτε η Τίνα Τάρνερ.
«Δεν μπορείς να πεις πως είμαι όμορφη, αλλά ούτε και άσχημη θα μ' έλεγες. Και μ' αρέσει που είμαι κάπου στη μέση. Νιώθω πιο άνετα».
Στο μεταξύ, αποστειρώνουμε τα βάζα, αφήνοντας τα για 10 λεπτά μέσα σε βραστό νερό. Τα αφήνουμε έτσι μέχρι να τα χρειαστούμε. Σε ένα τηγανάκι αποστειρώνουμε και τα καπάκια και τα προστατευτικά λάστιχα (αν έχουμε).
2. Ζυγίζουμε τον πολτό απ' τα μεγάλη φασαρία, αλλά πρέπει να γίνει ακόμα κι αν σημαίνει να τον μεταφέρουμε σε μια πλαστική λεκάνη και μετά να τον ξαναβάλουμε στην κατσαρόλα Εννοώ πως δεν είναι και τίποτα τρομερό « μια λεκανίτσα, μπροστά σε τόσο πιατομάνι, που έτσι κι αλλιώς λερώνεται. Όσο βάρος βρασμένα βατόμουρα έχουμε, τόσο βάρος ζάχαρης χρειαζόμαστε.
3. Ξαναβάζουμε τον πολτό και την ζάχαρη σε μια κατσαρόλα, ανακατεύουμε υπομονετικά μέχρι να πήξει το σιρόπι, δηλαδή περίπου 20 λεπτά. Ξαφρίζουμε την επιφάνεια την επιφάνεια της κατσαρόλας με το κουτάλι. Αν μέχρι στιγμής δεν ακολουθήσατε τις οδηγίες μου, αυτή που σας δίνω τώρα ακολουθήστε την προσεκτικά. Γεμίστε τα στεγνά βάζα, αφήνοντας έναν πόντο κενό πριν το καπάκι. Χρησιμοποιήστε κουτάλα της σούπας για να μην χυθεί πολύ μαρμελάδα έξω.
4. Σκουπίστε καθαρά το χείλος κάθε βάζου με μια πετσέτα βρεγμένη στο αποστειρωμένο νερό. Κλείστε με τα καπάκια και τα λάστιχα σφιχτά. Βάλτε να ξαναβράσουν για το κονσερβάρισμα, γεμισμένα πια, για 10 επιπλέον λεπτά.
Κάθε φορά που τέλειωνα κάποια μαρμελάδα, έπαιρνα τους δρόμους, για κάτι καινούργιο , με την απορία μέσα μου για το τι με περιμένει αυτή τη φορά. Και μετά από κάθε ταξίδι μου, γύριζα σπίτι, έχωνα τα χέρια μου στο χώμα και μάζευα τη σοδειά του εκάστοτε ώριμου φρούτου, λουλουδιοΰ ή λαχανικού. Είχε λογική. Σαν ζυγαριά.
Υπήρχαν τόσα πολλά να μαζέψω απ' τον έξω κόσμο, όμως υπήρχαν κι άλλα τόσα να συντηρήσω μόλις ξαναγύριζα σπίτι μου.
Πρέπει να το παραδεχτώ. Παρόλο που πολλοί άνθρωποι μου φάνηκαν άσχετοι κι αδιάφοροι, κανένας δεν ήταν εντελώς άχρηστος, λες και όλοι τους αποτελούσαν κομμάτια απ' το ίδιο παζλ. Όλοι τους κάτι μου πρόσφεραν. Ο γκουρού στην έρημο μ' έμαθε πώς γίνεται να πηγαίνεις κάπου για ένα συγκεκριμένο λόγο, αλλά στην πορεία ν' αποδεικνύεται πως ήταν εντελώς διαφορετική η αιτία, απ' αυτή που είχες στο μυαλό σου αρχικά. Η εκδότρια, μια ατσαλένια γυναίκα, μ' έμαθε πως το κλάμα μπορεί να αποδειχτεί αντιπαραγωγικό. Ο τραγουδιστής της κάντρι μου έδειξε τι σημαίνει να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Όλο και κάποιο κομματάκι του παζλ συμπληρωνόταν μέσα μου, κάθε φορά που έβγαινα έξω στον κόσμο. Αυτές οι μικρές, προσωπικές μου περιπέτειες ήταν αρκετές να με διδάξουν πολλά.
Τότε, μια νύχτα, χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ένας φίλος μου με καλούσε σε γεύμα, σ' ένα εστιατόριο. Ήταν παρέα με κάποιον άλλο και πρότεινε να πάω κι εγώ. Σιγά μην πήγαινα. Βαριόμουν. Μόλις είχα αρχίσει να μαγειρεύω ζελέ μήλων με δεντρολίβανο. Του είπα πως δεν μπορούσα να πάω και κατέβηκα στο υπόγειο να πάρω μερικά βάζα. Κοίταξα τα ράφια μου. Ήταν γεμάτα μπλε στρογγυλά βάζα. Σαν να είχα μαζέψει εκατομμύρια απ' αυτά. Είχα ένα ατέλειωτο απόθεμα, για οποτεδήποτε τα χρειαζόμουν. Ξαφνικά ήξερα πως δεν τα χρειαζόμουν, ειδικά αυτή τη στιγμή.
Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά, άρπαξα το παλτό μου και πήγα τρεχάλα μέσα στο χιόνι, προς το εστιατόριο .
Αν έμαθα κάτι τέλεια, είναι ότι οι μαρμελάδες
γίνονται όταν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις, στον έξω κόσμο. Όμως οι έξοδοι στον κόσμο κι όχι οι μαρμελάδες με έκαναν ευτυχισμένη ξανά στη ζωή
Μπήκα μέσα κι ένιωσα την ψυχή μου να βύθιζε -Μπορεί να είχαν πάει κάπου αλλού τελικά.
Κοντοστάθηκα στο κεφαλόσκαλο, ολομόναχη. Τότε πρόσεξα το φίλο μου, να μου κουνάει το χέρι απ' την άλλη άκρη της αίθουσας.
«Τελικά, άλλαξα γνώμη», είπα κι έριξα μια ματιά στο διπλανό του.
Και να που έγινε! Εντελώς ξαφνικά κι απρόοπτα, στα καλά καθούμενα! Αυτή η αίσθηση που νόμιζα πως με είχε εγκαταλείψει πια. Αυτή η αίσθηση που σε κυριεύει όταν κάποιος σου ανοίγει την καρδιά του και σε κλείνει μέσα. Κατάλαβα πως για λίγο καιρό, δεν θα ξανακονσερβάρω τίποτα.
Όμως κάθε μου κύτταρο είχε απορροφήσει το μάθημα της μαρμελάδας:
Αν έχεις υπομονή, πάντα κάτι καλό θα βγει.
Να πηγαίνεις πάντα μπροστά χωρίς φόβο .
Ο,τι κι αν συμβεί θα είναι για το καλό .