Γράφει ο Ερρίκος ΜπαρτζινόπουλοΔεν νομίζω να ξάφνιασε κανέναν η χθεσινή προσπάθεια του πρωθυπουργού ν αλλάξει την ατζέντα. Αλλωστε, ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά είναι. Από την άνοιξη του 2007 και με διάλειμμα μερικών μηνών που διήρκεσε η διαδικασία επανεκλογής του Γ. Παπανδρέου, εκείνο που συστηματικά κάνει ο Κ. Καραμανλής είναι ν αγωνίζεται να ξεφύγει από την εκάστοτε πραγματικότητα. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο μάλιστα το άγχος αυτό έχει καταντήσει καθημερινό.Ωστόσο, εκείνο που η πράξη αποδεικνύει είναι ότι άδικα πασχίζει. Πάνω που μπαλώνει κουτσά-στραβά το ένα θέμα, του εμφανίζονται δύο άλλα. Κι αν δεν του εμφανιστούν, θα φροντίσουν το περιβάλλον και οι συνεργάτες του ή ακόμη κι ο ίδιος να τα δημιουργήσουν. Η πεντάχρονη διακυβέρνησή του έχει ανοίξει πολλές εκκρεμότητες, που δεν κλείνουν με τα φτηνά επικοινωνιακά παιχνίδια στα οποία καταφεύγει.
Οπως, καλή ώρα, χθες που προφανώς θεώρησε ότι μια συγκέντρωση μερικών υπουργών και η επανάληψη ορισμένων ανιαρά επαναλαμβανόμενων συστάσεων είναι δυνατό να εμφανιστούν ως σοβαρή ενασχόληση με το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Και, παρεμπιπτόντως, δεν του πέρασε καθόλου από το μυαλό ότι εκείνο που ο απλός πολίτης θα σκεφτεί για τον περιορισμό των αμοιβών των διαφόρων «γκόλντεν μπόις» και άλλων κομματικών παρατρεχάμενων είναι ότι πρόκειται για απλή κοροϊδία, μια και επί πέντε χρόνια τους είχε επιτρέψει να λυμαίνονται το δημόσιο ταμείο; Τώρα τον έπιασε ο πόνος;
Ωστόσο, εκείνο που κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβει ο πρωθυπουργός είναι πως η δουλειά που έχει αναλάβει να κάνει δεν είναι να πασχίζει καθημερινά να ξεφύγει από το χθες που αυτός έχει δημιουργήσει, αλλά ν ασχοληθεί με το αύριο. Ν ασχοληθεί, όμως, σοβαρά και όχι να χρησιμοποιεί τα προβλήματα του τόπου σαν αντιπερισπασμό στα δικά του αδιέξοδα.
Αλλωστε, αν εκείνο που τον πιέζει τόσο πολύ είναι το άγχος της απόδρασης από τα προβλήματα που του έχει δημιουργήσει η πεντάχρονη διακυβέρνησή του, δεν έχει παρά να προχωρήσει σε μια οριστική απόδραση για να ησυχάσει κι αυτός, να ησυχάσουμε κι εμείς, να ησυχάσει κι ο τόπος.
Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος