Εναγώνια ο κ. Υπουργός των Οικονομικών προσπαθεί να μαζέψει χοντρό οβολό από μας – μπας και γεμίσει ο κορβανάς που έχει τον αγέμιστο- αλλά εις μάτην. Με όλο αυτό το ανάστα Κύριε γύρω μας, και με το ποιος έχει το ρευστό και δεν το δίνει στους άλλους, ποιος έχει τα φράγκα και αφήνει τους εμπόρους στο ρέστο, ποιος κρατά το κλειδί της οικονομίας και δεν αφήνει τη χώρα να αναπτυχθεί, απορούμε πώς ο κ. Παπαθανασίου, ως δημιουργικό και παραγωγικό άτομο που είναι καθότι συμβαίνει να είναι βιομήχανος στην μη-πολιτική επαγγελματική του ζωή, δεν είχε την έξυπνη και βαθιά πατριωτική ιδέα να φορολογήσει τα κέρδη των τραπεζών. Το πουγκί των τοκογλύφων δηλαδή. Τρομάζει μήπως στην ιδέα ότι την επόμενη θα έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπο της πολιτικής γης;.
Ή μήπως δεν τον αφήνει ο πρωθυπουργεύων τη χώρα, που και τον ίδιο τον έχουν καταντήσει ρόμπα με τα παρακαλετά του, που δεν εισακούονται και κοντεύουν να τον στείλουν στον Τειρεσία της πολιτικής άκλαυτο;. Είναι ένα θέμα το οποίο η ελλιποβαρής πολιτικά και ηθικά Κυβέρνηση δεν θέλει να αντιμετωπίσει οδηγούμενη μαθηματικά στο τέλος της. Κανένας μας δεν μπορεί να εξηγήσει αυτή την υπέρμετρη αγάπη και χαϊδολόγημα της Κυβέρνησης προς τις αιμορουφίχτρες τράπεζες. Αν υπάρχει ένα συνεχές έγκλημα που διαπράττει αυτή η Κυβέρνηση εις βάρος του λαού είναι ότι δεν εισπράττει φόρους από τα αμέτρητα κέρδη των τραπεζών, που και το χρήμα έχουν και λόγο δεν δίνουν σε κανένα και δανείζουν εχθρικές χώρες όπως είναι η Τουρκία με απίστευτα εύκολα κριτήρια αντίθετα με μας. Όσα και να ζητά η Κυβέρνηση να πληρώσουμε, εμείς οι υπόλοιποι για να καλύψουμε το φορολογικό έγκλημα που διαπράττει, δεν είναι αρκετό.
Ποτέ ένας λαός δεν μπορεί να έχει περισσότερα χρήματα από τις τράπεζες. Και γιαυτό όσα μέτρα και να λάβει η Κυβέρνηση για την οικονομία δεν θα αποδώσουν, όσο οι τράπεζες δεν αποδίδουν φόρο στο κράτος. Άραγε αφουγκράζεται κανείς τον πόνο μας;.
ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ