& οι αλλοτριωμένοι
Της έδωσαν διάφορους τίτλους. Την ονόμασαν υβριδική, νοθογενή, παθητική, μιμητική, εγωκεντρική, ναρκισσιστική. Είπαν πως «οι σύγχρονοι νέοι είναι εγω-τακτικιστές, έχουν υψηλές απαιτήσεις από τη ζωή τους και σαν γνήσιοι καιροσκόποι, αξιολογούν και ταξινομούν το περιβάλλον σύμφωνα με ότι αυτό τους προσφέρει». Όταν με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους, απέδειξαν ότι είναι πολύ περισσότερο αυθεντικοί, ανεξάρτητοι και ευαίσθητοί από τη δική μας γενιά, θέτοντας στη σκάλα των αξιών μεγαλύτερη προτεραιότητα στη συναισθηματική αρμονία, στην οικογενειακή ευτυχία, στη φιλία και στην αλληλεγγύη με τους συνομήλικούς της, πολλοί της γενιάς μου, βιάστηκαν πάλι να τη «στολίσουν» με εξ ίσου υποτιμητικούς και γελοίους χαρακτηρισμούς.
Κάποιοι, που δεν υπήρξαν νέοι ούτε στην παιδική τους ηλικία, τους χαρακτήρισαν μέχρι και «επαναστάτες του φραππέ». Για εκείνους, που γεννήθηκαν γέροι, η ζωντάνια τους και η επαναστατικότητά τους είναι εξ ίσου επικίνδυνη με την αρρώστια του θανάτου, που κουβαλούν οι ίδιοι μέσα τους από την ημέρα που γεννήθηκαν.
Οι άλλοι πάλι, οι βολεμένοι ψευτοαριστεροί, που εκδικήθηκαν τα νεανικά τους όνειρα με τον πιο χυδαίο τρόπο, είδαν τις κινητοποιήσεις τους σαν ένα χαστούκι στην ναρκισσιστική τους ματαιοδοξία και υστεροφημία. Πίστευαν πάντα, πως οι «επαναστατικές ουτοπίες για καλυτέρευση του κόσμου» ήταν μόνο αποκλειστικό μονοπώλιο της δικής τους νιότης, που μαζί της τέλειωνε και η ιστορία. Η ζωντάνια των σημερινών νέων τους θυμίζει ότι είναι αλλοτριωμένοι και πνευματικά στείροι και αυτό τους εξοργίζει ακόμη περισσότερο. Τους είναι αδιανόητο να συμφιλιωθούν με την ιδέα, πως δεν έχουν πλέον ιδέες, πως δεν έχουν πλέον να προσφέρουν τίποτα στην πατρίδα τους και στην κοινωνία γενικά. Το μοναδικό που τους ενδιαφέρει είναι να συσσωρεύσουν όσο γίνεται περισσότερο πλούτο, που γι αυτούς είναι συνώνυμο της ευτυχίας.