Η σπίθα έγινε φωτιά και ανεξέλεγκτη καίει αρκετές μέρες τώρα.O Δεκέμβρης της αμφισβήτησης γεννήθηκε από μια τραγική σπίθα. Ο θάνατος του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απελευθέρωσε το αίσθημα αδικίας που νιώθουν χιλιάδες νέοι μπροστά σε ένα μέλλον «μισό» και σε ένα παρόν που κινδυνεύει να εκτελεστεί. Σαν ένα συμπιεσμένο ελατήριο, χιλιάδες μαθητές και φοιτητές βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά των μηχανισμών της κρατικής καταστολής, αλλά και κατά μιας κατασταλμένης ζωής. Μαθητές από σχολεία όλης της Αθήνας, ακόμα και των λεγόμενων καλών προαστίων, ενώθηκαν με παιδιά από λαϊκά στρώματα και προσπάθησαν να δημιουργήσουν ουσιαστικά ένα «αλεξίσφαιρο» απέναντι στην πίεση του χρόνου που τους υπόσχεται να είναι αύριο ως ανειδίκευτοι εργάτες ή ως κακοπληρωμένοι ειδικευμένοι «αριθμοί» στην παραγωγή, απέναντι στα κυρίαρχα καταναλωτικά πρότυπα και στη θεαματική ΤV, απέναντι στην Παιδεία, που και δωρεάν δεν είναι και η δημόσια απαξιωμένη είναι, απέναντι στους μεγάλους που είναι «κουφοί», απέναντι σε αυτό που ζητάνε και που τους το χαλάνε τα συνεχή «πρέπει» χωρίς απαντημένα «διότι».
Οργή, θυμός, αγανάκτηση μετατράπηκαν σε ειρηνικές πορείες, καταλήψεις σε σχολεία και πανεπιστήμια, αλλά και πέτρες και πορτοκάλια στους φύλακες τους κράτους. Υπήρξαν όμως και φωτιές, σχεδιασμένες επιθέσεις σε βιτρίνες, κτίρια, τσιμέντα που στέγαζαν αλυσίδες.
Oι ακραίες συμπεριφορές συνυπήρξαν με ευφάνταστες πρωτοβουλίες και έξυπνες δράσεις αφύπνισης. Χθες, στην οδό Ερμού, στο κέντρο της Αθήνας, ομάδες νέων έσπασαν οθόνες τηλεόρασης τις οποίες περιέλουσαν με μπογιά. Στους δρόμους βγήκαν και εργαζόμενοι, σωματεία, άνεργοι, «απασχολήσιμοι», εκείνοι που έχουν προσωρινή δουλειά και συνεχώς αυξάνονται. Είχε μαζικότητα η αντίδραση, εκφράστηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, και η σπίθα δεν έχει σβήσει.