Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Ποσά αντιστρόφως ανάλογα είναι το «ψωμί» και η «ζωή». Όταν αυξάνεται η τιμή του πρώτου μειώνεται της δεύτερης και όσο αυξάνεται της δεύτερης μειώνεται του πρώτου. Μια σκέψη που μπορεί να μην είναι πρωτότυπη, παρουσιάζει ωστόσο μια διαχρονική αξία η οποπία πρέπει να τονίζεται ξανά και ξανά. Δράττομαι έτσι κι εγώ της ευκαιρίας από την απαγωγή του γιατρού της Βάρης να το επαναφέρω στην βιτρίνα των κοινωνικών μας ενδιαφερόντων υπό την προϋπόθεση ότι τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν θα είναι βαθιά πολιτικά και όχι τα ευκαιριακά ενός λαϊκισμού με μυθιστορηματικά αστυνομικές περιγραφές.
Ο γιατρός της Βάρης και κάθε οικονομικά αντίστοιχός του, είναι ένας μεσοαστός που οι οικονομικές του δυνατότητες τού παρέχουν μια εύπορη διαβίωση. Διαβίωση που μπορεί να του επιτρέπει την χλιδή μιας πολυτελούς βίλας ή ενός πολυτελούς αυτοκινήτου, είναι ωστόσο απαγορευτική στην διατήρηση μισθοφορικού στρατού για να αυτοπροστατευτεί. Αυτό σημαίνει πως τόσο η δική του ζωή όσο και της οικογένειάς του είναι ανυπεράσπιστα εκτεθειμένη στις ληστρικές ορέξεις κάθε εγκληματία. Απόδειξη πως στην Γερμανία και ως πριν από μερικά χρόνια που ήμουν σε θέση να γνωρίζω, οι μεσοαστοί κάτοχοι ακριβών αυτοκινήτων αντικαθιστούσαν τις ενδείξεις των κυβικών τους με άλλες μειωτικές και σίγουρα λιγότερο προκλητικές, απλώς γιατί γνώριζαν καλά πως αν τεθούν στο στόχαστρο οικονομικά, θα κινδυνεύσουν και βιολογικά.
Πρόκειται για μια καπιταλιστική συνέπεια η οποία στην Ελλάδα και ως πριν από μια δεκαπενταετία δεν ίσχυε απλώς επειδή ο πληθυσμός των εγκληματιών είχε αστυνομικά οριοθετηθεί έτσι ώστε ο εντοπισμός τους ήταν άμεσος και από την άλλη ο ελληνικός λαός δεν ήταν ανεκτικός απέναντι στα εγκλήματα κατά της ζωής. Απαιτούσε πιεστικά την κεφαλή του δολοφόνου επί πίνακι. (εξαιρούνται τα του ερωτικού πάθους). Δυο παράμετροι που όμως στην σύγχρονη ζωή εξ’ αιτίας της πτώσης του Σοβιετικού Συνασπισμού, άλλαξαν δραματικά. Ο περιλάλητος λαϊκός καπιταλισμός μετασχηματίσθηκε σε αγοραίο νεοφιλελευθερισμό που αντέστρεψε την αναλογία των μεγεθών «ψωμί» «ζωή» σε βάρος της δεύτερης και στις αξίες του λαού μας κυριαρχεί πλέον η καχυποψία αν όχι η ζηλοφθονία, για την έστω και σχετική ευημερία του συμπατριώτη.
Τι σημαίνει αυτό; Διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Ο απέναντί μας αντιμετωπίζεται επιφυλακτικά γιατί είναι το εν δυνάμει λαμόγιο, που κινείται κοινωνικοοικονομικά στην λογική του ο θάνατός σου η ζωή μου με πρώτους διδάξαντες τους πολιτικούς μας ταγούς. Η λεηλασία τους κατά της δημόσιας περιουσίας παραδειγματίζει αρνητικά τον λαό αν όχι να κινηθεί με την σειρά του ατομικά, στην καλλίτερη περίπτωση να αντιμετωπίζει την ζωή του κυνικά. Γεγονός που οι συνέπειές του θα προεκταθούν και εθνικά αφού δεν θα είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι στην σκέψη πως μπορεί ο εχθρός να μην είναι και πολύ χειρότερος από τις οικονομικές χούντες που μας κυβερνούν, θα σκύψουν συνειδητά το κεφάλι!
Θα σας ξενίσει ίσως, μα νομίζω πως ακόμη είμαστε στο παρά πέντε.. Ναι τα περιθώρια καθοριστικών αλλαγών είναι απίστευτα μικρά, αλλά μπορούμε να κάνουμε τις σπίθες φωτιά και να την φουντώσουμε ρίχνοντας σε αυτή τις παραδοσιακές αξίες ζωής μας, και ταυτόχρονα τους πολιτικούς μας δραγάτες στο πυρ το εξώτερο..
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr