Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΜέσο μαγικό. Μέσο θείο. Πρόκειται για την τηλεόραση που θα μπορούσε να έχει προεκτείνει τα σύνορά μας ως τα πέρατα της γης και του Σύμπαντος. Είναι αυτή που θα μπορούσε να μας ανοίξει ένα παράθυρο στην θέα του απέναντί μας τον οποίο σπάνια αντικρίζουμε κι ας συγκατοικούμε. Γι αυτό μην την πυροβολείτε. Μερικά ολοκληρωμένα κυκλώματα και δυο τρία τρανζίστορς κατασκευασμένα στην βάση της ηλεκτρονικής συστροφής και των αλγόριθμων δεν έχουν ψυχή. Ο άνθρωπος έχει ψυχή που την μετεμψύχωσε σε αυτή την θεσπέσια τεχνολογική ανακάλυψη για να την κάνει κατ’ εικόνα και ομοίωσή του..
Αν λοιπόν αποστρεφόμαστε αυτό που βλέπουμε είναι γιατί αντικρίζουμε τον εαυτό μας σε καθρέφτη. Τον εαυτό της αδράνειας. Του δεν βαριέσαι αδελφέ. Τον εαυτό που ψάχνει σαδιστικά αφορμή για να διασκεδάσει με την διανοητική αναπηρία των πρωταγωνιστών ή των προσκεκλημένων της οθόνης ή που πίσω από την προβαλλόμενη ανθρώπινη δυστυχία προσπαθεί απεγνωσμένα να κρύψει, να ξεχάσει, την δική του. Τον εαυτό που ενδόμυχα αλλά και αντιφατικά λαχταρά εκείνο που δημοσίως δείχνει να περιφρονεί. Το είδωλό του στην οθόνη.. Και το επιδιώκει επειδή κατά κανόνα αγνοεί πως ο φωτογραφικός φακός της κάμερας απογυμνώνει κυνικά όλα τα δήθεν που έχουμε ενδυθεί.
Για να μείνει «ο βασιλιάς γυμνός» σε όσους είναι σε θέση να τον δουν..
Ωστόσο ένα μέσο παραγωγής είναι κι αυτή. Θα μπορούσε να είναι ιδεών αλλά δεν είναι. Θα μπορούσε να είναι παιδείας αλλά δεν είναι. Θα μπορούσε να είναι πολιτισμού αλλά δεν είναι. Θα μπορούσε επίσης να είναι ψυχαγωγίας και όχι διασκέδασης αλλά δεν είναι. Τι είναι; Είναι ότι οι «κύριοί» της θέλουν να είναι. Ένα μέσο υπο-αποπληροφόρησης, αποχαύνωσης και αποπροσανατολισμού. Ένα μέσο που υποδαυλίζει την φωτιά των ταπεινότερων ενστίκτων μας τα οποία υποτίθεται πως μετά την εφηβεία μας οφείλαμε να έχουμε τιθασεύσει. Ο ορισμός του λαϊκισμού. Το αποδεικνύουν οι ολοήμερες αναμεταδόσεις των πεπραγμένων από τα λούμπεν στοιχεία μιας πολιτικής, οικονομικής, καλλιτεχνικής και κυρίως διεστραμμένης αριστοκρατίας.
Το ότι σήμερα ανοίγει πάλι μια συζήτηση για τον κοινωνικό της ρόλο δεν οφείλεται στην ξαφνική αφύπνιση μιας κοινωνίας εν υπνώσει. Αλλά στο ότι η κοινωνία αυτή αντιμετωπίζει οξύτατα πολιτικά, οικονομικά και ως εκ των δύο κοινωνικά προβλήματα που την έχουν θέσει ενώπιον των υπαρξιακών της διλημμάτων. Μπροστά μας λοιπόν βρίσκεται μια μοναδική ευκαιρία. Να θεσμοθετήσουμε κανόνες από την αρχή. Γιατί όλα όσα η τηλεόραση διαχειρίζεται είναι εν ανεπαρκεία βασικά αγαθά και είναι φασιστικό η κατοχή τους να βρίσκεται στα χέρια ενός «αφέντη» δίχως έλεγχο κοινωνικό.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr