Μια απάντηση στο άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου (Διάβασε εδώ)Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
ότι έχεις ένα μαγικό μάτι, που βλέπει τη μοναδική αλήθεια» I. 
Μετά την ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνος, αφού αποτελούσε το τέλειο σύστημα διακυβέρνησης
Μετά το τέλος της εξέλιξης του κράτους, του Χέγκελ, αφού το πρωσικό κράτος ήταν το τέλειο,
Μετά το τέλος της ιστορίας του Φουκουγιάμα, αφού ο νικητής του ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ, θα επέβαλαν σε ολόκληρο τον κόσμο το τέλειο σύστημά τους,
Μετά το τέλος της εργασίας του Ρίφκιν, αφού σε μερικά χρόνια, θα ζούμε όλοι όπως τα πετεινά του ουρανού,
Μετά το τέλος του κόσμου, το 2018, του «πατρός» Μαξίμου
ήρθε επιτέλους ο Α. Ανδριανόπουλος, ο τελευταίος των Σοφών της Σιών, για να προβλέψει το τελεσίδικο τέλος του σοσιαλισμού και τον απόλυτο και οριστικό θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποίησης και του καπιταλισμού. Τη στιγμή που εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο έχασαν τα πάντα και ακόμη περισσότεροι τρέμουν για το μέλλον, βγαίνει σαν φοίνιξ, μέσα από τις στάχτες του θεωρητικού οικοδομήματός του και διατυμπανίζει τη «Δημιουργική Καταστροφή», σαν μικρός Νέρων. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει, ότι η εξέλιξη οργάνωσης του ανθρωπίνου γένους ολοκληρώνεται με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού. Ο απόλυτος θρίαμβος του κυνισμού και της αλαζονείας.
Ολοι οι παραπάνω σοφοί παρότι όλοι τους είχαν ακούσει για το «τα πάντα ρει» του Ηράκλειτου, κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά από τις φυσικές επιστήμες και όλοι εκτός του Πλάτωνος είχαν ακούσει για την εξέλιξη των ειδών του Δαρβίνου, όλοι τους, κόντρα στους νόμους της εξέλιξης και σε τελευταία ανάλυση, της ίδιας της ζωής, ανήγαγαν την επιθυμία τους σε απόλυτο δόγμα.
Όπως γράφει ο Μ. Buchanan στο «κρίσιμη κατάσταση»(εκδόσεις Τραυλός),«Ολες οι προσπάθειες κατά το παρελθόν, να διακρίνουμε κυκλικές πορείες, εξελίξεις και κατανοητά πρότυπα αλλαγών στην ιστορία, κατέληξαν σε πλήρη αποτυχία».
Σε αυτό το πνεύμα, η άποψη του Ανδριανόπουλου για το τέλος του σοσιαλισμού, ακόμη και του κομμουνισμού, θυμίζει τη θέση του ιδρυτή της Κοινωνιολογίας, του Auguste Comte, που πριν 180 περίπου χρόνια, πίστευε ακράδαντα, ότι το τέλος των θρησκειών είναι θέμα μερικών δεκαετιών. Μέσα στο γυάλινο πύργο της μεγαλοαστικής του προέλευσης, δεν μπορούσε να δει τις ανάγκες των απλών ανθρώπων. Οσο θα υπάρχουν ακραίες κοινωνικές ανισότητες, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι, που δεν θα έχουν τίποτα και άλλοι «που δεν θα ξέρουν τι έχουν» (δίχως να τα έχουν κερδίσει στο ¨στοίχημα), δεν θα πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι που θα αγωνίζονται για μια πιο δίκαιη και αξιοπρεπή ζωή. Κανείς, εκτός κι αν είναι άρρωστος, δεν αρέσκεται να επαναστατεί, δίχως λόγο. Κανείς δε γεννήθηκε σοσιαλιστής ή κομμουνιστής. Οι συνθήκες τους δημιούργησαν. Οποιος δεν επιθυμεί τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό εξαλείφει τις συνθήκες που τον δημιουργούν. Οσο θα υπάρχουν άνθρωποι που η μοναδική επιθυμία τους θα είναι να κάνουν πλούτο δίχως εργασία μόνο και μόνο για να μπορούν να υποβιβάζουν και να ξεφτιλίζουν άλλα ανθρώπινα όντα, δεν θα πάψουν οι άνθρωποι να ονειρεύονται μια πιο δίκαιη κοινωνία. Αν δημιουργηθούν συνθήκες ίσων ευκαιριών και συνθήκες όπου κανείς δεν θα ζει σε βάρος του άλλου αλλά από την τίμια εργασία του, ας ονομαστεί το σύστημά αυτό, «νεφελοκοκκυγία» αντί σοσιαλισμός. Κανείς λογικός δε νοιάζεται για το περιτύλιγμα. Μπορεί, κατά τον Ανδριανόπουλο, η δημιουργική καταστροφή να αναζωογονεί τον καπιταλισμό, αναζωογονεί όμως και εκείνους που δουλεύουν μια ζωή για να έρχονται κατά καιρούς κάποιοι «μάγκες» να του παίρνουν ότι έχει και δεν έχει; Είναι τυχαίο ότι η «Δημιουργική Καταστροφή» είναι δημιούργημα των γερμανών Νίτσε και Σούμπετερ;
«Οπου ο Γερμανός κατεδαφίζει, πρέπει να πέσει ένας Θεός και ένας κόσμος πρέπει να χαθεί. Για τον Γερμανό, η καταστροφή σημαίνει δημιουργία» (Μαξ Στίρνερ). ( και τί δημιουργία! Μόνο στην τελευταία μεγάλη δημιουργία είχαμε 50 εκατομ. νεκρούς). Ο πόλεμος αναζωογονεί πράγματι τον καπιταλισμό. Είναι το τελευταίο στάδιό του, το τελευταίο χαρτί του για να αναπηδά πάλι μέσα από τις στάχτες. Οσο θα υπάρχουν αφελείς οπαδοί τέτοιων θεωριών, που δεν ανήκουν στην κοινωνική τάξη του Ανδριανόπουλου, θα κυριαρχεί σίγουρα η δημιουργική καταστροφή. Ο λαός λέει: «οπου υπάρχουν πολλοί βλάκες εκεί χορεύουν οι απατεώνες». Θα υπάρχουν όμως τόσοι πολλοί βλάκες για πάντα; Οι σοφότεροι του Ανδριανόπουλου, Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης, πίστευαν ότι η δουλεία είναι φυσικό δίκαιο και πως δούλοι θα υπάρχουν για πάντα.