Ο γνωστός ιστορικός και φιλόσοφος Alexis de Tocqueville, ο οποίος το 1848 πέρασε από τη Γαλλική εθνοσυνέλευση, απογοητευμένος, αποχώρησε, χαρακτηρίζοντας τους συναδέλφους του βουλευτές «καιροσκόπους έτοιμους να θυσιάσουν τα πιστεύω τους και την αξιοπρέπειά τους μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τη θέση τους». Ενας άλλος πολιτικός, ο μέχρι πριν μια δεκαετία θεωρητικός του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD), ο Peter Glotz, πριν εγκαταλείψει την πολιτική, απογοητευμένος, είπε: «Οι σύγχρονοι πολιτικοί, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, τείνουν σχεδόν από συνήθεια σε μια εφησυχαστική γενικολογία δίχως δεσμεύσεις». Θέλουμε τους πολιτικούς μας έτσι;
Είναι τελικά η πολιτική λειτούργημα ή ένα οποιοδήποτε επάγγελμα όπως όλα τα άλλα; Εκφράζει ο βουλευτής την πολιτική βούληση του λαού, που του έδωσε την εντολή να τον εκπροσωπήσει στην έμμεση συμμετοχή στη διαχείριση της προστασίας και της ποιότητας της ζωής του και του μέλλοντος των παιδιών του, ή είναι απλώς ένα «κουκί», όπως όλοι οι ψηφοφόροι, που έχει την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχει ενεργά στην εξουσία; Είναι ο λαός κυρίαρχος όπως συνηθίζεται να λέγεται στη Δημοκρατία; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θα πρέπει να μας απασχολήσουν, με αφορμή τις υποθέσεις Τατούλη, Δαϊλάκη, κ α. λεγόμενων ανταρτών και όχι αν πηδούν περισσότερο, ή αν παίζουν καλύτερο ποδόσφαιρο από τους άλλους. Φοβάμαι πως οι ηγεσίες των κομμάτων, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ επιδιώκουν την ποδοσφαιροποίηση και όχι την ουσία της πολιτικής. Θέλουμε ποδοσφαιριστές ή εκπροσώπους που θα δημιουργούν πολιτική και θα εκφράζουν τη θέλησή μας; Στην Αθηναϊκή Αμεση Δημοκρατία, ο λαός-η εκκλησία του δήμου, είχε τη δυνατότητα να εξοστρακίσει όποιον αρχηγό θεωρούσε επικίνδυνο για τη Δημοκρατία και το απέδειξε πολλές φορές στην πράξη. Αν συνεχιστεί αυτή η απαξίωση των πολιτικών εκπροσώπων μας, μην εκπλαγούμε αν ο λαός στραφεί προς κανέναν, στην καλύτερη περίπτωση, Πεισίστρατο. Γιατί θα μπορούσε να είναι και πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας
Αλέξανδρος Πιστοφίδης