15 Ιουλίου 1974 πραγματοποιείται στην Κύπρο το πραξικόπημα που σχεδίασε η χούντα στην Αθήνα. Μονάδες της Εθνοφρουράς και του Ελληνικού στρατού βομβαρδίζουν το Προεδρικό μέγαρο.Ο Μακάριος θα διαφύγει.
15 Ιουλίου 2008 σήμερα και εμείς στο καφενείο δεν ξεχνάμε και θέλουμε να το θυμίσουμε σε όλους σας.
Επειδή το Κυπριακό έχει μπει σήμερα , σε μια κρίσιμη καμπή με τις πρωτοβουλίες του προέδρου Χριστόφια δημοσιεύουμε το παρακάτω
«12 απαντήσεις υποψιασμένου Κυπρίου»
Θα επιχειρήσω μια σύντομη απάντηση στα «12 ερωτήματα αφελούς Ελλαδίτη» που έθεσε δημοσίως, προς τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο κ. Γιάννης Μαύρος.
1 Η Κυπριακή Δημοκρατία επείγεται για λύση γιατί κάθε μέρα που περνά εξαντλεί το ίδιο το ζητούμενο της λύσης. Τα κατεχόμενα ανοικοδομούνται, οι έποικοι αυξάνονται, η ντε φάκτο αναγνώριση του ψευδοκράτους διευρύνεται, μένουν τα τουρκικά στρατεύματα, δεν επιστρέφουν οι πρόσφυγες.
2 Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα οδηγεί όχι μόνο τον πρόεδρο Χριστόφια αλλά και τον κάθε λογικό άνθρωπο στο συμπέρασμα ότι η παράταση της μη λύσης καθιστά τη διχοτόμηση μη αναστρέψιμη.
3 Το γεγονός ότι υπάρχει κρίση στην Τουρκία δεν σημαίνει ότι πρέπει να παγώσουμε τις προσπάθειες για λύση (που και το σύνολο του διεθνούς παράγοντα ενθαρρύνει). Αλλωστε είναι με τους Τουρκοκύπριους που συζητάμε και όχι με την Τουρκία. Ούτε βέβαια, αν κρίνει κανείς από το παρελθόν, μπορούμε να τρέφουμε μάταιες ελπίδες από την αλλαγή προέδρου στις ΗΠΑ.
4 Ασφαλώς και η Τουρκία βολεύεται με τη «λύση» διά της μη λύσης. Το αποδεικνύει τόσα χρόνια. Το ερώτημα είναι αν εμείς διά πράξεων ή διά παραλείψεών μας θα συνεχίσουμε ως απλοί θεατές να εξυπηρετούμε τον σχεδιασμό της ή θα πολιτευτούμε με τρόπο που θα τον ανέτρεπε.
5 Το θέμα των εποίκων συνιστά ίσως τη σοβαρότερη πτυχή του Κυπριακού και ασφαλώς βρίσκεται ψηλά στις προτεραιότητές μας. Αλλά όταν επιδιώκεις να λύσεις ένα χρόνιο, σύνθετο και δύσκολο πρόβλημα, κτίζεις πρώτα τις γέφυρες και μετά περνάς απέναντι. Δεν κάνεις μακροβούτι στα βαθιά, απλά και μόνο για να επιδείξεις την κολυμβητική σου δεινότητα, με κίνδυνο να πνιγείς. Το έκαναν «ηρωικά» άλλοι και να πού φτάσαμε σήμερα.
6 Ενας αριθμός εποίκων, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα παραμείνει, και ουδείς το αμφισβητεί. Είναι και αυτό μια συνέπεια της μη λύσης για τόσα χρόνια, που δυστυχώς, παρά την παρανομία, αναγνωρίζεται διεθνώς ως κεκτημένο. Το πρώτιστο είναι να σταματήσει ο εποικισμός τώρα και να εξευρεθούν οι τρόποι αποχώρησης του μεγαλύτερου αριθμού των υφιστάμενων εποίκων. Αυτό άλλωστε ζητούν και οι Τουρκοκύπριοι.
7 Η μία κυριαρχία, η μία ιθαγένεια και η μία διεθνής προσωπικότητα αποτελούν θεμελιώδεις αρχές για την επίτευξη μιας βιώσιμης λύσης. Η επαναβεβαίωσή τους μετά τις πρόσφατες δηλώσεις Αγκυρας-Ταλάτ ήταν επιβεβλημένη. Διαφορετικά το μόνο που θα παρέμενε θα ήταν η διαχείριση της διχοτόμησης.
8 Το αναγκαίο αυτό ξεκαθάρισμα σε τόσο κορυφαία θέματα αρχής, ασφαλώς και συνιστά πρόοδο.
9 Τα «δύο συνιστώντα κράτη» δεν ισοδυναμούν με παρθενογένεση, εκτός αν και εμείς ταυτιζόμαστε με τη θέση Αγκυρας-Ταλάτ. Στην πραγματικότητα η «παρθενογένεση» δεν εξυπηρετεί ούτε την Τουρκία ούτε τους Τουρκοκύπριους. Διότι στερεί αμφότερους από τα όποια «δικαιώματα» ή δικαιώματα απέκτησαν με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου.
10 Η αναφορά στα δύο «συνιστώντα» κράτη που θα μετεξελιχθούν σε ομοσπονδία δεν συνιστά αναγνώριση των κατοχικών τετελεσμένων. Αναγνώριση de facto συνιστούν η απραξία και οι μαξιμαλιστικές επιδιώξεις, που όχι μόνο διευκόλυναν τα τουρκικά σχέδια αλλά και, σε μεγάλο βαθμό, αποενοχοποίησαν την Τουρκία.
11 Δεν τίθεται, για την ώρα τουλάχιστον, θέμα βρετανικών βάσεων, για έναν πολύ απλό λόγο. Είναι καθαρά θέμα ιεράρχησης προτεραιοτήτων. Και ασφαλώς η πρώτιστη προτεραιότητα είναι να λυθεί το Κυπριακό.
12 Βεβαίως ελέγχονται και ενέχονται οι Βρετανοί για τη συνολική στάση τους το 1974 και μετέπειτα. Αλλά δεν είναι οι μόνοι. Και οι άλλες δύο εγγυήτριες δυνάμεις παρανόμησαν. Η χούντα με το πραξικόπημα και η Τουρκία με την εισβολή. Είναι ασφαλώς μια άποψη να πει κανείς, «αφού όλοι παρανόμησαν, μένουμε στην καταγγελία και περιμένουμε». Περιμένουμε όμως τι και από ποιους; Ζούμε όλοι σ' αυτό τον πλανήτη και γνωρίζουμε τα δεδομένα του. Ας αφήσουμε λοιπόν τον πρόεδρο Χριστόφια να χειριστεί το Κυπριακό όπως αυτός ξέρει και όπως ορθά και συνετά το χειρίζεται. Η αποτυχία των προηγούμενων δεν προεξοφλεί τη δική του αποτυχία, εκτός πια κι αν μαζοχιστικά και από σύνδρομο αυτοχειριασμού αρκούμαστε στη διχοτομική στασιμότητα.
Του ΠΕΤΡΟΥ ΒΟΣΚΑΡΙΔΗ Πρώην κυβερνητικού εκπρόσωπου (ΕΝΕΤ)