Γύρισε ο Καραμανλής από το Βουκουρέστι κάνοντας το αυτονόητο και όλοι σύσσωμοι ανέκραξαν . Εθνικός Θρίαμβος .(Φανταστείτε να είχε επιτύχει και την ονομασία που θέλαμε) .
Πιάστηκε στα πράσα η ομάδα της άρσης βαρών για ντόπα και πάλι σύσσωμοι φώναζαν για εθνική καταστροφή..
Έχουμε χάσει το μέτρο σ’αυτό τον τόπο.. Τίποτα δεν συμβαίνει από τα δύο .Το πρώτο ήταν μονόδρομος και το δεύτερο καθημερινή πρακτική . Είμαστε η χώρα της υπερβολής .Και να το κλάμα για την dream team , τον εθνικό προπονητή και να τα χειροκρότημα και τα ωσαννά για τον εθνικό ηγέτη.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Για μεν την πρώτη περίπτωση ο Καραμανλής έκανε το μόνο που θα μπορούσε να κάνει στις συγκεκριμένες συνθήκες διότι διαφορετικά θα τον παίρναμε με τις πέτρες όταν γύριζε πίσω. Ήταν μια σωστή στάση , βοήθησαν και οι υπόλοιποι .Τίποτα παραπάνω.
Πάμε στη δεύτερη περίπτωση. Πάλι όλοι έπεσαν από τα σύννεφα . Πως δεν έχουμε γκρεμοτσακιστεί όλοι τόσες φορές που έχουμε πέσει από τα σύννεφα είναι αξιοπερίεργο. Άσχετοι και μη, <<εισαγγελείς>> και βαρυπενθούσες και κλαίουσες <<χήρες>> , πήραν σβάρνα τα κανάλια και έλεγαν άλλος το μακρύ του και άλλος το κοντό του. Άσε οι περισπούδαστες αναλύσεις στον έντυπο τύπο. Πλάκα δε έχει , ότι οι ίδιοι ήταν που όταν γύριζε από αγώνες ομάδα με λίγα μετάλλια διέβλεπαν …..την πτώση του αθλητισμού στη χώρα μας!!!!.
Έλεος αδέλφια , φτάνει πια η υποκρισία.
Βγείτε και πέστε την αλήθεια . Το ξέραμε ή άντε το υποπτευόμαστε όλοι. Τα μετάλλια δεν έρχονται χωρίς ντόπα.
Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο δρόμους.
- Να μάθουμε να κρυβόμαστε καλλίτερα ή
- Να αποφασίσουμε ότι μας ενδιαφέρει ο αθλητισμός και όχι τα μετάλλια και ας είναι και με ντόπα.
Πάμε στοίχημα ότι θα επιλέξουμε και πάλι τον πρώτο.