.png)
Χρήστος Ξανθάκης
Όπως σας έχω γράψει μια και δυο και τρεις φορές διαβάζω καθημερινά την εφημερίδα «δημοκρατία». Μεταξύ άλλων, δεν είμαι μόνο αυτής αναγνώστης, καταλαβαινόμαστε... υποθέτω. Κι εκεί που την φυλλομετρούσα τις προάλλες, έπεσα πάνω σε ρεπορτάζ από την παρουσία ενός εφοπλιστή (δεν θα τον διαφημίσω) στο Φόρουμ των Δελφών (το Νταβός του μικρομεσαίου), όπου ήταν ο τύπος όλο στη γκρίνια και στη μύρλα και στη διαμαρτυρία γιατί «δεν προικίζονται οι επενδυτές» και γιατί «πουλάμε διαμάντια ακατέργαστα αντί για κατεργασμένα» και γιατί «βλακωδώς φέραμε τα λεφτά μας στην πατρίδα μας, αφού η πατρίδα μας μάς βασανίζει». Τα γνωστά…
Είπε όμως κι ακόμη ένα πολύ νόστιμο, το οποίο οφείλω να το παραθέσω άνευ συντομεύσεων. Λα τα μινόρια:
«Δεν είναι δυνατόν το Μονακό να πληρώνει 980.000.000 ευρώ για να δημιουργήσει χώρο 70 στρεμμάτων μέσα στη θάλασσα και να πουλάνε 100.000-120.000 ευρώ το τετραγωνικό και εμείς με χιλιάδες παραθαλάσσια στρέμματα καλύτερης ποιότητας να τα έχουμε μόνο για τις κατσίκες»!
Λέξεις που με οδήγησαν σε σκέψεις, δύο ειδών. Πρώτον, αμάν πια με την μανία των λεφτάδων να «αξιοποιήσουν» και τον παραμικρό κόκκο άμμου στις ελληνικές παραλίες. Να τις φιλετάρουν, δηλαδή, να τις τσιμεντώσουν και να τις περικυκλώσουν με συρματόπλεγμα μην τολμήσει η πλέμπα και πλησιάσει έστω και στο χιλιόμετρο. Στην καλύτερη περίπτωση, δε, να τις φορτώσουν με εισιτήριο τύπου ρήτρα αναπροσαρμογής στη ΔΕΗ (δεν σε ξεχνώ ποτέ, αγαπημένε Κωστή Χατζηδάκη!), που θα μπορούν να το πληρώσουν μόνο οι εκλεκτοί τσάτσοι του συστήματος. Και οι φιλελέδες…
Αυτό είναι το ένα στόρι. Το δεύτερο αφορά στην δεδηλωμένη αδυναμία των ελληνικών επιχειρήσεων εστίασης και διαμονής να εξασφαλίσουν ανθρώπινο δυναμικό ενόψει θέρους. Δεν βρίσκουν κόσμο σα να λέμε και βγαίνουν στο μεϊντάνι όλο στη γκρίνια και στη μύρλα και στη διαμαρτυρία, γιατί οι Έλληνες και οι Έλληνίδες ξύνουν την πάντσα όλη μέρα και ψάχνονται για κοινωνικά επιδόματα (αθάνατη Μιράντα Ξαφά, πάντα στην επικαιρότητα!) αντί να τρέχουν στα νησιά να φορέσουν την ποδίτσα και το κοστουμάκι και να στρωθούν στη δουλειά την τιμημένη και παρασημοφορημένη. Πούτσα, λούσα και χορό όλη μέρα, που θα έλεγε και μια παλιά μου φίλη με εμπειρία στα χαρακώματα του λάιφσταϊλ!
Υπάρχει, πάντως, και αντίλογος στα επιχειρήματα των εργοδοτών. Υπάρχει μια σειρά από ιστορίες τρόμου εργαζομένων της «σαιζόν», που βγαίνουν κατά τον Νοέμβριο σωματικά συντριμμένοι και ψυχολογικά λαλημένοι, με πέντε φράγκα στο χέρι και άλλα τόσα ένσημα να τους βρίσκονται. Γιατί το οκτάωρο έγινε δεκαεξάωρο, γιατί το ρεπό πήγε βόλτα και δεν ξαναγύρισε, γιατί το αφεντικό δεν κατανοεί την έννοια της ασφάλισης. Γιατί άμα θέλεις, έχει καλώς, άμα δεν θέλεις έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια…
Μόνο που φέτος δεν έχει! Μόνο που φέτος δεν πάνε τα κορόιδα να σκιστούνε για το καλό του εργοδότη και να τον κάνουν δυο φορές πλούσιο. Μόνο που φέτος, όπως μαθαίνω από έγκυρες πηγές της πιάτσας, όσοι είχανε κρατήσει πέντε δεκάρες άνοιξαν μαγαζάκια-τρύπες της εστίασης στην Αθήνα και τα βγάζουν από εδώ τα οκτώ κατοστάρικα χωρίς να τους παίρνει ο διάολος στα νησιά. Και όσοι δεν είχανε κρατήσει ούτε ευρώ, προτιμούν να διαπραγματεύονται σκληρά αντί να ξεφτιλίζονται στην πρώτη ευκαιρία.
Είναι που ακούσανε και τον Κικίλια να προσφέρει 50.000 θέσεις εργασίας του τουρισμού στους Ουκρανούς πρόσφυγες και τα πήραν λίγο κρανίο. Άλλο τώρα αν οι Ουκρανοί και οι Ουκρανές, δεν το έχουν σε πρώτη προτεραιότητα να αντικαταστήσουν την προσφυγιά με σκλαβιά και δεν βιάζονται να φορέσουν αλυσίδες…
newpost.gr