Από τότε που ανέλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε δεκάδες φωτογραφικά και τηλεοπτικά στιγμιότυπα από ταξίδια του στο εξωτερικό, παρατηρεί κανείς μια ομάδα ανθρώπων με σοβαρό ύφος ή ελαφρά μειδιάματα κι έναν μόνο με τρισευτυχισμένο ύφος, σαν παιδάκι που το πήγανε στη...
Ντίσνευλαντ. Και ναι μεν μπορώ να αντιληφθώ πόσο ανέλπιστη χαρά ήταν για τον πρωθυπουργό να γίνει πρωθυπουργός, όντας το τέταρτο παιδί ενός Κρητικού μετά από τρεις κόρες εκ των οποίων η πρώτη ήταν η αδιαμφισβήτητη διάδοχος του πατέρα της και οπωσδήποτε η ικανότερη.
Για να το πετύχει αυτό όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε “συμφωνία με τον διάβολο”, με εκείνον που πρόδωσε τον πατέρα του και ηγήθηκε της πιο αντιδραστικής και οπισθοδρομικής μεταπολιτευτικά Δεξιάς. Και έκτοτε, όλο και περισσότερο εκχωρεί την άσκηση της πολιτικής αλλά και τον δημόσιο λόγο στο ολέθριο κράμα ακροδεξιού φανατισμού και κυνικού νεοφιλελευθερισμού.
Ακόμα και στο διάγγελμά του προ ολίγου (βράδυ Τετάρτης) για τον κορονοϊό, όπου ενόψει του προφανούς κινδύνου, αναγκάστηκε να πάρει αποστάσεις από την Εκκλησία, χρησιμοποίησε για τους πρόσφυγες την έκφραση “ασσύμετρη απειλή”. Για να ταΐσει ταυτόχρονα το αφιονισμένο αυτό ακροατήριο, το παρακράτος με τις καραμπίνες και τα τρακτέρ, που ψεκάζουν δηλητήρια στα σύνορα και καίνε σχολεία στα νησιά.
Το πρωΐ της ίδιας μέρας ο υπουργός του επί της Ανάπτυξης, ο πρώην τηλεπωλητής, αυτή η καρικατούρα πολιτικού που σταδιοδρόμησε με αποκλειστική ευθύνη των τηλεοράσεων, είχε περάσει την αντιπαράθεση σε άλλη πίστα: οι “Δούρειοι Ιπποι” έγιναν και “άπιστοι”.
Περάσαμε στην εποχή των Σταυροφοριών και δεν ζει κι ο Τσιφόρος.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν παρέλειψε στο διάγγελμα να μας πει πόσα κακά του έτυχαν στους λίγους μήνες της πρωθυπουργίας του- φαντάζομαι τον Αλέξη Τσίπρα να γελάει πικρά με τη χρεωκοπία και την προσφυγική κρίση των εκατομμυρίων ανθρώπων που κλήθηκε να διαχειριστεί.
Ξαναγυρίζω στις φωτογραφίες: Το ευτυχισμένο ύφος του ανθρώπου που ήθελε να γίνει πρωθυπουργός και νόμιζε ότι η πρωθυπουργία είναι κάτι σαν το σκι ή σαν το τέννις. Και είναι τόσο ευτυχισμένος που επιτέλους μπήκε στο κλαμπ, που ξεχνάει να ζητήσει, να απαιτήσει τα αυτονόητα για τη χώρα του. Του αρκεί να πετάξει μ’ελικόπτερο μαζί με την Ούρσουλα και να τον φιλήσει σταυρωτά η Ανγκελα. Και δέχεται ό,τι του προσφέρουν. Τσάι και συμπάθεια και μερικά εκατομμύρια για να μετατρέψει την Ελλάδα σε μόνιμη Μόρια. Και τους επιτρέπει να το παίζουν και φιλάνθρωποι “υιοθετώντας” μερικές εκατοντάδες ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Του αρκεί να μπει στο Λευκό Οίκο κι ας μην ανοίξει το στόμα του παρά μόνο για να πει”κύριε, κύριε εμείς πληρώνουμε κανονικά το ΝΑΤΟ”.
Του αρκεί. Γιατί ξέρει ότι πίσω του έχει έναν στρατό παραπληροφόρησης. Που την αδράνεια και την ατολμία του θα τη μετατρέψουν σε εθνική επιτυχία. Που θα στήσουν έναν “πόλεμο” στα σύνορα αποσιωπώντας ότι ο Κυριάκος δεν σήκωσε καν το τηλέφωνο να μιλήσει αυστηρά στον Ερντογάν,δεν απαίτησε από τους Ευρωπαίους να βρίσκεται σε κάθε διάσκεψη που αφορά το προσφυγικό, δεν απαίτησε απο το ΝΑΤΟ να πάρει μέτρα για το θράσος και τις απειλητικές ενέργειες της Τουρκίας, δεν κάλεσε καν για συστάσεις τον Τούρκο πρεσβευτή. Τα στρατεύματα της παραπληροφόρησης θα βοηθήσουν στην κατασκευή “εσωτερικού εχθρού” και οι συνταγματάρχες τους θα συμπεριφέρονται σαν να κυβερνάει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά έφθασε η πραγματικά ασσύμετρη απειλή, που λέγεται κορονοϊός. Και ο πρωθυπουργός απευθύνει έκκληση υπευθυνότητας και αλληλεγγύης σε όλους τους πολίτες. Και σε αυτούς που ο εκπρόσωπός του αποκάλεσε “Δούρειο Ιππο”; Σε αυτούς που ο υπουργός του αποκαλεί “απίστους” και λέει ότι δεν δικαιούνται να έχουν γνώμη για την στάση της Εκκλησίας;
Αύριο το πρωί θα ξέρουμε αν αποφάσισαν να μετριάσουν τους διχαστικούς φασίζοντες τόνους. Αν αποφάσισαν οι νονοί της ενημέρωσης να συμβάλλουν στην ηρεμία που απαιτεί η επιδημία. Η αν θα συνεχίσουν να αναγορεύουν τους Μητροπολίτες σε κυβερνήτες και τα φασισταριά σε κήνσορες της πολιτικής ζωής. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη. Η μόνη αισοδοξία μου, προκύπτει από ένα κείμενο που υπογράφουμε πολλοί εργαζόμενοι στα ΜΜΕ. Από κάτι διαδηλώσεις αντιφασιστικές που η γομολάστιχα του Σκάι τις σβήνει αλλά η μνήμη του δρόμου τις συγκρατεί. Από κάτι μηνύσεις που ανάγκασαν φασίστες να τα κάνουν πάνω τους. Κι από κάτι φίλους που επιμένουν, ό,τι και να γίνει, ό,τι και να λάχει...
Ευγενία Λουπάκη
Πηγή: left.gr