Κάθε ευυπόληπτος πολιτικός περιστοιχίζεται από ένα μικρό στρατό
από παρατρεχάμενους.
Ανερχόμενος τα σκαλιά της ιεραρχίας της εξουσίας κάποιους
τους κατατάσσει στους εξ απορρήτων, άλλους στους παρακοιμώμενους και άλλους απλώς
τους αφήνει στην απ’ έξω.
Το πώς επιλεγεί
καθ’ ένας τους έμπιστους του είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα και έχει να
κάνει με την ποιότητα του χαρακτήρα του κάθε πολιτικού.
Δεν έχουν αισθήματα.
Στερούνται ειλικρινείας,
ηθικής, αξιοπρέπειας, φιλότιμου και μπέσας.
Όλα αυτά έχουν αντικατασταθεί από ένα και μόνο σκοπό.
Την στοχοπροσήλωση στην «καρέκλα».
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν με αυτήν για τους πολιτικούς.
Την έχεις; Σώθηκες
.
Την έχασες; Χάθηκες
κι εσύ μαζί της.
Εστιάζοντας τα πάντα γύρω από αυτή την «καρέκλα» χάνουν τελικά
τα αυγά και τα πασχάλια.
Χάνουν την ανθρωπιά τους, τις άξιες τους, την προσωπικότητα
τους.
Παραδίδονται άνευ όρων στους «ειδικούς», των οποίων η γνώμη
τους καταντάει να ρεζιλεύονται μέρα νύχτα, χωρίς να το καταλαβαίνουν, διότι κάποιοι
άλλοι «ειδικοί» τους βεβαιώνουν ότι ο κόσμος πεθαίνει για πάρτη τους.
Τώρα γιατί δεν βγαίνουν, μια φορά μόνοι, να περπατήσουν
στην πόλη, να δουν με τα ίδια τους τα μάτια πως τους βλέπει ο κόσμος, αυτό
είναι μια άλλη ιστορία καθημερινής τρέλας.
Πολυάσχολοι και μονίμως σε ένταση δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν
με καθημερινά απλά πράγματα κι έτσι βρίσκονται να πέφτουν θύματα των πιο απλών γεγονότων
που θα απέφευγε και ο τελευταίος πολίτης.
Όμως κάθε «καρέκλα» έχει και το τίμημα της, κι έτσι όποιος αποζητά τέτοιες «καρέκλες» θα κάτσει
στο τέλος και σε μια ηλεκτρική και θα τα κακαρώσει, ίνα πληρωθούν τα σοφά λαϊκά ρηθέντα:
«Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους» και το καταλληλότερο
«Όσοι γενούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν
τους κυνηγάει
ο λαός απ’ τα «καλά» που κάνουν».
Αναρτήθηκε από
ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ