Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Η επανάληψή τους ηλίθια»
Της έλεγαν πάντα από μικρή πως είναι ξεχωριστή, πως είναι «ιδιαίτερη», πως δε μοιάζει με τις άλλες, τις ξετσίπωτες τσούλες, πως μπορεί να μην έχει πια υλικά πλούτη και όλου του κόσμου τα αγαθά, αλλά είναι από σόϊ με ιστορία και πλούσια αρχοντική κληρονομιά. Της έλεγαν πάντα από μικρή πως όταν οι μακρινοί παππούδες της έχτιζαν παλάτια οι παππούδες των άλλων κοριτσιών ζούσαν σε σπηλιές και έτρωγαν βαλανίδια. Συνειδητά και με δόλο, άθλιοι προαγωγοί κηδεμόνες της, την έβγαλαν από νωρίς στο σφυρί. Με το αζημίωτο βεβαίως (το ποσοστό του μεσάζοντος νταβατζή), την έσυραν απροετοίμαστη στο παζάρι με τις νύφες και τους μνηστήρες. Της είπαν να είναι προσεχτική με τους ξένους, εκτός κι αν της την πέσουν κάποιοι από σόϊ και με λεφτά. Κι εκείνη, μια καλαμοκαβαλημένη και φαντασμένη κόρη, πριν πιάσει τα δεκάξι, προσποιούμενη την ώριμη 18χρονη θέλησε να δοκιμάσει το μήλο του Παραδείσου, αλλά όχι μ’ όποιον-όποιον, μόνο με τους υπερβόρειους λεφτάδες, που της υποσχέθηκαν πλούσια .........
δώρα( καθρεφτάκια, φομπιζού κοσμήματα και προπάντων ακριβό αυτοκίνητο). Οι αδίστακτοι, όπως αποδείχτηκε, ξένοι μνηστήρες, προσποιούμενοι κι εκείνοι πως δήθεν πείστηκαν για την ωριμότητά της, τις πήραν ότι πολύτιμο είχε αφήνοντάς την αποπλανημένη στα κρύα του λουτρού. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αφού ολοκλήρωσαν το έργο της αποπλάνησης, τοποθέτησαν πάνω από τους προαγωγούς της μια αρχιτσατσά, την Τρόϊκα.
Και τώρα, η ατυχήσασα κόρη κλαίει και οδύρεται για το δόλο και την απονιά των κακών ξένων μνηστήρων, που αφού της πήραν ότι πολυτιμότερο είχε, την άφησαν να τα βγάλει πέρα μόνη κι έρημη, με μοναδική περιουσία δυο παιδιά, τη Φτωχούλα και τον Χρωστάκη. Ετσι όπως συμβαίνει πάντα στις ελληνικές τραγωδίες.
Χορός:Πολλές είναι οι μορφές που παίρνουν τα δεινά,
πολλά τα τελειώνουν απροσδόκητα οι θεοί.
Οσα φανταστήκαμε και ονειρευτήκαμε δεν έγιναν
και στ’ απροσδόκητα, βρήκαν τρόπους οι νέοι θεοί-επιβήτορες
να ασελγούν για πάντα πάνω στην ατυχήσασα φαντασμένη κόρη
Όπως η ζωή των αδύναμων είναι από τη φύση της τραγική.
Ετσι τραγικό ήταν και το τέλος της υπόθεσης αυτής
Αν υπάρχει, στον κόσμο, μια και μοναδική περίπτωση βιασμού, που θα μπορούσε να δικαιώσει το «περί βιασμού εγκώμιο» του κου Κώστα Τσόκλη, όπου το θύμα προκαλεί τον βιαστή, αυτή είναι η περίπτωση της Ελλάδος, που ψευδόμενη πως είναι ώριμη, κρύβοντας τους αριθμούς και τα χρόνια της (στατιστικές κ.α.) μπήκε στο μαντρί της Ευρωζώνης με τους νταβάδες, πιστεύοντας όπως πάντα, πως θα συνεχίζει ν’ αρμέγει τους κουτόφραγκους μακάκες, αγνοώντας πως ακόμα κι όταν, κατά το παρελθόν, νόμιζε πως τους άρμεγε, εκείνοι το διασκέδαζαν απομυζώντας την έξυπνα, ετοιμάζοντας παράλληλα τις χειροπέδες και τα μαστίγια. Παριστάνοντας τους αφελείς, πως δήθεν δεν γνώριζαν πως η μικρή δεν είναι ακόμα ώριμη για δεσμό και γάμο, της την έστησαν κουτουπώνοντάς την. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Τις συνέπειες αυτού του άνισου και απριόρι αποτυχημένου δεσμού τις βιώνουμε ήδη. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να αμφισβητήσει, ότι η ελευθερία στις ανταλλαγές εμπορευμάτων και ιδεών είναι προϋπόθεση της ανάπτυξης και αποτελεί πρόοδο, όπως όμως και κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως αυτό δεν αποτελεί κανόνα για όλες τις χώρες και όλες τις εποχές. Εξαρτάται από τις συνθήκες και τις ιδιομορφίες κάθε χώρας.
Οι διασημότεροι οικονομολόγοι προστατευτισμού της εθνικής οικονομίας, γνωστοί σαν εκπρόσωποι του «Οικονομικού Εθνικισμού» του 19ου αιώνα, ήταν ο Γερμανός F. List και ο Αμερικανός H.C. Carey. Ηταν πολίτες των δυο σημερινών οικονομικών υπερδυνάμεων και πρωταθλητών στις εξαγωγές, που σήμερα έχουν κάθε λόγο να θέλουν την απεριόριστη άρση όλων των περιορισμών, αλλά αν το έπρατταν τότε, σήμερα θα ήταν στη θέση της Ισπανίας και της Ελλάδος. Όταν στις αρχές του 19ου αιώνα, η βιομηχανικά προχωρημένη Αγγλία πλημμύριζε με τα βιομηχανικά προϊόντα της τις διεθνείς αγορές, οι ως άνω δύο θεωρητικοί έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Ο πρώτος δημιούργησε το Εθνικό Σύστημα Πολιτικής Οικονομίας βάζοντας περιορισμούς στην εισαγωγή βιομηχανικών προϊόντων από την Αγγλία, μέχρι την περίοδο σταθεροποίησης της γερμανικής βιομηχανίας. Την ίδια περίοδο ο Αμερικανός Carey, ακόμη πιο «φονταμενταλιστής», ζητούσε όχι μόνο τον προσωρινό αλλά το μόνιμο προστατευτισμό και μάλιστα σε όλα τα προϊόντα ακόμη και τα αγροτικά. «Δεν μπορεί η Αγγλία να αγοράζει φθηνά τις πρώτες ύλες και να μεταπουλάει ακριβά τα βιομηχανικά προϊόντα, κρατώντας τις ΗΠΑ σε αποικιακή κατάσταση», έγραφε τότε ο H.C. Carey. Η λογική των θέσεων αυτών δεν έπαψε να ισχύει για χώρες με αδύναμη-μη ανταγωνιστική οικονομία. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, η είσοδος των νέων χωρών στην τότε ΕΟΚ( Ιρλανδίας, Ελλάδος, Ισπανίας, Πορτογαλίας, κ.α.) που αργότερα έγινε ΕΕ, έγινε σταδιακά και συνοδεύτηκε από πακέτα βοήθειας (ΚΠΣ και ΕΣΠΑ), ώστε το ΑΕΠ των χωρών αυτών να ξεπεράσει τουλάχιστον το 70% του μέσου όρου των άλλων ανεπτυγμένων κρατών μελών για να μην καταρρεύσουν οι οικονομίες τους.
Δεν γνώριζε ο κος Σημίτης πως με πλαστούς αριθμούς και δίχως τήρηση βασικών προϋποθέσεων κινδυνεύαμε να γίνουμε προτεκτοράτο; Δεν γνώριζε ο κος Καραμανλής για τους πραγματικούς αριθμούς και τους κινδύνους, όταν μερικούς μήνες πριν την κατάρρευση υιοθετούσε καταστροφικά για την ελληνική οικονομία μέτρα, όπως την απόσυρση των αυτοκινήτων, λες και είχαμε αυτοκινητοβιομηχανία; Ασφαλώς και γνώριζαν. Και οι ξένοι τι έκαναν; Ηταν πράγματι τόσο αφελείς; Οποιος έλληνας φοιτητής στη Γερμανία θέλει να κάνει το διδακτορικό του πάνω σε ένα ελληνικό θέμα, γνωρίζει πως τα πιο αξιόπιστα και σύγχρονα στοιχεία για τους οικονομικούς δείκτες όλων των κλάδων της ελληνικής οικονομίας, δεν θα τα βρει στην Ελλάδα, αλλά στο Ομοσπονδιακό Γερμανικό Πρακτορείο για την Εξωτερική Οικονομία (BfAI). Ακόμα και τα στοιχεία που δίνει η ίδια η ΔΕΗ για την ενέργεια, είναι λιγότερο αξιόπιστα από εκείνα του BfAI. Με δεκάδες ειδικούς ανταποκριτές, με στοιχεία από προξενεία και μυστικές υπηρεσίες και με χιλιάδες άλλους συνεργάτες, έχουν πλήρη και λεπτομερή εικόνα για τα πάντα, η οποία αποτυπώνεται σε εκατοντάδες λεπτομερείς εκθέσεις. Ηταν όχι μόνο ανειλικρινής αλλά και γελοία η έκπληξη του γερμανού υπουργού οικονομικών, κου Σόϊμπλε, για το έλλειμμα της Ελλάδος. Ο άνθρωπος, που μετά από επερώτηση των Πρασίνων στο γερμανικό κοινοβούλιο, αναγκάστηκε να παραδεχτεί, ότι είχε πάρει μια μίζα μόλις 40.000 ευρώ για την χρηματοδότηση του κόμματός του, είναι αδιανόητο να μην κοίταξε να βγάλει μερικές δεκάδες εκατομμύρια για τον εαυτό του και για το κόμμα του, κάνοντας χοντρό παιχνίδι με τις καθυστερήσεις σε μέτρα, τις διαδόσεις, κ.α. , όταν αυτό το έκαναν ακόμα και έλληνες και μάλιστα πολιτικοί. Ολοι γνώριζαν, εκτός από τον ελληνικό λαό που καλείται να πληρώσει το μάρμαρο με το ίδιο του το αίμα.
Όλα αυτά τα περί αναγκαιότητας της Τρόϊκα, του μνημονίου, κ.α. που λέγονται και γράφονται, είναι στάχτη στα μάτια του λαού από εκείνους που βάζουν το προσωπικό συμφέρον τους πάνω από το εθνικό, όπως και στην κατοχή. Το ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση ενάντια στην επερχόμενη δουλεία ενός ολόκληρου λαού, είναι επιχείρημα δουλικών υπάρξεων. Το ίδιο δίλλημα τέθηκε στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα και σε άλλες χειρότερες καταστάσεις. Αν κυριαρχούσε η γνώμη των δούλων, θα ήταν αλλιώτικος ο παγκόσμιος χάρτης και ίσως δεν υπήρχαμε σαν έθνος και λαός. Οι λαοί που συμβιβάστηκαν με την μακεδονική κυριαρχία της πρώτης στον κόσμο παγκοσμιοποίησης, εκείνης των Αλεξανδρινών χρόνων, εξαφανίστηκαν. Εκείνοι που αντιστάθηκαν, όπως οι εβραίοι, δικαιώθηκαν. Οι εναλλακτικές λύσεις σήμερα είναι πολύ πιο ανώδυνες. Η άρνηση πληρωμής του δυσβάσταχτου χρέους (αποτέλεσμα άνομης τοκογλυφίας) και η επιστροφή στη δραχμή, δεν πρόκειται να σημάνει την ολοκληρωτική καταστροφή των δομών και υποδομών της χώρας, όπως έγινε στην Αθήνα του Θεμιστοκλή. Οσον αφορά στο ευρώ, ο Μ. Φριντμαν, ο αρχιμάστορας της οικονομίας του χρήματος (που δεν μου ήταν και ιδιαίτερα συμπαθής), είχε πει το 2002 πως «το πολύ σε 15 χρόνια το ευρώ δεν θα υπάρχει» και φαίνεται πως δικαιώνεται. Η Γερμανία θα είναι η πρώτη χώρα που θα ζητήσει την κατάργηση του ευρώ. Ηδη υπάρχουν πολλοί που το ζητούν. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, απέδειξε, πως το τελευταίο που την ενδιέφερε ήταν η σταθερότητα του ευρώ. Ηδη έχει στραμμένο το βλέμμα της προς ανατολάς. «Εκεί είναι το ψωμί». Από τον ευρωπαϊκό νότο δεν έχει πλέον να πάρει τίποτα άλλο αφού τα πήρε όλα. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η οικονομική μας εξάρτηση και η αποπληρωμή μέρους του δανείου. Η αγοραστική δύναμη του έλληνα της είναι αδιάφορη και φυσικά, αδιάφορη τους είναι η ανάπτυξή μας, καθώς και αν η ανεργία χτυπήσει κόκκινο. Ηδη η γερμανική οικονομία εκδήλωσε την ανάγκη εισαγωγής ενός εκατομμυρίου εξειδικευμένων στελεχών. Οι τούρκοι επιστήμονες εγκαταλείπουν την Γερμανία μαζικά επιστρέφοντας στην πατρίδα τους, που γνωρίζει μια άνευ προηγουμένου άνθηση, εκτός Ευρωζώνης. Διακατεχόμενοι από το σύνδρομο του ηλίθιου που το παίζει ξύπνιος, υπερτιμώντας τις δυνάμεις μας και υποτιμώντας εκείνες των άλλων, από την πανωλεθρία της Σικελικής Εκστρατείας, που σήμανε και το τέλος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, γνωρίζουμε μόνο ήττες και πανωλεθρίες.
«Η Ελλάδα πωλείται σε ξένους επενδυτές», έγραψε τις προάλλες η γαλλική Figaro μετά την επίσκεψη Παμπούκη στη Γαλλία για την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων. Η πραγματική Ελληνική Τραγωδία, τώρα αρχίζει.