.png)
Τάσος Τσακίρογλου
Ο κύβος ερρίφθη. Ο ελληνικός λαός επιβράβευσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τις καταστροφές που επέφερε στη χώρα: τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας, τον διεθνή εξευτελισμό της για τις υποκλοπές, για την πελατεία που έστειλε στα κολέγια με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, για τα... δισεκατομμύρια των απευθείας αναθέσεων, αλλά και για τα λαμόγια ανάμεσα στους βουλευτές της.
Επίσης τον επιβράβευσε, απ’ ότι φαίνεται, και για την επιλογή του να υπουργοποιήσει την πτέρυγα του ΛΑΟΣ – Βορίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη – δηλαδή τους θαυμαστές του δικτάτορα Μεταξά και τους νοσταλγούς της χούντας του Παπαδόπουλου.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ, ο οποίος υιοθέτησε τα τελευταία χρόνια, τη λογική του ώριμου φρούτου («Φεύγει ο Μητσοτάκης», «τελειώνει η Ν.Δ.» κλπ), δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του αριστερού κόσμου, δηλαδή μιας μαχητικής αντιπολίτευσης, με οργάνωση αγώνων, κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων.
Αντίθετα, τα ανοίγματα στον «μεσαίο χώρο», η υιοθέτηση της «καραμανλικής πτέρυγας» και του «παλιού ΠΑΣΟΚ» δεν του βγήκαν, αλλά τον χαντάκωσαν. Το στρογγύλεμα των θέσεων, η απάλυνση των εκφράσεων και η προσπάθεια κατευνασμού των κεντρώων ψηφοφόρων λειτούργησαν απωθητικά για μεγάλο μέρος των αριστερών ψηφοφόρων που δεν έστερξαν να στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Βοήθησε βέβαια και η πολυδιάσπαση της αριστεράς και η διασπορά των ψήφων σε πολλά διαφορετικά σχήματα κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής ποικιλίας.
Το κόμμα ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 2015 πατώντας στα κινήματα και στο αντιμνημονιακό αίσθημα μεγάλης μερίδας του λαού μας, ο οποίος έβλεπε την αξιοπρέπειά του να τσαλακώνεται από τον ορντολιμπεραλισμό των Μέρκελ-Σόιμπλε και σία.
Ο μεγάλος αστερισμός ακροδεξιών μορφωμάτων και κινήσεων φέρνει και στην Ελλάδα τον υπερσυντηρητικό άνεμο που φυσά σε Γαλλία, Ιταλία και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, αλλά και στις ΗΠΑ με τον τραμπισμό. Σαμαράς, Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Κανελλόπουλος, Κασιδιάρης κλπ δείχνουν πόσο σοβαρός είναι πλέον αυτός ο κίνδυνος.
Εάν η Εύβοια που καιγόταν επί μέρες ή η Λάρισα μετά τα Τέμπη δίνουν συντριπτική πρωτιά στη Νέα Δημοκρατία, τότε κάτι δεν πάει καλά με τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται περί κινδυνολογίας, αλλά για ένα φαινόμενο εν εξελίξει σε όλη την Ευρώπη και η αριστερά πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη της: παγκοσμίως το συντηρητικό κύμα δεν αφήνει ανεπηρέαστη καμία χώρα. Το εκκρεμές δείχνει να κινείται αντίθετα με τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 της αμφισβήτησης και της απελευθέρωσης. Βέβαια, μεσολάβησε και η αντιμεταρρύθμιση του νεοφιλελευθερισμού τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90, όμως τώρα φαίνεται ότι ζούμε μια πολιτισμική αντεπανάσταση της λεγόμενης Alt Right, με πλεόνασμα συνωμοσιολογίας, μισογυνισμού, ρατσισμού και ακραίου κοινωνικού συντηρητισμού.
Η αριστερά στην Ελλάδα (και όχι μόνο) απεμπόλησε το οραματικό στοιχείο, εκείνο δηλαδή που τη διαχώριζε στο κοινωνικό πεδίο και έκανε ελκτικό το σχέδιό της για το μέλλον. Εάν αποφεύγεις να μιλήσεις γι’ αυτό στο οποίο προσβλέπεις, εάν κρύβεις τον οδικό χάρτη που οδηγεί εκεί και, πολύ περισσότερο, εάν αυτός ο ου-τόπος θυμίζει το αποκρουστικό για τους πολλούς τοπίο του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και της σταλινικής παραχάραξης, τότε ελάχιστες ελπίδες έχεις να χτυπήσεις τον αντίπαλο μέσα στο γήπεδό του: δηλαδή εκείνο της διαχείρισης.
Για τον απλό λόγο ότι ο αντίπαλος έχει πολλά «ένσημα» στη διαφθορά, στη διαπλοκή και στη «συναλλαγή». Εάν πράγματι πιστεύεις ότι μπορείς να το κάνεις, τότε απλώς αναπαράγεις τις αυταπάτες του παρελθόντος και επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη...
efsyn.gr