.png)
Θα μας πάρει καιρό, σε μας τους αριστερούς, ώσπου να χωνέψουμε τι ακριβώς συνέβη την Κυριακή και μας ήρθε τόσο ξαφνικό. Και αν και όσο το χωνέψουμε. Που δεν είναι καθόλου βέβαιο. Πολλά ξαφνικά μένουν για πάντα αχώνευτα.
Και... κατόπιν, άμα με το καλό το χωνέψουμε, τι συμπεράσματα μπορεί να βγουν. Αν, φέρ’ ειπείν, «γυρίσαμε σελίδα», κάτι που υποστηρίζουν και οι «από δω» και οι «από κει», ή αν -κάτι που επίσης δεν αποκλείεται- ήρθε η ώρα να «κλείσουμε το βιβλίο» και ν’ ανοίξουμε άλλο.
Ετσι κι αλλιώς, την ήττα δύσκολα τη διαχειρίζεσαι. Οταν μάλιστα είναι και μεγάλη και με διαστάσεις που δεν τις περίμενες, τόσο μεγαλώνει και η δυσκολία στη διαχείριση. Τότε η διαχείρισή της μπορεί και να φτάσει σε επίπεδα ανάλογης δυσκολίας με τη διαχείριση του πένθους. Κατά κοινή ομολογία, το πένθος είναι ό,τι πιο δύσκολα διαχειρίσιμο μπορεί να σου τύχει. Μπορεί να σε πάει από την «αφασία», που να μην καταλαβαίνεις τι σου γίνεται, μέχρι την απόλυτη άρνηση της πραγματικότητας, ότι δεν έγινε και τίποτα και ότι όλα είναι μια χαρά.
Και τώρα, την ώρα που πια, περασμένο μεσημέρι, προσπαθώ να γράψω, μετά από πολύωρο περπάτημα στον Υμηττό, διάβασμα με τις ώρες, σημειώσεις επί σημειώσεων, τηλεφωνήματα, που έκανα ή μου έκαναν, πάντα με ίδιο θέμα: ό,τι ακριβώς απασχολεί εμένα και τους δικούς μου ανθρώπους. Ακόμα και τώρα, το μόνο που κατάφερα είναι αυτός ο, περίπου αδρανής έως ανούσιος, τίτλος: «Η ήττα ως πένθος». Που μπορεί και να λέει από τα πάντα έως το τίποτα. Να είναι εξωραϊσμένη όψη αυτάρεσκης εσωστρέφειας: Τι ωραία που τα λέμε εν πάση περιπτώσει! Χωρίς καν την υποψία, σε ποιον τα λέμε και ποιος μας ακούει. Στον καθρέφτη, ως γνωστόν, το είδωλο είναι ανεστραμμένο. Μήπως, λέω, βλέπαμε από καθρεφτάκι;..
Πέτρος Μανταίος
efsyn.gr