.png)
«Η Γαλλία διολισθαίνει προς τα ανελεύθερα καθεστώτα. Οι δημόσιες ελευθερίες βρίσκονται σε κίνδυνο. Αν εξαιρέσουμε την περίοδο της γερμανικής κατοχής, ποτέ δεν έχουμε δεχτεί τέτοια κατά μέτωπο επίθεση από μια κυβέρνηση» δήλωσε στην εφημερίδα «Le Monde» o Πατρίκ Μποντουίν, πρόεδρος της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων...
Το αποδεικνύει η φωτογραφία που τράβηξε αναγνώστρια (και την ευχαριστούμε θερμά που τη μοιράστηκε μαζί μας) χθες, Παρασκευή 14 Απριλίου, σε έναν δρόμο στο «Marais», στην καρδιά του Παρισιού, κοντά στο μουσείο Πικάσο. Ο φραγμός των πάνοπλων CRS σε αυτό τον στενό δρόμο δίνει το σύνθημα με τα προτεταμένα κλομπ ότι ο συνταξιοδοτικός νόμος θα περάσει διά πυρός και σιδήρου παρά τις διαμαρτυρίες και ότι τα στοιχειώδη δικαιώματα δεν έχουν αξία μπροστά στις προσταγές ενός αλαζόνα κυβερνήτη που έχει χάσει την κοινωνική νομιμοποίηση.
Η γαλλική κοινωνία βράζει. Το συνταγματικό συμβούλιο της χώρας ενέκρινε χθες, 14.04.2023, τον νόμο που πέρασε εκτός κοινοβουλίου και με διάταγμα έκτακτων συνθηκών ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και αφορά αυτό που κωδικοποιημένα προβάλλεται ως αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια από τα 62 στα 64 έτη. Δεν κατάφερε να πείσει ούτε δικούς του βουλευτές ούτε δεξιούς και κεντροδεξιούς ο Μακρόν για να περάσει τη νεοφιλελεύθερη «μεταρρύθμιση». Προφανώς η γαλλική κοινωνία ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης δεν βρίσκεται στους δρόμους με υπέρ το δέον μαχητική διάθεση από τον Γενάρη μόνο και μόνο ως αντίδραση στα δύο επιπλέον χρόνια στα όρια συνταξιοδότησης. Το όριο των 64 ετών δεν θα είναι εφικτό για πολλούς δεδομένου ότι βάσει μιας ρύθμισης του νομοσχεδίου που έχει ξεσηκώσει τους Γάλλους η πλήρη σύνταξη θα παρέχεται από το 2027 και μετά μόνο σε όσους θα έχουν συμπληρώσει ένσημα 43 χρόνων εργασίας. Πρακτικά, σε αυτό το περιβάλλον με τα λουκέτα σε επιχειρήσεις και τις χιλιάδες απολύσεις λόγω «αναδιαρθρώσεων» και «εξυγιάνσεων», που διακόπτουν για πολλούς την ασφάλιση στον εργασιακό βίο, το όριο θα φτάνει στα τουλάχιστον 68 έτη. Επομένως δεν είναι απλά δύο χρόνια, είναι μια ολόκληρη εξαετία για όσους –τους περισσότερους– δεν είναι τυχεροί.
Μεγάλα τμήματα της γαλλικής κοινωνίας αντιδρούν, το κόμμα της Λεπέν βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας από τα πλήθη που διαδηλώνουν, καθώς επιδιώκει να εξασφαλίσει πολιτικά οφέλη από την αντίδραση σε μια «μεταρρύθμιση» στην οποία συμφωνεί επί της ουσίας και δεν έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό. Η έφοδος διαδηλωτών στα γραφεία της μπράντας ειδών πολυτελείας LVMH ίσως αποτελεί συμβολική ανάκληση στη μνήμη της Βαστίλης, των αβράκωτων, των γαβριάδων, των νεολαίων του Μάη και των φλογερών κομμουνάρων στα παρισινά σοκάκια. Τα συνδικάτα δηλώνουν ανυποχώρητα παρόλο που ορισμένα επιδιώκουν την απαγγίστρωση με «διαπραγματεύσεις που θα οδηγήσουν σε τέλμα, στη γραμμή των πρωθυπουργού Ελιζαμπέτ Μπορν ότι «δεν υπάρχει νικητής ούτε χαμένος», όπως έγραψε στο Twitter. Ο Μελανσόν υποστήριξε τους διαδηλωτές, οδοφράγματα στήθηκαν, η οργή ξεχειλίζει και τόσο περισσότερο αυξάνεται η καταστολή και η αγριότητά της με εξοφθαλμισμούς και κακώσεις από τις δυνάμεις της «τάξης» της Μακρονίας. Απομένει να δούμε αν αυτό το ποτάμι της οργής που η ζωντάνια του εμπνέει όλη την Ευρώπη θα οδηγήσει κάπου ή αν θα ξεφουσκώσει σε κάποιον μικροπολιτικό βάλτο.