Μια στιγμή αρκεί για να τα γκρεμίσει όλα. Όσα με περισσή τέχνη και μαεστρία χτίζαμε. Να κάνει την αλαζονεία μας θρύψαλα. Κι από σπουδαίους άρχοντες της φύσης, να μας υποβιβάσει ξανά σε ανήμπορους και ταπεινούς ικέτες της – κοιτάξτε τα... έργα μου ισχυροί κι απελπιστείτε…
Αλλά και όσα μας χώριζαν έγιναν, ξάφνου, συντρίμμια. Εκεί δεν υπάρχουν σύνορα, ούτε περιουσίες. Μόνο θλίψη και πόνος
Κι αν αυτά δεν είναι αρκετά για να μας ενώσουν. Να μας κάνουν να ξεχάσουμε, για λίγο έστω, ανταγωνισμούς και προαιώνια μίση. Θα μας ενώσουν, αργά ή γρήγορα, τα συντρίμμια της ιστορίας.
Τα ερείπια που μια θύελλα σωρεύει εμπρός στα πόδια του Αγγέλου της, ενόσω τον σπρώχνει ακατάπαυστα προς το μέλλον. Η θύελλα που αποκαλούμε πρόοδο.
Αλληλεγγύη στους λαούς της Τουρκίας και της Συρίας.