.png)
Από τις αρχές αυτού του αιώνα είχαμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε ακόμα και οι πιο αδαείς ότι το ποδόσφαιρο πήγαινε αλλού. Και ότι ειδικά ο τόπος διεξαγωγής του Παγκοσμίου Κυπέλλου είχε πάψει οριστικά να παλινδρομεί ανάμεσα στο παραδοσιακό δίπολο Ευρώπη-Λατινική Αμερική.
Είχαμε ήδη δει τη διοργάνωση να φιλοξενείται στο διόλου ποδοσφαιρικά φιλικό περιβάλλον των... ΗΠΑ, αλλά και στην Απω Ανατολή, έναν τόπο ελάχιστα σχετικό με το σπορ και πολύ μακριά από όλα τα παραδοσιακά ποδοσφαιρικά εδάφη αυτής της γης.
Το 2006 προσπάθησα με κάθε τρόπο να είμαι παρών στο ΠΚ της Γερμανίας και τα κατάφερα. Ήμουν σε μια καλή φάση της επαγγελματικής μου διαδρομής και σε μία ηλικία που ακόμα δεν είχα κανένα πρόβλημα να περνάω ένα ολόκληρο 24ωρο σε τρένα και σε γήπεδα και να δουλεύω όλη μέρα και σχεδόν όλη νύχτα.
Ηταν ένας προορισμός απόλυτα προσιτός και μία χώρα με τεράστια ποδοσφαιρική παράδοση, αλλά και συνώνυμη της οργάνωσης και της ασφάλειας. Ήξερα ότι κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι στο μέλλον θα είχα ανάλογες ευκαιρίες. Το έζησα από την αρχή ως το τέλος και είναι η πιο σημαντική εμπειρία που είχα σε αυτές τις τρεις δεκαετίες δημοσιογραφικής δραστηριότητας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ένιωσα ότι εκείνη η επιλογή μου δικαιώθηκε απόλυτα. Η Νότια Αφρική, η Βραζιλία, ακόμα και η πανάκριβη και αχανής Ρωσία ήταν πολύ άπιαστοι προορισμοί για έναν Έλληνα δημοσιογράφο, ο οποίος δεν δουλεύει σε κάποιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα που έχει δικαιώματα της διοργάνωσης. Ή που δεν έχει τη δυνατότητα να πάει σε ένα Μουντιάλ ως απεσταλμένος κάποιου μέσου.
Επιπλέον σε όλα αυτά τα χρόνια αποδείχθηκε περίτρανα ότι οι επιλογές της FIFA για την ανάθεση της διοργάνωσης γίνονταν, όλο και πιο απροκάλυπτα πια, με πολύ... ταπεινά κριτήρια, γι’ αυτό και βλέπουμε πια Παγκόσμια Κύπελλα να διεξάγονται σε υπέρλαμπρα στάδια δίπλα σε παραγκουπόλεις και με εξέδρες στις οποίες αδυνατεί να είναι παρών όποιος δεν έχει πολύ φουσκωμένο πορτοφόλι.
Πλέον φτάσαμε να βλέπουμε να διεξάγεται η διοργάνωση σε μέρη... εξωτικά, απολύτως άσχετα με την ιστορία του αθλήματος, με νοικιασμένους οπαδούς από τις γύρω χώρες, και το χειρότερο, σε γήπεδα και εγκαταστάσεις με ποτισμένα τα θεμέλιά τους από το αίμα φουκαράδων που κυριολεκτικά θυσιάστηκαν «για τ' αφέντη το φαΐ».
Δεν είμαι από αυτούς που θα πουν ότι δεν θα παρακολουθήσουν αυτό το ΠΚ. Είτε το θέλουμε είτε όχι, σήμερα άνοιξε μία ακόμα σελίδα της ποδοσφαιρικής ιστορίας και δεν γίνεται να αδιαφορήσεις.
Αλλά η μαγεία των Μουντιάλ έχει πεθάνει. Και όχι επειδή μεγαλώνω, ούτε επειδή οι αγώνες γίνονται χειμώνα αυτή τη φορά και όχι στο παραδοσιακό ντεκόρ του καλοκαιριού. Η μαγεία έχει πεθάνει, γιατί το αγαπημένο μας άθλημα γίνεται σιγά-σιγά μία πόρνη πολυτελείας, μακριά και έξω από ό,τι γνωρίσαμε και αγαπήσαμε.
Ανά τετραετία, εδώ και 16 χρόνια, λέω ένα όλο και πιο μεγάλο ευχαριστώ στον εαυτό μου και σε όσους με βοήθησαν να ζήσω από κοντά το τελευταίο «κανονικό» ΠΚ της ιστορίας...
Γιάννης Μπίλιος