.png)
Μπάιντεν, Φον ντερ Λάιεν και Σολτς, και δύο τρεις πρόθυμοι σαν τον Μητσοτάκη δέχονται τους εκβιασμούς του και βάζουν σε κίνδυνο την Ευρώπη
Ο Ζελένσκι μοιάζει με ένα τεράστιο στομάχι. Με όρεξη ακόρεστη ζητάει συνέχεια από τη Δύση λεφτά και όπλα. Δισεκατομμύρια ευρώ, δολάρια και πολεμικός εξοπλισμός ρέουν διαρκώς προς την Ουκρανία σε ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Βασίλης Γαλούπης
Συχνά όλη αυτή η μεταφορά πλούτου, με τη μορφή ενίσχυσης προς την πολιορκούμενη χώρα, καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα. Κανείς δεν γνωρίζει πού πάνε τα λεφτά και τα όπλα, αλλά και σε τι ακριβώς συνεισφέρουν όλα αυτά σε μια καταρρέουσα χώρα που κυβερνάται από μια χούφτα φίλους του Ζελένσκι. Την ίδια ώρα η Ευρώπη ετοιμάζεται για τον πιο δύσκολο μεταπολεμικό χειμώνα της.
Ο Ζελένσκι, με μια σειρά από guest εμφανίσεις σε ευρωπαϊκά κοινοβούλια και με το δήθεν μάχιμο χακί φανελάκι του, παίζει έναν ρόλο που δεν έχουμε ξαναδεί. Δεν ζητάει ακριβώς, αλλά απαιτεί. Δεν μιλάει για εθελοντική βοήθεια, αλλά για υποχρέωση. Δεν στηρίζει τους συμμάχους του, αλλά τους εκθέτει με την πρώτη ευκαιρία, όταν δεν του κάνουν τα χατίρια. Δεν συμπάσχει κι αυτός για χώρες όπως η Κύπρος, που είναι κατεχόμενη μισό αιώνα, αλλά αδιαφορεί και στηρίζει απροκάλυπτα την Τουρκία κάνοντας μπίζνες μαζί της.
Αναμφισβήτητα ο Ζελένσκι μετέτρεψε αυτόν τον πόλεμο σε παράσταση για έναν ρόλο. Κατάφερε να έχει τη μεγαλύτερη μιντιακή κάλυψη, να γίνεται πρωτοσέλιδο με φωτογραφήσεις στα περιοδικά ενώ η χώρα του «καίγεται». Εκανε όλη τη Δύση να δουλεύει γι’ αυτόν και να χορεύει στον ρυθμό του. Πέτυχε να κοιτάμε αλλού, όταν του δίνουμε λεφτά και όπλα, δίχως να ελέγχει κανείς τι απέγιναν, όταν βγάζει μαύρο χρήμα σε offshore και τον πιάνουν στα πράσα των Pandora Papers, όταν βάζει λουκέτα σε ΜΜΕ, όταν απαγορεύει κόμματα παριστάνοντας τον δημοκράτη, όταν υποδύεται πως είναι κατά της ολιγαρχίας και της διαφθοράς.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ακριβώς ο Ζελένσκι. Είναι μια σειρά από στοιχισμένους πολιτικούς με «κοινό νου», από τον «αρχηγό» Μπάιντεν, μέχρι τον καγκελάριο Σολτς, τη βασίλισσα των Βρυξελλών Φον ντερ Λάιεν και μια «ουρά» από δύο τρεις πρόθυμους μικρομεσαίου βεληνεκούς Ευρωπαίους ηγέτες, με πιο σβέλτο απ’ όλους να εμπλέξει τη χώρα του στον πόλεμο τον Μητσοτάκη.
Αυτό το γκρουπ πολιτικών ίδιας κοψιάς είναι που παρέδωσε τη Δύση στον κλόουν Ζελένσκι. Που δάκρυσε από το ψευτοσόου με τα χακί μπλουζάκια εντυπωσιασμού. Που υπέκυψε στους εκβιασμούς για όπλα και λεφτά. Που έδωσε χώρο σε εμπόρους όπλων, όπως ο εκδιωγμένος πρέσβης της Ουκρανίας στη Γερμανία. Που χειροκρότησε τα κούφια λόγια στα κοινοβούλια, ακόμα και τους ναζί του Αζόφ στη Βουλή μας. Που αποθέωσε στα μίντια τις επιτρόπους Γκέμπελς, όπως η Ντενίσοβα με τα φρικαλέα ψέματά της.
Περιμένοντας τον μαύρο χειμώνα που έταξε ο Πούτιν στους Ευρωπαίους, οι λαοί θυμώνουν με τις πολιτικές ηγεσίες τους. Η στήριξη της κουρασμένης και φοβισμένης κοινής γνώμης στην Ουκρανία φθίνει, διαπιστώνοντας ότι τα παιχνίδια που παίζονται είναι χοντρά και λίγη σχέση έχουν με όσα πράγματι υποφέρει ο ουκρανικός λαός από την εισβολή. Οι άστοχες δυτικές κυρώσεις δυνάμωσαν τελικά την οικονομία της Ρωσίας και γονάτισαν την Ε.Ε. Υποστηρικτές του Ζελένσκι, όπως ο Ντράγκι και ο Μπόρις Τζόνσον, ξηλώθηκαν σε μία νύχτα. Τα σπίτια της Ευρώπης κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς ρεύμα.
Από την τυφλή ανοχή της Δύσης στον Ζελένσκι τονώνεται πια σε τέτοιο βαθμό το θράσος του, που αυξάνεται ο φόβος για ολέθριες συνέπειες. Με άλλοθι να «εκθέσει» τη Ρωσία, έφτασε πλέον ο ίδιος να δίνει εντολή για να βομβαρδιστεί το εργοστάσιο της Ζαπορίζια, με κίνδυνο να γίνει Χιροσίμα όλη η Ευρώπη. Μια Ευρώπη ήδη ηττημένη και με ηγέτες-νάνους που δέχθηκαν να γίνουν εργαλεία ενός σαλτιμπάγκου.
Οι πρώτες πολιτικές ρωγμές στο μέτωπο υπέρ της Ουκρανίας και η αλλαγή στην κοινή γνώμη
Ηδη από τον Απρίλιο ο Ζελένσκι είχε ξεκαθαρίσει ότι η χώρα του θα απαιτεί 7 δισ, δολάρια τον μήνα από τους εταίρους της. Ομως, όσο η κατάσταση τραβάει, όλο και περισσότεροι αρχίζουν να αμφισβητούν την… επένδυση. Οι οικονομίες στη Δύση στενάζουν από τον πληθωρισμό και οδεύουν προς την ύφεση. Οι κυβερνήσεις παραπατάνε. Κι αρχίζουν να εμφανίζονται ρωγμές στο προηγουμένως ενοποιημένο μέτωπο.
– Μερίδα των Ρεπουμπλικανών αντιτίθεται στην απεριόριστη χρηματοδότηση και αποστολή εξοπλισμού στην Ουκρανία.
– Ο κόσμος στη Γερμανία αρχίζει να πανικοβάλλεται μπροστά στον χειμώνα που έρχεται. Το SPIEGEL έγραψε πριν από λίγες ημέρες «ας ανοίξουμε τον Nord Stream 2».
– Στη Γαλλία ο Μακρόν επιμένει σταθερά ότι «δεν πρέπει να ταπεινωθεί η Ρωσία» από την οποία η Ευρώπη, λόγω Ιστορίας και γεωγραφίας, δεν γίνεται να αποκοπεί.
– Στην Ευρώπη οι ελλείψεις φυσικού αερίου και τα κρύα σπίτια θα έχουν τα δικά τους πολιτικά αποτελέσματα.
– Στην Ελλάδα ο πληθωρισμός και οι μηδαμινοί μισθοί καθιστούν το κόστος ζωής ήδη αβάσταχτο.
Σε αυτό το σκηνικό ο Ζελέσνκι κινδυνεύει να αρχίσει να φαίνεται ακόμα και στους υποστηρικτές του όλο και πιο απαιτητικός, αχόρταγος, εριστικός και φιλάργυρος. Για πολλές χώρες της Ευρώπης η Ουκρανία δεν είναι το μοναδικό τους πρόβλημα, ούτε καν το πιο σημαντικό.
Ηδη από τον Ιούνιο η στάση της κοινής γνώμης στην Ε.Ε. ήταν υπέρ του να τελειώσει ο πόλεμος όσο το δυνατόν συντομότερα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την Ουκρανία. Σε δημοσκόπηση του European Council on Foreign Relations στις αρχές Ιουνίου το 52% των Ιταλών, το 49% των Γερμανών και το 41% των Γάλλων απάντησαν πως πρέπει να τελειώνουμε το συντομότερο δυνατό, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί παραχωρήσεις της Ουκρανίας στη Ρωσία. Μόλις το 20% δήλωσε ότι πρέπει να υποστεί σοβαρή ήττα η Ρωσία κι ας σημαίνει αυτό ακόμα και μακροχρόνιο πόλεμο.
Εκτιμάται ότι μετά το φθινόπωρο η απροθυμία των Ευρωπαίων για τον πόλεμο θα εκδηλωθεί πολύ περισσότερο λόγω της ακρίβειας και των όλο και πιο πιθανών διακοπών ρεύματος.
Για τους Αμερικανούς η κατάσταση είναι πιο εύκολη. Δεν εξαρτώνται από το ρωσικό φυσικό αέριο, ούτε υποφέρουν από τις κυρώσεις όπως οι Ευρωπαίοι. Ακόμα κι εκεί, όμως, λόγω πληθωρισμού η δημόσια υποστήριξη για τον πόλεμο διαβρώνεται. Τον Απρίλιο δημοσκόπηση του Associated Press κατέγραφε ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών ζητούσε να επιβληθούν σκληρές κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Τον Μάιο, όμως, μόλις έναν μήνα μετά, η κοινή γνώμη είχε στρίψει. Ελεγε ότι κορυφαία προτεραιότητα πρέπει να είναι ο περιορισμός της ζημιάς στην οικονομία των ΗΠΑ.