.png)
Γιάννης Τριάντης
Το έξοχο πρωτοσέλιδο της Liberation δείχνει τον Μακρόν να τρέχει στον δρόμο για την τελική αναμέτρηση και να λέει: Αγάπη μου, ξεχάσαμε την Αριστερά. Ο απερχόμενος Πρόεδρος που «κυνηγάει» τις αριστερές ψήφους του αντισυστημικού Μελανσόν, θυμίζει με την συμπεριφορά του ένα κρούσμα λαϊκίστικης δημαγωγίας από την Ελλάδα του 1944.
Στις 18 Οκτωβρίου, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, όπου επι χρόνια υπήρχε η σβάστικα, και εκφώνησε βαρυσήμαντη ομιλία για το... μέλλον της χώρας μετά την αποχώρηση των Ναζί.
Το πλήθος διέκοπτε συνεχώς τον ομιλητή φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του ΕΑΜ, του ΚΚΕ και της λαοκρατικής δημοκρατίας. Και τότε ο «Γέρος της Δημοκρατίας», δεινός ρήτωρ και ισορροπιστής, είπε μια φράση που έμελλε να μείνει στην ιστορία: «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν»…
Ετσι και ο Μακρόν. Προεκλογικά έριξε μια φωτοβολίδα για τον σημαντικό ρόλο του κράτους-αδέξια προσπάθεια να οικειοποιηθεί κάτι απο «τα κρατικίστικα» του Μελανσόν- και τώρα ο «Πρόεδρος των πλουσίων» ξεδιπλώνει τις «αριστερές» ευαισθησίες του αγρεύοντας ψήφους από το ποσοστό του ηγέτη της «Ανυπόκτακτης Γαλλίας».
Επι παραδείγματι, παίρνει πίσω την δέσμευση για αύξηση του κατωτάτου ορίου συνταξιοδότησης, που είχε προκαλέσει αναστάτωση και ζωηρές αντιδράσεις στη Γαλλία. Και είναι βέβαιο ότι μέχρι τον δεύτερο γύρο θα επιχειρήσει να συμπληρώσει το πολιτικό μωσαϊκό του με κάμποσες αριστερές ψηφίδες.
Ο θρίαμβος του λαϊκισμού από έναν επιφανή εκπρόσωπο του αντιλαϊκισμού και του πολύφημου ευρωπαϊσμού; Ακριβώς! Όχι μόνο επειδή το επιτάσσει η εκλογική ανάγκη, αλλά γιατί (και) οι πρωθιερείς του άνοστου ευρωπαϊσμού δεν διστάζουν να τάξουν, να υπαναχωρήσουν, να προστρέξουν στο συκοφαντημένο κράτος, όπως έκαναν όταν ενέσκηψε στην Ευρώπη η οικονομική κρίση, και φυσικά να λαϊκίσουν ασύστολα.
Ποιοι ψήφισαν Μελανσόν;
Τα «κίτρινα γιλέκα», που αντιδρούσαν στις μεταρρυθμίσεις- και στις εν γένει επιλογές του Μακρόν, οι καταφρονεμένοι, οι νεόπτωχοι και οι εχθροί της παγκοσμιοποίησης αποτελούν την εκλογική βάση της «Ανυπότακτης Γαλλίας». Γνωστό αυτό.
Όμως εξίσου γνωστό είναι οτι σημαντικό μέρος-όχι το μεγαλύτερο- των ψηφορόρων αυτών δεν έχει αριστερό πρόσημο. Φάνηκε και όταν πλημμύριζαν τους πυρακτωμένους δρόμους της πρωτεύουσας τα «Κίτρινα Γιλέκα». Γι αυτό είναι πολύ πιθανό το μέρος αυτό να ψηφίσει Λεπέν, αψηφώντας την σχετική προτροπή του Μελανσόν.
Μια υπενθύμιση, που δεν έχει άμεση σχέση με τα ως άνω, αλλά διατηρεί την αξία της σχετικά με τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων από την μία άκρη του φάσματος στην άλλη: Η πάλαι ποτέ «κόκκινη Μασσαλία» πέρασε σταδιακά στο απέναντι στρατόπεδο, ενισχύοντας σημαντικά το «Εθνικό Μέτωπο» του πατρός Λεπέν.
Μαρίν Λεπέν και…Γκράμσι!
Σε παλιά τηλεοπτική συνέντευξη με την Λεπέν, ο Γιάννης Πρετεντέρης της είπε ότι αυτά είναι θέσεις της Αριστεράς. «Ε, και;»-ή κάπως έτσι- ήταν η απάντησή της. Περίεργο; Όχι και τόσο.
Βλέποντας ότι οι ακραίες θέσεις του πατέρα της, ρατσιστικές και φαιές, έχουν συγκεκριμένη ανταπόκριση και δεν είναι προσπελάσιμες σε ευρύτερο κοινό, η Λεπέν άφησε σταδιακά στην άκρη τα περί φυλής και άρχισε να ποντάρει στον πολιτισμό, στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες και στο «παγκόσμιο δικαίωμα στη διαφορά».
Εμπνευστής και πρωτεργάτης του εγχειρήματος ήταν ο Αλαίν Ντε Μπενουά. Πήρε επιλεκτικώς βολικά αποσπάσματα από τον Αντόνιο Γκράμσι και έθεσε έναν διαστρεβλωμένο Γκραμσισμό στην υπηρεσία της Λεπέν. Γράφει σχετικώς ο Κώστας Μελάς σ΄ένα αξιομνημόνευτο κείμενό του στο Slpress:
«Ο εμβληματικός ιδεολόγος της Νέας Δεξιάς Αλαίν Ντε Μπενουά (Alain de Benoist) έχει “κλέψει” από την γκραμσιανή προβληματική την άποψη ότι προκειμένου να ηγεμονεύσει ένας ιδεολογικός-πολιτικός χώρος στην κοινωνία απαραιτήτως απαιτείται η πολιτιστική του επικράτηση(…)Η νέα προσέγγιση, με την οποία πήρε αποστάσεις από τον ξεπερασμένο ιστορικό φασισμό, επέτρεπε στη Νέα Δεξιά να συνεχίσει την ακροδεξιά προπαγάνδα, αλλά σε μια πιο αποδεκτή μορφή.
Ο Ντε Μπενουά εγκατέλειψε τη φυλή και υιοθέτησε τον πολιτισμό. Υποστήριξε ειδικότερα ότι όλες οι πολιτικές συγκρούσεις θα έπρεπε να ερμηνεύονται με όρους πολιτισμού.Αυτή η ιδιάζουσα ιδεολογία του “εθνοτικού πλουραλισμού” απαιτούσε τη χάραξη καθαρών διαχωριστικών γραμμών στη βάση εθνοτικών και πολιτισμικών διαφορών.
Η έμφαση στη διαφύλαξη της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας ήταν σε αντίθεση με τον επιθετικό εξισωτισμό και οικουμενισμό της παγκοσμιοποίησης, ο οποίος οδηγούσε σε μια ανεξέλεγκτη ανάμιξη των εθνών και εξαφάνιζε συνεπώς τις ιδιαίτερες παραδόσεις».
Και τώρα;
Στις εκλογές αυτές η Λεπέν έδωσε έμφαση στην Οικονομία, υποβαθμίζοντας την αντιευρωπαϊκή ρητορική και το Μεταναστευτικό. Από την πλευρά του, ο Μακρόν επέλεξε το θέμα της Δημοκρατίας για να πλήξει την εκπρόσωπο της ψιμυθιωμένης Ακροδεξιάς. Την εγκαλεί για αντιδημοκρατική νοοτροπία, ενώ εκείνη ανταποδίδει χαρακτηρίζοντας τον Μακρόν αυταρχικό ηγέτη και υπενθυμίζει την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων.
Φυσικά, στη φαρέτρα του απερχόμενου Προέδρου υπάρχει το θέμα των σχέσεων της Λεπέν με το Πούτιν, οι προειδοποιήσεις για απομάκρυνση των επενδυτών και οι καταγγελίες για υπονόμευση της ευρωπαϊκής ιδέας από την αρχηγό της «Εθνικής Συσπείρωσης».
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα τα καταφέρει ο Μακρόν. Εκείνο όμως που υψώθηκε περίοπτο(και) στις εκλογές αυτές, πέραν του διάχυτου λαϊκισμού, είναι η φαιά δυναμική στη χώρα του Διαφωτισμού.
Οσοι απερίσκεπτα αναφέρονται στα ημέτερα τρωτά (λαϊκίστικα κόμματα, ακροδεξιές αντιλήψεις σε μικρή μερίδα της κοινωνίας κλπ), ως βασικά χαρακτηριστικά καθυστερημένης χώρας, ας το ξανασκεφτούν. Συμβαίνουν και εις Παρισίους και δή σε υπερθετικό βαθμό.
Εδώ, τουλάχιστον, ποτέ στην σύγχρονη εποχή, ένα κόμμα αμιγώς ή συγκεκαλυμμένα ακροδεξιό/φασιστικό δεν διεκδίκησε με αξιώσεις την εξουσία…
news247.gr