.png)
Παντελής Μπουκάλας
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν διατάζει ποτέ τον στρατό του να πολεμήσει. Μόνο λεπτές «επιχειρήσεις» τού αναθέτει, επιβάλλοντάς του μάλιστα να σεβαστεί με κάθε κόστος όσα προβλέπει το διεθνές δίκαιο.
Η εισβολή στην Τσετσενία, Οκτώβριο του 1999, δεν ονομάστηκε ποτέ πόλεμος. Ηταν απλώς μια «αντιτρομοκρατική επιχείρηση στον... Βόρειο Καύκασο», ειρηνιστικών προδιαγραφών, όπως απέδειξε και η ισοπέδωση του Γκρόζνι, της τσετσενικής πρωτεύουσας, έπειτα από δίμηνη πολιορκία. Ως εκ τούτου, ο 20ός αιώνας τελείωσε εν ειρήνη, παραδίδοντας τη σκυτάλη στον επίσης ειρηνικό 21ο. Λογικό ήταν λοιπόν να αποκληθεί «επιχείρηση επιβολής της ειρήνης» η εισβολή της Ρωσίας στη Γεωργία το 2008, με επίδικο την αυτόνομη περιοχή της Νότιας Οσετίας.
Διέρρευσε μια δεκαετία, στη διάρκεια της οποίας ο ηγεμών της Ρωσίας πολέμησε ανελέητα τη διαφθορά, τους ολιγάρχες, τους ιταμούς υπονομευτές της δημοκρατίας: ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, απειθάρχητα σόσιαλ μίντια, αντιφρονούντες κάθε απόχρωσης, ανήθικα «μπάσταρδα» στοιχεία που εκμαυλίζονται από δυτικές σειρήνες, ομοφυλόφιλους που μαγαρίζουν τη «ρωσική ψυχή» κ.λπ.
Παρά την υπεραπασχόλησή του, όμως, βρήκε χρόνο να οργανώσει την εισβολή στην Ουκρανία, το 2014. Και πάλι, δεν επρόκειτο για εισβολή και πόλεμο, αλλά για συνήθη προστατευτική «επιχείρηση» με την ονομασία «Επιστροφή της Κριμαίας». Ανατολικός ονοματοδοτικός κυνισμός, εφάμιλλος του δυτικού ανταγωνιστή του. Μήπως δεν ονομαζόταν Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών η απολυταρχική ρωσική αυτοκρατορία;
Η φετινή «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» προβλεπόταν κεραυνοβόλα και περίπου αναίμακτη. Στον δεύτερο μήνα της πια, ο Πούτιν ανακοίνωσε ότι η πρώτη φάση της ολοκληρώθηκε.
Δεν είπε φυσικά ότι η «ολοκλήρωσή» της προϋπέθετε την κατερείπωση της Μαριούπολης και άλλων πόλεων, τον εκπατρισμό 3,5 εκατομμυρίων Ουκρανών, τον θάνατο 1.119 αμάχων και τον τραυματισμό 1.790 από εκρηκτικά όπλα ευρείας διασποράς, από βαρύ πυροβολικό κι από πυραυλικές και αεροπορικές επιθέσεις. Ανάμεσα στους νεκρούς, 99 παιδιά. Τα τραυματισμένα, 126. Και μυριάδες τα προσφυγόπουλα προς γειτονικές ή μακρινές χώρες. Προς ένα τίποτε που για να γίνει «κάτι» θα χρειαστεί τεράστιο κουράγιο.
Κανονικά, τέτοιον καιρό Ουκρανόπουλα και Ρωσόπουλα θα ονειρεύονταν το κοινό τους Πάσχα και τα δώρα τους. Αλλά τι κοινό έχουν πια οι ζωντανοί και οι νεκροί, οι πρόσφυγες κι όσοι χαίρονται το σπίτι και την πατρίδα τους;...
Καθημερινή