.png)
Eδώ και δύο χρόνια, περίπου, έχει εγκαθιδρυθεί και εγκατασταθεί στη χώρα ένα σύστημα ποικίλης δημόσιας και ιδιωτικής εξουσίας αντίθετο με θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος και με τα ιδεώδη του Διαφωτισμού. Και «όσο μένει η ανωμαλία τόσο προχωρεί το κακό», που θα έλεγε και ο... αείμνηστος Γιώργος Σεφέρης. Ελευθερία και δημοκρατία είναι πλέον να τάσσεσαι υπέρ της κυβέρνησης, να μην την αντιμάχεσαι, να μην αντιπαρατίθεσαι μαζί της, με απεργίες, διαδηλώσεις και την άσκηση ατομικών δικαιωμάτων.
Ένα καθεστώς, δηλαδή, που αγγίζει αναιρετικά τον πυρήνα του πολιτικού συστήματος και οπωσδήποτε ακυρώνει την κορυφαία συνταγματική προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εχω ήδη επισημάνει και πάλι, γραπτώς, ότι οι πολίτες συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι «ελευθερία είναι η ελευθερία των αστυνομικών κλομπ, και ελευθερία του Τύπου είναι η ελευθερία δικαιολόγησης των κλομπ». Οι κυβερνώντες και εξουσιαστές με ιδιαίτερη προθυμία πλέον καταφεύγουν στην άσκηση παράνομης βίας, όποτε οι δημοκράτες επιμένουν στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Ο πολιτικός αγώνας απαιτεί τώρα την απόρριψη κάθε αναγκαστικής επιβολής που ασκείται μέσω αντισυνταγματικών νόμων και διοικητικών μέτρων σε βάρος όσων σκέφτονται διαφορετικά, πρεσβεύουν διαφορετικές απόψεις και διαδηλώνουν για την επικράτησή τους. Ενας λυσσασμένος κρατικός μηχανισμός έχει δημιουργήσει τη στερεοτυπική εικόνα του εσωτερικού εχθρού. Εργαζόμενοι που αντιδρούν στον νέο εργασιακό μεσαίωνα, φοιτητές που αντιδρούν στη μετακίνηση του αστυνομικού κράτους από τους δρόμους μέσα στα πανεπιστήμια, διαδηλωτές για την προστασία των δικαιωμάτων του σωφρονιστικού συστήματος, κομμουνιστές, αριστεροί, δικαιωματιστές φιλελεύθεροι, αναρχικοί βρίσκονται κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της αστυνομικής αρχής και σημειώνονται επισταμένως.
Το καθεστώς των «φακέλων» είναι πάλι εδώ. Αμετακίνητος στόχος ο εκφοβισμός και η περιθωριοποίηση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και η αναζωπύρωση του ίδιου εκείνου μετεμφυλιακού αντικομμουνισμού που σε μεγάλο βαθμό αποσοβήθηκε από την ιδεολογική και κοινωνική δυναμική της μεταπολίτευσης του 1974. Στον χώρο της πλειονότητας των ΜΜΕ ένα μονοκομματικό καθεστωτικό σύστημα εμποδίζει συστηματικά την ευρύτερη διάδοση προοδευτικών ιδεών και αντικυβερνητικών φρονημάτων.
Στη Γερμανία, προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, μεταξύ των οποίων ο Χάινριχ Μπελ, ο Γκίντερ Γκρας, ο Βάλτερ Γενς, ο Αλεξάντερ Μίτσερλιχ, ο Μαρσέλ Ράιχ-Ρανίτσκι, ο Μάρτιν Βάλζχερ και η Γκαμπριέλε Βόμαν, υπέγραψαν έκκληση για «μποϊκοτάζ κατά του μονοπωλίου και της υπερσυγκέντρωσης στα ΜΜΕ γιατί περιορίζουν και πλήττουν την ελευθερία της γνώμης και, ως εκ τούτου, υποσκάπτουν τις αρχές του κοινοβουλευτικού κράτους δικαίου στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία». Καλούνται τα κόμματα της δημοκρατικής, προοδευτικής και αριστερής αντιπολίτευσης να αποφασίσουν τη διοργάνωση κάθε μήνα «ημέρας κινητοποιήσεων κατά της κυρίαρχης μιας άποψης και μιας γνώμης καθεστωτικής και κυβερνητικής επιβολής στα ΜΜΕ» και της συνακόλουθης, βεβαίως, βαρύτατης προσβολής του Συντάγματος. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, στους αντίποδες του Μάλκολμ Χ με το κήρυγμά του κατά της βίας, έμεινε στην Ιστορία κυρίως από την ομιλία του «I have a dream» (1963). Δύο χρόνια αργότερα επηρεασμένος ίσως από τη δολοφονία του Μάλκομ Χ δήλωνε: «Για πολλά χρόνια, πρωταρχικό μου μέλημα ήταν να μεταρρυθμίσω τους υπάρχοντες θεσμούς της κοινωνίας – μια μικρή αλλαγή εδώ, λίγη πρόοδος εκεί.
Τώρα, όμως, κατέληξα σε μια διαφορετική διαπίστωση. Πιστεύω ότι χρειάζεται να αλλάξουμε ολόκληρη τη δομή της κοινωνίας. Χρειαζόμαστε μια επανάσταση στο σύστημα αξιών μας». Για να δολοφονηθεί κι αυτός με τη σειρά του. Πολλές φορές το εσωτερικό κίνητρο των εξουσιαστών κυβερνώντων τούς υπαγορεύει τον τρόπο της θεσμικής παραμόρφωσης του προσώπου της κοινωνίας και της πολιτικής. Γιατί η κρατική «τρομοκρατία» πολλές φορές επισκιάζει την ατομική. 1. Στο δεύτερο μέρος του άρθρου αυτού, μπροστά στο ίδιο σύστημα εξουσίας στον ακαδημαϊκό, τον φοιτητικό και τον χώρο της νεολαίας...
Κώστας Ζώρας, Ομότιμος καθηγητής, πρώην αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου
efsyn.gr