.png)
Τα δάκρυα χαράς των υποστηρικτών και των φίλων του Τζούλιαν Ασάνζ, έξω αλλά και μακριά από το δικαστήριο του Λονδίνου όπου εξεταζόταν το αίτημα έκδοσής του στις ΗΠΑ, έχουν σίγουρα μια γλυκόπικρη γεύση.
Προσωπικά για τον Ασάνζ, η... απόφαση της δικαστή Μπαράιτσερ να μην εκδοθεί στις ΗΠΑ είναι μία μεγάλη νίκη. Όμως οι αιτιάσεις της μη έκδοσης για ψυχολογικούς λόγους και, ακόμη περισσότερο, η απόρριψη όλων των λοιπών αιτιάσεων της υπεράσπισης του Ασάνζ αποτελούν ήττα της ελεύθερης δημοσιογραφίας και της αποστολής της να αποκαλύπτει τα εγκλήματα της εξουσίας.
«Η σωστή απόφαση, για τον λάθος λόγο», ήταν το σχόλιο του Όουεν Τζόουνς για τον Guardian. Η απόφαση της δικαστή ήταν ότι «η έκδοση θα ήταν καταπιεστική για λόγους ψυχολογικής βλάβης». Το δικαστήριο δέχτηκε αυτό που ο Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια, Νιλς Μέλτζερ, έχει επαναλάβει πολλάκις έπειτα από εξέταση του Ασάνζ στη φυλακή του Μπέλμαρς, όπου κρατούνταν. Ο Ασάνζ πάσχει από «επαναλαμβανόμενη καταθλιπτική διαταραχή» και οι συνθήκες στις φυλακές των ΗΠΑ, ακόμη και σε μία φυλακή υψίστης ασφαλείας, δεν είναι τέτοιες που θα μπορούσαν να τον αποτρέψουν από το «να βρει έναν τρόπο να αυτοκτονήσει».
Όμως τα καλά νέα από την απόφαση του δικαστηρίου αφορούν μόνο τον Ασάνζ — η δημοσιογραφία συνεχίζει να είναι υπό διωγμόν. Η δικαστής δέχθηκε τις αιτιάσεις των ΗΠΑ ότι ο Ασάνζ παρανόμησε βοηθώντας την Τσέλσι Μάνινγκ να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία που υπέκλεψε — μεταξύ αυτών και οι δολοφονίες αμάχων στο Αφγανιστάν. Επίσης, δεν υπήρξε καμία αναγνώριση για το γεγονός ότι η ψυχολογική κατάσταση του Ασάνζ, αυτή που δεν επιτρέπει στο ΗΒ να τον εκδώσει στις ΗΠΑ, είναι άμεσο αποτέλεσμα του ανελέητου κυνηγητού που έχει εφαρμοστεί εναντίον του.
Δέκα ολόκληρα χρόνια διώξεων, σχεδόν δυόμιση χιλιάδες μέρες έγκλειστος στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, όπου παρενοχλούνταν και κατασκοπευόταν συστηματικά (η υπόθεση για την κατασκοπεία εναντίον του Ασάνζ από ισπανική εταιρεία ασφαλείας είναι ακόμα ανοιχτή στα δικαστήρια της χώρας κι έτσι η Βρετανή δικαστής επέλεξε να την αγνοήσει) κι έπειτα σχεδόν δύο χρόνια σε απομόνωση στη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Μπέλμαρς, θα διέλυαν την ψυχολογία οποιουδήποτε, πόσο μάλλον ενός ανθρώπου με ιστορικό κατάθλιψης.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Ανδρέα Κοσιάρη, πατήστε ΕΔΩ...