.png)
Δεκαοκτώ μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις ήταν αυτές, προορισμένες να τυπωθούν ως η πρώτη, αυθεντική ύλη ενός βιβλίου. Και η δημοσιογραφική μαστοριά του Μπομπ Γούντγουορντ να μην υπήρχε, και πάλι δεν θα άντεχε ο Ντόναλντ Τραμπ να μη βγάλει από μέσα του...
αφτιασίδωτη την αλήθεια του, σαν σε ικανό ψυχαναλυτή ή εξομολόγο.
Τον θαυμασμό του άλλωστε για πολιτικούς του δικού του μοντέλου δεν τον έχει κρύψει ποτέ. Παραδέχτηκε λοιπόν, με το χαμόγελο ενός αυτοκράτορα, όχι μόνο πως τα πηγαίνει καλύτερα με τους αυταρχικούς ηγέτες αλλά και πως «όσο πιο σκληροί και αδίστακτοι είναι», τόσο αρμονικότερες είναι οι σχέσεις του μαζί τους. Ομοιος ομοίω αεί πελάζει…
Και τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν της Τουρκίας λατρεύει ο Αμερικανός πρόεδρος, και τον Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας, και τον Σι Τζινπίνγκ της Κίνας, και τον Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας, και τον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, τον πρίγκιπα διάδοχο του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας. Αλλά και όποιον άλλον ηγέτη έχει υψηλές επιδόσεις στο άθλιο άθλημα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της φαλκίδευσης των πολιτικών ελευθεριών.
Θα μπορούσαμε δηλαδή να προσθέσουμε και τον Ζαΐρ Μπολσονάρου της Βραζιλίας, και τον Αλεξάντερ Λουκασένκο της Λευκορωσίας, και τον Βίκτορ Ορμπαν της Ουγγαρίας, και τον Ροντρίγκο Ντουάρτε των Φιλιππίνων. «Ομοιος τον όμοιο…», για να θυμηθούμε τον κοινό λόγο και στη νεοελληνική εκδοχή του, αφήνοντάς την όμως κολοβή.
Εχει πολλά μέλη ακόμα η Διεθνής των Αυταρχικών. Σε κάθε ήπειρο. Υπάρχουν και κάποιοι αριστερόφωνοι ανάμεσά τους, λόγου χάρη ο Νικολάς Μαδούρο της Βενεζουέλας και ο Ντανιέλ Ορτέγκα της Νικαράγουας.
Στην πλειονότητά τους όμως είναι ακροδεξιοί. Διώκουν τις μειονότητες (γλωσσικές, φυλετικές, εθνικές, σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού), μισούν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, ιδιωτικοποιούν τον κρατικό μηχανισμό, περιφρονούν τους δημοκρατικούς θεσμούς, καταπατούν τις διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει η χώρα τους, καπηλεύονται ό,τι εννοούν σαν πατριωτισμό, λατρεύουν τα τείχη, δεν παραπιστεύουν στην ύπαρξη του κορωνοϊού· «συνωμοσία των γιατρών» αποφαίνονται. Και φυσικά, αρνούνται πως η κλιματική κρίση απειλεί τον πλανήτη. Κι αυτή μια πλεκτάνη συνωμοτών είναι, των οικολόγων τώρα.
Η αυλή τους τούς νοιάζει, η εξουσιούλα τους. Για το παραέξω, για τον πραγματικό κόσμο, ας νοιαστεί ο Θεός. Ολοι τους άλλωστε δηλώνουν βαθιά θρήσκοι, πιστοί ενός Θεού με τον οποίο οι μισοί έχουν προσωπική επαφή...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ