Τζόκερ...

Μέχρι τώρα, κατά τη διάρκεια αυτής της συνεχιζόμενης ελληνοτουρκικής κρίσης, το πολιτικό σύστημα είχε επιδείξει εντυπωσιακή ωριμότητα. Εδειχνε να άφησε πίσω του την τοξικότητα της δεκαετίας των μνημονίων, αλλά και τον εθνολαϊκισμό της εποχής του Μακεδονικού με τους «μερκελιστές» και τα «πουλήσατε τη Μακεδονία για τις συντάξεις».

Φτάσαμε στο σήμερα όπου η κατάσταση με την Τουρκία έχει σοβαρέψει επικίνδυνα και...

η χώρα, μετά τη Βόρεια Μακεδονία, προσπαθεί να κλείσει τις υπόλοιπες εκκρεμότητες με τα γειτονικά κράτη. Και μπορεί οι συμφωνίες ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο να χαιρετίστηκαν από το συντριπτικό μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος ως θετικές, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ υπέπεσε πάλι σε ένα διπλό θεσμικό φάουλ.

Αρχικά ψήφισε «παρών» στη συμφωνία με την Αίγυπτο. Από τη μια μιλούσε για «στάση ευθύνης» και από την άλλη κατήγγειλε «de facto γκριζάρισμα κυριαρχικών δικαιωμάτων» ανατολικότερα της συμφωνίας.

Πώς συμβιβάζονται αυτά τα δύο, άγνωστο. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έμεινε μόνο εκεί. Ζήτησε και ονομαστική ψηφοφορία, απαιτώντας από τους άλλους να επιβεβαιώσουν την -ξεκάθαρη- θέση τους, που ο ίδιος απέφυγε να πάρει.

Ο στόχος δεν ήταν άλλος από ένα μικροκομματικό τζόκερ την πιο ακατάλληλη -εθνικά και διπλωματικά- στιγμή, μη τυχόν βρεθεί καμιά απουσία ή διαφοροποίηση από τους «σκληρούς» του κυβερνητικού στρατοπέδου. Το ποιος θα ωφελούνταν πραγματικά από κάτι τέτοιο είναι μια άλλη συζήτηση.

Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε για άλλη μια φορά ότι το πρόβλημά του δεν είναι μόνο η ταυτότητα ή η όποια ιδεολογία. Ξέχασε πάλι ότι ως κόμμα εξουσίας πρέπει να αποδεικνύει πως μπορεί να συμπεριφέρεται θεσμικά και να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, χωρίς να θυμίζει την περίοδο της ανευθυνότητας και του 4%. Αρκεί βέβαια και να θέλει και να μπορεί.

Χάρης Ιωάννου

efsyn.gr