περασμένη Κυριακή, με θύμα πάλι Αφροαμερικανό, τον Τζέικομπ Μπλέικ. Το θύμα αυτή τη φορά επέζησε, αν και δέχτηκε πισώπλατα επτά πυροβολισμούς. Αντιμετωπίζει όμως τον κίνδυνο να μείνει μόνιμα παράλυτος από τη μέση και κάτω.
Η αστυνομική βία και ο ρατσισμός είναι πολύ παλιά φαινόμενα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την αλήθεια την περιέγραψε με πολύ σαφή τρόπο η αδελφή του Μπλέικ. Ζήτησε να μην τη συμπονούν για το κακό που βρήκε την οικογένειά της, τονίζοντας ότι αυτό το κακό «δεν είναι κάτι καινούργιο». Και πρόσθεσε: «Συμβαίνει πολλά χρόνια. Δεν είμαι στενοχωρημένη, δεν θέλω τη συμπόνια σας. Θέλω αλλαγή...». Ακριβώς εκεί βρίσκεται το ζήτημα. Στην αλλαγή...
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η πιο εξελιγμένη, από κάθε άποψη, χώρα του πλανήτη. Προέρχεται από μια επανάσταση, που στην εποχή της ενέπνευσε την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Σε όλη της την Ιστορία μέχρι σήμερα έχει να επιδείξει τεράστια επιτεύγματα στις επιστήμες, στις τέχνες, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στην πολιτική κι έχει συμβάλει καθοριστικά στην παγκόσμια πρόοδο.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι και η χώρα των μεγάλων καθυστερήσεων κι ως εκ τούτου των μεγάλων και κραυγαλέων αντιθέσεων. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μόλις το 2009 ανέδειξε τον πρώτο Αφροαμερικανό πρόεδρό της, τον Μπ. Ομπάμα, για να εκλέξει στη συνέχεια ως διάδοχό του έναν ακροδεξιό ρατσιστή, τον σημερινό πρόεδρο Ντ. Τραμπ.
Σε αυτή τη χώρα μαζί με τον 21ο αιώνα συνυπάρχει και ο Μεσαίωνας. Θα μπορούσε επομένως να υπάρξει η πολυπόθητη αλλαγή; Το ερώτημα αυτό θα απαντηθεί από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Από αυτούς που τούτες τις μέρες διαδηλώνουν στους δρόμους. Κι από εκείνους που θα προστεθούν στις γραμμές τους.
Σε κάθε περίπτωση, είναι πρωτόγνωρη και πολύ σημαντική η συμμετοχή σε αυτό το κίνημα των ανθρώπων του αθλητισμού: του ΝΒΑ, του τένις, του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος MLS, του ΜLB (μπέιζμπολ) και του WNBA (μπάσκετ γυναικών). Οποιαδήποτε νίκη -ακόμα και συμβολική- σε βάρος του ρατσισμού στις ΗΠΑ έχει και θα έχει παγκόσμια απήχηση. Κι αυτό δεν είναι λίγο...
efsyn.gr