...να κλείνει μια μεγάλη επιχείρηση με εκατοντάδες εργαζόμενους. Είναι ένα ψηφιδωτό από προσωπικές και οικογενειακές περιπέτειες, από οδύνη και απόγνωση. Άνθρωποι που για καιρό στενεύτηκαν, έμειναν απλήρωτοι, ακυρώθηκαν. Άνθρωποι τους οποίους η «Νέα Γενιά Ζηρίδη» τσαλαπάτησε με κάθε δυνατό τρόπο. Γιατί η νέα γενιά Ζηρίδη που κλείνει σήμερα το σχολείο δεν...
είχε την παραμικρή σχέση με την παλαιά γενιά που το ίδρυσε πριν από 85 χρόνια. Ούτε στην επιχειρηματική δεξιότητα ούτε στο ήθος.
Νιώθω περίεργα στο άκουσμα της είδησης. Ήταν ο εργασιακός μου χώρος για αρκετό καιρό, χώρος με τον οποίο πριν πολλά χρόνια ήρθα σε ρήξη προκειμένου να διαφυλάξω την επαγγελματική μου αξιοπρέπεια. Έφυγα με «πολεμικό» θυμό για την εργοδοτική αυθαιρεσία. Έφυγα και με απογοήτευση από τη στάση συναδέλφων που νόμισαν –οι δύσμοιροι- πως σιωπούντες και πονηρώς ελισσόμενοι θα διασωθούν.
Ευτυχώς γνώρισα εκεί πολλά παιδιά, μαθητές και μαθήτριες, που ακόμα θυμάμαι με συγκίνηση και καμαρώνω για τη μετέπειτα πορεία τους. Και ορισμένους συναδέλφους και φίλους που εκτιμώ ιδιαίτερα και με τιμούν με τη φιλία τους.
Κυρίως έφυγα με ανακούφιση. Δεν πέρασε μέρα αυτά τα χρόνια που να μη σκεφτώ ευγνώμων «ευτυχώς που γλίτωσα από τέτοιο τοξικό περιβάλλον».
Μέχρι σήμερα. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που δε σκέφτομαι αυτό. Σήμερα νιώθω μόνο αλληλεγγύη για τους εργαζόμενους. Για όλους, και για αυτούς που ήξεραν την αξία της αλληλεγγύης. Και για εκείνους, ιδίως για εκείνους, που τη μαθαίνουν τώρα με τον πιο σκληρό τρόπο.
Σήμερα αλληλεγγύη μόνο, για όλους, χωρίς καμιά διάκριση. Γιατί η αλληλεγγύη πρέπει να είναι απροϋπόθετη. Και έχει τον τρόπο της να λάμπει στις πιο δύσκολες στιγμές.
Κουράγιο.
"Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου" (FB)