Αν προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που...
χαρακτηρίζει τα έργα και τις ημέρες της Ν.Δ. σ’ αυτόν τον έναν χρόνο διακυβέρνησης, είναι ακριβώς η δεξιά νοοτροπία που θέλει δύο μέτρα και δύο σταθμά: άλλο για τους κυβερνώντες κι άλλο για τους κυβερνώμενους, άλλο για την κυβέρνηση κι άλλο για την αντιπολίτευση, άλλο για τα «δικά μας παιδιά», τα παιδιά των ισχυρών, κι άλλο για τα παιδιά των άλλων, των ανίσχυρων και των αδυνάτων.
Θα μπορούσε κανείς να καταγράψει μια ατέλειωτη λίστα με παραδείγματα όπου η Ν.Δ. αυτοεξαιρείται από τους κοινούς κανόνες. Ενα από τα πιο εμβληματικά είναι τα όσα συμβαίνουν στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής για τη Novartis. Απ’ αυτή τη λίστα δεν θα μπορούσε ασφαλώς να λείπει το νομοσχέδιο για την Παιδεία που ψηφίστηκε πριν από λίγες ημέρες. Και βεβαίως, το περιώνυμο επιτελικό κράτος του κ. Μητσοτάκη.
Πίσω από τα παραδείγματα αυτά κρύβεται η διαχρονική αντίληψη της Δεξιάς στον τόπο μας για τον δημοκρατικό έλεγχο και την πολιτική λογοδοσία. Αυτή η αντίληψη είναι κιόλας που φέρνει τη Ν.Δ., ένα κατ' εξοχήν σήμερα νεοσυντηρητικό κόμμα που έχει αγκαλιάσει την Ακροδεξιά, στο πλάι του νεοφιλελευθερισμού.
Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός δεν προκρίνει απλώς την υπεροχή του ιδιωτικού τομέα έναντι του κοινωνικού κράτους, αλλά επιζητά την κατάργηση του δημοκρατικού ελέγχου, προκειμένου ανενόχλητα τα ολιγαρχικά συμφέροντα να υφαρπάζουν δημόσια αγαθά και πλούτο, να αναπαράγονται και να ισχυροποιούνται εις βάρος κοινωνικών δικαιωμάτων και συλλογικών κατακτήσεων.
Μέσα σ’ έναν χρόνο αναδείχτηκαν δύο περιπτώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων που ανέλαβαν θέσεις ευθύνης χωρίς τα τυπικά προσόντα που απαιτούνται για τις θέσεις αυτές. Στην περίπτωση μάλιστα του νέου διοικητή της ΕΥΠ, η κυβέρνηση άλλαξε εκ των υστέρων τον νόμο, για να καλύπτονται οι τυπικές προϋποθέσεις διορισμού του. Στην πιο πρόσφατη περίπτωση, ο γενικός γραμματέας Τουρισμού δεν διαθέτει αναγνωρισμένο πτυχίο, όπως προβλέπει η νομοθεσία.
Είχε προηγηθεί μια άλλη περίπτωση, αυτή του πρώην υφυπουργού Εξωτερικών για θέματα Απόδημου Ελληνισμού, ο οποίος παραιτήθηκε όταν έγινε γνωστό ότι δεν κάτοχος του τίτλου σπουδών που παρουσιαζόταν στην επίσημη ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών.
«Έκανε επενδύσεις, έκανε την οικογενειακή εταιρεία πολυεθνική», έγραψε προσφάτως στο twitter ευρωβουλευτής της Ν.Δ., υπερασπιζόμενος τον γ.γ. Τουρισμού. Εν ολίγοις, εδώ το επιχείρημα είναι ότι δεν μετράνε τα τυπικά προσόντα για μια θέση στον κρατικό μηχανισμό, αν είσαι πλούσιος. Εμμεση παραδοχή ότι ο πλούτος είναι το ασφαλέστερο διαβατήριο για την αναρρίχηση στην εξουσία. Ξεκάθαρη ομολογία της δεξιάς αντίληψης περί κανόνων και δημοκρατίας.
Είναι η ίδια αντίληψη που διαπνέει τα όσα περί εκπαίδευσης προσπαθεί να επιβάλει στην κοινωνία η Ν.Δ., ψηφίζοντας ένα οπισθοδρομικό νομοσχέδιο για τη δήθεν «αναβάθμιση» του σχολείου. Εδώ τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά.
Γιατί ανέκαθεν στην Παιδεία κρινόταν το κατά πόσο αμβλύνονται οι κοινωνικές ανισότητες, ενισχύεται η κοινωνική κινητικότητα και γίνεται υπέρβαση του κατεστημένου καταμερισμού της εργασίας. Ερχεται, λοιπόν, η Ν.Δ. και ξεκινά να στήνει ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα στο όνομα της αριστείας, αλλά στην πραγματικότητα στο όνομα μιας εγχώριας αριστοκρατίας, που είναι τέτοια μάλιστα μόνο στο μυαλό των εκλεκτών μελών της.
Είναι, τελικά, αυτή η πλάνη που κάνει τους δήθεν άριστους να θεωρούν ότι δεν είναι ίσα κι όμοια με τις μάζες και όσους περιφρονητικά αποκαλούν λαό ή καθημερινούς ανθρώπους. Στη δική τους καθημερινότητα μπορούν να διαπραγματεύονται αξιώματα βάσει καλών οικογενειακών σχέσεων ή αμοιβαίων συμφερόντων, παρακάμπτοντας τους κοινούς κανόνες, για να προωθήσουν έμπιστους και δικούς τους ανθρώπους στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας. Κι αυτό το βαφτίζουν επιτελικό κράτος.
Στη δική τους καθημερινότητα, μπορούν να συγκαλύπτουν ένα σκάνδαλο για να μη λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη. Μπορούν να αυτοαναγορεύονται εισαγγελείς για να αποφύγουν τον δημόσιο έλεγχο, να μετατρέπουν τους μάρτυρες σε υπόπτους και τους υπόπτους σε μάρτυρες, ν’ απειλούν εκείνους τους εισαγγελικούς λειτουργούς που δεν μπορούν να τους ελέγχουν και να χειρίζονται σαν μαριονέτες εκείνους που επιβεβαιώνουν την εξουσία τους. Κι αυτό το βαφτίζουν «Κράτος Δικαίου».
Δεν είναι παρά άλλη μία εκδοχή του κράτους της Δεξιάς και του νεοδημοκρατικού ελέγχου. Μια συνθήκη παρακμής των δημοκρατικών θεσμών, που έχει πολιτικό υπεύθυνο. Γιατί, όπως λέει ο λαός, το ψάρι βρομάει από το κεφάλι...
Δώρα Αυγέρη
efsyn.gr