Ίσως είναι...
υπερβολική η μεταφορά με τις προστατευτικές φτερούγες, αλλά η αλήθεια να λέγεται. Αυτοί ψοφάνε, εμείς μια χαρά. Κάτι λίγες δεκάδες νεκροί...εντάξει τραγωδία δε λέω...αλλά φτου φτου φτου μην τον ματιάξω...μας έσωσε ο στρατηλάτης. Γιατί; Θέλει και ρώτημα; Γιατί πήραμε μέτρα έγκαιρα. Οι άλλοι το φυσάνε και δεν κρυώνει και μετράνε φέρετρα. Και καλά να πάθουν, που λέει ο λόγος. Εμείς που έχουμε σοβαρή ηγεσία πήραμε μέτρα. Να πάω στην εκκλησία για ατομική προσευχή να ανάψω μια λαμπάδα στο μπόι του δις σωτήρα του έθνους.
Και δώσ’ του τοποθετήσεις του στιλ «είμαστε η χώρα υπόδειγμα, μας βλέπουν σαν το καλό παράδειγμα», «ωσαννά», και βαθυστόχαστες αναλύσεις με πηχυαίους τίτλους: «τα τρία θανάσιμα λάθη της Ισπανίας», «το έγκλημα της Αγγλίας», «η σφαγή της Ιταλίας», «ο λόγος που η Ελλάδα έχει τα λιγότερα κρούσματα από τη χώρα με το καλύτερο σύστημα υγείας στον κόσμο».
Αυτό το τελευταίο ήταν μια σύγκριση με το Λουξεμβούργο. Ενδεικτικά, το στόρι πάει κάπως έτσι:
«το κορυφαίο σύστημα παγκοσμίως επλήγη σημαντικότατα από τον κορωνοϊό, φτάνοντας στα όριά του.
Μάλιστα, μια σύγκριση με την Ελλάδα- που, ας το παραδεχτούμε, δεν έχει και το υποδειγματικότερο μοντέλο δημόσιας υγείας στα χρονικά του… μόντελινγκ- δείχνει πως η χώρα μας τα πηγαίνει πολύ καλύτερα: μέχρι και το απόγευμα της Παρασκευής (27/3) το Λουξεμβούργο (του πολύ κάτω του εκατομμυρίου πληθυσμού) μετρούσε 1605 καταγεγραμμένα κρούσματα, την στιγμή που στη χώρα μας ο επίσημος αριθμός ήταν 966. Καταλαβαίνει, φυσικά, κανείς πως το πραγματικό νούμερο είναι και στις δύο περιπτώσεις πολύ μεγαλύτερο, όμως το δείγμα είναι κάτι παραπάνω από επαρκές για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Πώς εξηγείται, λοιπόν, αυτό το παράδοξο; Θα περίμενε κανείς μια σύνθετη απάντηση, όμως τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά.»
Καλά μαντεύετε προφανώς που το πάει ο ποιητής, αλλά για να μη χαλάσω τον ειρμό της φιλοσοφικής σκέψης:
«παρά το γεγονός πως ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ξαβιέ Μπετέλ κήρυξε από τις 17 Μαρτίου τη χώρα σε τρίμηνη «κατάσταση κρίσης» (κάτι που επιτρέπει, δηλαδή, να λαμβάνει η κυβέρνηση γρήγορα νομοθετικές αποφάσεις και της δίνει το δικαίωμα να κλείσει όλα τα εργοτάξια και τους χώρους για αθλοπαιδιές), δεν προχώρησε σε απαγόρευση κυκλοφορίας. Μάλιστα, το συγκεκριμένο μέτρο- η «κατάσταση κρίσης»- πάρθηκε όταν είχαν ήδη καταγραφεί 140 κρούσματα, νούμερο αρκετά μεγάλο για μια χώρα 614.000.
Στον αντίποδα, τα σχολεία στην Ελλάδα έκλεισαν στις 11 Μαρτίου, όταν είχαμε 99 επίσημα κρούσματα (στα σχεδόν 11 εκατομμύρια πληθυσμού, για να μην ξεχνιόμαστε), ενώ κλειδί αποτέλεσε και η απαγόρευση άσκοπης κυκλοφορίας που επιβλήθηκε από τα ξημερώματα της 23ης του τρέχοντος μηνός. Φαίνεται λοιπόν, πως η χώρα μας- έχοντας, δυστυχώς, ως τραγικό παράδειγμα την βάναυσα πληγείσα Ιταλία- εφάρμοσε γρηγορότερα πολύ πιο αυστηρά μέτρα, καταφέρνοντας να περιορίσει τη ραγδαία διασπορά του κορωνοϊού, ακόμα και εν συγκρίσει με το κορυφαίο σύστημα υγείας παγκοσμίως.»
Για να διαβασετε ολόκληρο το κείμενο του Κανάρη Ευάγγελου, πατήστε ΕΔΩ...