θα λάβεις και το εξής σχόλιο: «Φιλαράκο, πήγαινε πρώτα στην Κούβα να δεις τι θα πει φτώχεια και έλα να μας πεις εάν…».
Η συνέχεια της φράσης διανθίζεται με προτάσεις όπως «αν είναι καλός ο καπιταλισμός, εάν έκανε καλά ο Καραμανλής που μας έβαλε στην ΕΕ, τι θα είχε γίνει αν δεν χάνατε τον εμφύλιο». κ.ο.κ.
Σχεδόν πάντα αυτοί οι σχολιαστές σου αποδίδουν φράσεις όπως «εσύ που λες ότι είναι ο παράδεισος επί της Γης», ακόμη και αν έχεις γράψει δυο χιλιάδες λέξεις στις οποίες περιγράφεις τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα – αλλά κάνεις το λάθος να τα αποδίδεις πρωτίστως στις αμερικανικές κυρώσεις.
Όταν το θέμα που έχεις γράψει αφορά τομείς όπου η Κούβα διαπρέπει, όπως το σύστημα εκπαίδευσης και ο κλάδος της υγείας, τα επιχειρήματα διανθίζονται με αναφορές σε απολυταρχικές δικτατορίες που φυλακίζουν όποιον τολμήσει να εκφέρει διαφορετική άποψη.
Συνηθίζω να αποκαλώ αυτούς τους σχολιαστές «Χριστόφορους Κολόμβους του ίντερνετ», γιατί α) θεωρούν ότι είναι οι πρώτοι πολίτες της χώρας που ταξίδεψαν στην Καραϊβική β) αντιμετωπίζουν τους ντόπιους σαν κατώτερα όντα ή τουλάχιστον με συγκατάβαση και γ) συνήθως έχουν ελάχιστη αίσθηση για το που βρίσκονται και πως έφτασαν εκεί.
Αν επισκεφτείς τα προφίλ τους στο facebook, πολύ συχνά θα δεις φωτογραφίες από τις παραλίες του Βαραδέρο (το οποίο έχει τόση σχέση με την πραγματική Κούβα όσο και το Γκουαντάναμο) αλλά και από το ιστορικό κέντρο της Αβάνας.
Αρκετά συχνά παραθέτουν και τις τιμές που παίζουν στις πιάτσες της πορνείας στην Αβάνα. Παρεμπιπτόντως οι τιμές που αναφέρουν είτε αντιστοιχούν στη δεκαετία του ’90, είτε απλώς είναι βγαλμένες από εκείνο το σκετσάκι του Χάρρυ Κλυνν για το ανατολικό μπλοκ που έλεγε «με ένα στυλό Bic ρίχνεις γκόμενα».
Άλλοι αφήνουν να εννοηθεί ότι έχουν ταξιδέψει στην Κούβα ενώ από τα λεγόμενά τους προκύπτει ότι την μπερδεύουν με κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής. «Πήγαινε, να σε μαχαιρώσουν για ένα δολάριο» μου είχε γράψει κάποιος την ίδια χρονιά που η Κούβα διακρίθηκε ως «ο ασφαλέστερος τουριστικός προορισμός» στον κόσμο στην 38η Συνάντηση για τον Τουρισμό (FITUR) στη Μαδρίτη».
Αν βέβαια έχεις περπατήσει με πλήρη κινηματογραφικό εξοπλισμό αρκετών χιλιάδων ευρώ στις πιο φτωχές περιοχές της Αβάνας (ενώ στο Ριο ντε Τζανέιρο άφηνες ακόμη και το ρολόι σου στο ξενοδοχείο), καταλαβαίνεις λίγο καλύτερα τι σημαίνει ασφάλεια και τι κίνδυνος.
Εδώ βρίσκεται βέβαια και μια ουσιαστική διαφορά με άλλες χώρες: Ο μέσος τουρίστας έχει δει πραγματικά σκηνές απόλυτης φτώχειας στην Κούβα (αν υποθέσουμε ότι βγήκε από το ξενοδοχείο του) ακριβώς επειδή μπορεί να περπατήσει άφοβα σε κάθε γωνιά της χώρας.
Για να διαβασετε ολόκληρο το κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου, πατήστε ΕΔΩ...