Το περασμένο Σάββατο [ΣτΕ: 14 Μαρτίου], μία ημέρα μετά την κυβερνητική ανακοίνωση του κλεισίματος μεγάλου μέρους της αγοράς (εστίαση, διασκέδαση κοκ.) και τις συστάσεις #MenoumeSpiti, πραγματοποιήθηκαν δύο πορείες στη Μυτιλήνη. Οι...
αποφάσεις για την οριστική διεξαγωγή ή ακύρωσή τους πάρθηκαν την προηγούμενη ημέρα, την Παρασκευή. Οι πορείες ήταν αντιφασιστικού χαρακτήρα και κατήγγειλαν με ένταση τις πολιτικές των κέντρων κράτησης και της γκετοποίησης. Οι συγκεκριμένες πορείες δέχτηκαν κριτική από ολόκληρο το εύρος του συντηρητικού, φοβικού, πατριωτικού και εθνικιστικού φάσματος. Αυτό ήταν αναμενόμενο, θα γινόταν ούτως ή άλλως. Ωστόσο, κριτική ασκήθηκε και από ανθρώπους οι οποίοι θα στήριζαν τις πορείες αν δεν υπήρχε το ζήτημα του κοροναϊού, δηλαδή από συντρόφους και συντρόφισσες αυτού του αγώνα. Οι σκέψεις που ακολουθούν απευθύνονται σ’ αυτήν τη δεύτερη κατηγορία ανθρώπων.
Θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε σε δύο δέσμες τις συντροφικές κριτικές που ασκήθηκαν. Η πρώτη, μπροστά στον πραγματικό κίνδυνο που υπάρχει από την εξάπλωση του κοροναϊού και την απόλυτα κατανοητή ανάγκη περιορισμού της, έθετε υπό αμφισβήτηση την κοινωνική υπευθυνότητα των ανθρώπων που συμμετείχαν στις πορείες («είστε ανεύθυνοι/ες σε σχέση με τον κοροναϊό»). Η δεύτερη, σε άμεση συνάρτηση με την πρώτη, αφορούσε τις συνέπειες που θα μπορούσε να έχει για την ευρύτερη αντιφασιστική δυναμική η σύνδεση των πορειών με ζητήματα κοινωνικής ευθύνης όπως προκύπτουν από τον δημόσιο διάλογο για τον κοροναϊό («κάνετε ζημιά στο αντιφασιστικό κίνημα»). Το ζήτημα του κοροναϊού και της διαχείρισής του είναι κρίσιμο και τα κριτικά επιχειρήματα που αρθρώθηκαν ήταν σοβαρά και ακούστηκαν. Δεν τα αμφισβητώ, οπότε δεν τα επαναλαμβάνω. Το #MenoumeSpiti θεμελιώνεται επάνω σε κατανοητές ανάγκες. Ωστόσο, η ένταση με την οποία αρθρώθηκαν σε πάρα πολλές περιπτώσεις αυτά τα επιχειρήματα δείχνει μια έλλειψη πολιτικής ψυχραιμίας ή/και μια αντιληπτική απόσταση από το στενότερο πλαίσιο εντός του οποίου ελήφθησαν οι αποφάσεις των πορειών. Στο βαθμό που ισχύει αυτό, οι σκέψεις που ακολουθούν δεν αντιμετωπίζουν τα κριτικά αυτά επιχειρήματα, αλλά προσπαθούν να τα συμπληρώσουν, αποκαλύπτοντας κάποιες από τις διαστάσεις του ιδιαίτερου Λεσβιακού πλαισίου.
#MenoumeMoria
Το πρώτο – και μέχρι σήμερα μοναδικό – εντοπισμένο κρούσμα κοροναϊού στο Πλωμάρι εμφανίστηκε σε μια συνθήκη κατά την οποία περισσότερο από το 1/4 του πληθυσμού του νησιού διαμένει στο ΚΥΤ Μόριας, είτε μέσα είτε περιμετρικά, παστωμένο σε απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης. Δηλαδή, για το 1/4 του πληθυσμού, το #MenoumeSpiti και οι συστάσεις υγειονομικής υπευθυνότητας και αποφυγής συγχρωτισμού ακούγονται ως κακόγουστο αστείο. Τα πογκρόμ εις βάρος εργαζομένων σε ΜΚΟ που προηγήθηκαν (και συνεχίζουν) έχουν οδηγήσει σε αναστολή μεγάλου μέρους της ανθρωπιστικής δραστηριότητας αυτών των οργανώσεων.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Ηλία Πιστικού, πατήστε ΕΔΩ...