Ο...
άλλος, αν και ηλικιωμένος, μοιάζει περιπετειώδης τύπος, διψασμένος για κάποια τελευταία ταξίδια σε άγιους τόπους - ο καθείς και οι δικοί του, πώς εγώ έχω ορκιστεί πριν πεθάνω να πάω να προσκυνήσω στο Αουσβιτς; Με κοινωνιολογικές παρατηρήσεις, που συνεχώς διευρύνουν το πεδίο τους για να αποπροσανατολίζεται ο Παπαδημούλης και να αναρωτιέται για τη σχέση της Αμαλιάδας με τον καπιταλισμό, και με μια τσατίλα, που προσπαθώ μάταια να ελέγξω, για το ταξιδιάρικο και άτρομο του έθνους μας εν μέσω διεθνούς επιδημίας, περνάω τις λίγες βόλτες μου στην πόλη. Εχουμε και οι φοβητσιάρηδες θέση σ’ αυτόν τον κόσμο.
Τρόμαξα να εξηγήσω σε κολλητό μου, με τον οποίο μοιράζομαι εδώ και χρόνια τη νεύρωση «όσο περισσότερο θέατρο και σινεμά τόσο το καλύτερο για την ψυχή μας», ότι κόβω τις εισόδους σε κλειστές αίθουσες. Συσσωρεύω βουναλάκια βιβλία στο γραφείο μου - ο νέος Τζον Λε Καρέ είναι το καλύτερο ηρεμιστικό. Τσεκάρω το πρόγραμμα του Netflix - θλίψη και βαρεμάρα. Και το ρίχνω στη γυμναστική και το μαγείρεμα.
Μόνο ειδήσεις στην τηλεόραση δεν βλέπω. Εκεί έπιασε στασίδι άλλη εκδοχή της εθνικής μας παλικαριάς. Δεν τραγουδάει αμέριμνα το «δεν μας τρομάξανε τόσα και τόσα, θα μας τρομάξει τώρα ο κορονοϊός». Βλέπει κάποιες χιλιάδες μεταναστών και προσφύγων σαν τους Ούννους του Αττίλα και έπιασε το γιουρούσι - ή το μαγείρεμα, μην πεινάσει κανένας αυτόκλητος ιχνηλάτης στα μυστικά περάσματα των συνόρων.
Μπορεί μέχρι και ο Τσίπρας να τα έκλεινε, τι λέω, τα είχε ήδη κλείσει, διακριτικά, μην το πάρουμε χαμπάρι και πληγωθούμε. Αλλά τέτοιου είδους εθνική ομοψυχία και δημοσιογραφική ανοησία (μια στο ραδιόφωνο νομίζει ότι πήγε να καλύψει το μάστερ σεφ!) με παραλύει περισσότερο και από τον κορονοϊό.
Βένα Γεωργακοπούλου