υλικά όσα έχουν τραβήξει κατά καιρούς την προσοχή μου.
Έχω έναν κανόνα: δεν ανοίγω ποτέ το Instagram το πρωί. Η αποσπασματικότητα των εικόνων, η εναλλαγή άσχετων πληροφοριών, οι ό,τι να 'ναι ειδοποιήσεις, δημιουργούν στο μυαλό την ανάγκη να αναζητεί το άσχετο και το αποσπασματικό όλη μέρα. Και επειδή το να μην μπορώ να συγκεντρωθώ είναι η κόλασή μου, δεν το διακινδυνεύω. Οτιδήποτε μπορεί να κάνει κανείς το πρωί αντί γι' αυτή την εθελοντική δουλεία στο κινητό, το να τρέξει έξω ή να χαζεύει τα αυγά να γίνονται ομελέτα, όλα, μα όλα νομίζω ότι τα προτιμώ απ' το Instagram.
Αντιστέκομαι στην παρόρμηση να κλικάρω πάνω σε ό,τι μου πετάει. Κρατιέμαι ένα δευτερόλεπτο και ρωτάω: τι βλέπω τώρα; Με νοιάζει στ' αλήθεια να δω τι κάνει εκείνος εκεί ο φίλος απ' το μεταπτυχιακό; Και δεν είναι φουλ περίεργο να βλέπω ανθρώπους που ξέρω να βγαίνουν βίντεο ενώ τρώνε; Γιατί να δω το φαγητό τους; Δεν είναι κάτι πολύ προσωπικό; Νιώθω σαν να βάζω τα δάχτυλά μου μέσα στο πιάτο τους και γρήγορα κλείνω τα stories που δείχνουν φαγώσιμα. Μετά μου πετάγονται γνωστοί μου, γυμνοί ή ημίγυμνοι. Γιατί;