Μια μελαψή αεροσυνοδός, γύρω στο 1.80.
Επί ένα μήνα και βάλε όλη η...
χώρα συντονισμένη στα δελτία ειδήσεων παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τα όσα συνέβαιναν στον ειδικά διαμορφωμένο θάλαμο του Σισμανόγλειου νοσοκομείου.
Έχει ή δεν έχει τελικά SARS, ήταν το βασικό ερώτημα που απασχολούσε. Οι μέρες περνούσαν, το ενδιαφέρον παρέμενε αμείωτο και έτσι μια ωραία μέρα έχοντας φάει άκυρο για μια συνέντευξη που κυνηγούσα, επιχείρησα να πάρω το αίμα μου πίσω.
Παρέα με τον μάχιμο φωτορεπόρτερ William Faithful στο ξεκίνημα του, ανηφορίσαμε στο Σισμανόγλειο και ακολουθώντας τους κανόνες του ρεπορτάζ, ρωτώντας δηλαδή κάθε πιθανό και απίθανο τύπο που συναντούσαμε εντός της κλινικής, αν ξέρει που βρίσκεται αυτός ο ειδικός θάλαμος.
Αψηφώντας τη φωνή της λογικής, που ξεκάθαρα προειδοποιούσε "Μην μπείτε μέσα", πράξαμε
το ακριβώς αντίθετο (Damn move)
Δεν μας πτόησε ούτε η τρεμάμενη φωνή της αεροσυνοδού καθώς αποκάλυπτε ότι "ήμασταν οι δυο πρώτοι κανονικοί άνθρωποι" που έβλεπε έπειτα από έναν ολόκληρο μήνα. Διότι όσοι έμπαιναν εκεί μέσα φορούσαν ειδικές στολές που κάλυπταν σώμα-κεφάλι.
Τα όσα εκτυλίχθηκαν αμέσως μετά είναι πέρα για, πέρα αληθινά αν και κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελούν αποσπάσματα από το σενάριο κάποιας ταινίας. Ένας γιατρός αντελήφθη ότι είχαμε μπει στο απαγορευμένο δωμάτιο και αφού εξέφρασε την απορία του, πως τα καταφέραμε, σήμανε συναγερμό.
Στο ενδεχόμενο να μας βάλουν καραντίνα ψιλοπανικοβληθήκαμε και αρχίσαμε να τρέχουμε βρίσκοντας διέξοδο από τη πίσω πόρτα με τις νοσηλεύτριες να ουρλιάζουν "Σταματήστε τους"
. Πηδώντας τον φράχτη μπήκαμε σε ένα ταξί (το αυτοκίνητο το ξεχάσαμε στο πάρκινγκ) με προορισμό τα γραφεία της εφημερίδας, έχοντας ενημερώσει τηλεφωνικώς τι είχαμε στα χέρια μας.
Ακολούθησαν κι άλλες σουρεαλιστικές στιγμές, με τους περισσότερους συναδέλφους να δίνουν συγχαρητήρια, ενώ κάποιοι ζητούσαν (με άκομψο τρόπο) να εγκαταλείψουμε το κτίριο διότι φοβόντουσαν μην μεταδώσουμε τον ιό, ενώ την ίδια στιγμή ο διευθυντής σύνταξης, Παύλος Δημητριάδης αντάλλασσε μπινελίκια στο τηλέφωνο με τον διοικητή του Νοσοκομείου, ο οποίος απειλούσε να στείλει τον εισαγγελέα σε περίπτωση που δημοσιεύαμε το θέμα, κάτι που έγινε την επόμενη μέρα.
Ο εισαγγελέας άσκησε δίωξη διότι έκρινε ότι είχαμε θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.
Στο δικαστήριο, έπειτα από χρόνια, είχα να αντιμετωπίσω την "Λουκά" του Σισμανογλείου, μια αλλόφρων μάρτυρα που ούρλιαζε μπροστά στους δικαστές ότι η αεροσυνοδός έφερε τελικά τον ιό SARS και πως μπαίνοντας στο δωμάτιο παρολίγον να φέρουμε την καταστροφή του κόσμου.
Με την ψύχραιμη συνδρομή της συνηγόρου μου Μαριζάνας Κικιρή και με μάρτυρα τον έγκριτο Αντώνη Σρόιτερ καταφέραμε να πείσουμε το δικαστήριο, ότι εμείς απλά κάναμε τη δουλειά μας, ενημερώνοντας τη κοινή γνώμη για τα ελλιπή μέτρα ασφάλειας στο νοσοκομείο.
" Αθώος ο κατηγορούμενος" αναφώνησε η έδρα έπειτα από διαδικασία μιας ώρας, υποχρεώνοντας το νοσοκομείο να τοποθετήσει ειδική πόρτα ασφαλείας με κωδικό, που ενδεχομένως φανεί χρήσιμη στο πρώτο κρούσμα κοροναϊου που αργά ή γρήγορα θα σκάσει μύτη στη χώρα...
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον λογαριασμό του δημοσιογράφου Φρίξου Δρακοντίδη στο Facebook