Εδειξε απορημένος ο συνάδελφος και συντονιστής Μιχάλης Μητσός στην «Εκδήλωση μνήμης για τα θύματα της τρομοκρατίας» στο Πολεμικό Μουσείο που διοργάνωνε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, επειδή κάποιοι αναφερθήκαμε αρνητικά σε αυτήν. «Ενόχλησαν τα πάνελ» είπε, όμως αν...
έριχνε μια ματιά εκεί δίπλα του δεν θα έπρεπε να αναρωτιέται.
Γιατί αν κοίταζε τους συμμετέχοντες, θα έβλεπε ότι απουσίασε παντελώς η αντίθετη άποψη. Οχι φυσικά άποψη υπέρ της τρομοκρατίας, πώς θα μπορούσε άλλωστε; Αλλά να υπήρχε και κάποιος που δεν θα ήταν Πρετεντέρης, Χωμενίδης, Κανέλλης, Βενιζέλος, Τσιντσίνης, Μανδραβέλης, Τσίμας κτλ. Ωστε να μη χορεύουν τα πάνελ, όλα όμως, στον ίδιο ρυθμό.
Το πιο απολαυστικό ωστόσο δεν ήταν οι συμμετέχοντες, αλλά το κοινό που πήγε να παρακολουθήσει την εκδήλωση. Το κοινό που υποχρεώθηκε να παρευρίσκεται στην εκδήλωση, για να είμαστε πιο ακριβείς. Διότι στο συντριπτικό του ποσοστό ήταν αστυνομικοί. Ενστολοι ή μη. Βαθμοφόροι ή και απλά όργανα. Εβλεπες σειρές ολόκληρες στο αμφιθέατρο με πλάκα τα γαλόνια.
Υπήρχαν δεκάδες, στην κυριολεξία, υψηλόβαθμοι αξιωματικοί. Και η ηγεσία της Αστυνομίας. Και ο υπουργός. Και ασφαλίτες. Αλλά και κάποιοι δύσμοιροι, κοντοκουρεμένοι νεαροί, λίγο πάνω από τα 20, που μπήκαν όλοι μαζί στο αμφιθέατρο και ήταν προφανές πως προέρχονταν από κάποια σχολή της Αστυνομίας.
Τα έφεραν για μπούγιο.Τα παιδιά μετά από λίγο, μετά από Μπαλζάκ και Ελύτη που άκουγαν, μετά από ένα ολόκληρο απόσπασμα στα αρχαία ελληνικά από τον Ξενοφώντα που διάβασε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρης Λιγνάδης, άρχισαν να βαριούνται θανάσιμα. Εγερναν, χασμουριόνταν, κοίταζαν κρυφά τα κινητά τους...
Αλλά κι εκεί που έμπαινε στην εκδήλωση κάποιος κοστουμαρισμένος κι έλεγες «να, επιτέλους, ένας πολίτης που ήρθε να παρακολουθήσει», πήγαινε και αυτός και καθόταν δίπλα σε κάποιον γνωστό του αξιωματικό με τον οποίο αντάλλασσαν χειραψία, μπορεί και ασπασμούς. Καταλάβατε; Καταλάβαμε; Αν τώρα άρεσε η εικόνα που αντίκριζαν οι ομιλητές, εικόνα που θύμιζε κερκίδες στη Ρουμανία επί Τσαουσέσκου γεμάτες με χακί, τι να πω...
Αλλά ας παραβλέψουμε τη σύνθεση των πάνελ των ομιλητών. Ας παραβλέψουμε και τη σύσταση του κοινού. Εχετε ξανακούσει εσείς να γίνεται μια τέτοια εκδήλωση χωρίς διάλογο; Να ρωτήσουν κάτι οι δημοσιογράφοι, να τοποθετηθεί το κοινό (οι σπουδαστές της σχολής της Αστυνομίας;), να ειπωθούν δυο-τρία πράγματα τέλος πάντων; Ούτε καν αυτό. Ατέλειωτοι μονόλογοι.
Στο τέλος άρχισα να το διασκεδάζω. Μου θύμισε τα βραβεία που έδιναν σε μια σκηνή αποφοίτησης στην ταινία «Η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή Νο4». Παρά το σοβαρό θέμα της, την κατάντησαν, έτσι όπως την έκαναν, πραγματική κωμωδία...
efsyn.gr